Rozdzial

 1 7 |    samego. Okrzyk zgłuszył ją, blask olśnił, odurzyły wonie i
 2 17|     Chilo wpatrzył się w jasny blask miesięczny i wolnym, stłumionym
 3 20|  światłem cmentarz i przyćmiło blask latarek, w tej samej zaś
 4 22|   ogień palący się na kominie. Blask tego płomienia padał wprost
 5 25|       już słabiej, ale rzucało blask jeszcze dość żywy, oni zaś
 6 36|     zausznice, rzucające złoty blask na ich czarne twarze. Ostrza
 7 36|     togę, która rzucała sinawy blask na jego oblicze. Na głowie
 8 36|      były jakby zanurzone w ów blask złoty i purpurowy. Widne
 9 36|     coraz bardziej za wzgórze, blask czynił się coraz czerwieńszy,
10 44|  również pomieszany i że widzą blask słoneczny. Lecz potem krwawy
11 44|    Lecz potem krwawy jednolity blask pokonał wszystkie inne barwy
12 45|  okolicznych, biorąc widocznie blask pożaru za światło słoneczne,
13 45| oczekiwanie, trwoga, nadzieja. Blask odbijał się w białkach wzniesionych
14 50|       panie. Przysięgam na ten blask, jaki od ciebie bije, że
15 52|    uwięziona i gdy padł na nią blask przyszłego męczeństwa, nie
16 53|    głosów.~Jemu zaś z oczu bił blask coraz większy i szła od
17 56|       się do ofiar. Czerwonawy blask na arenie raził je, więc
18 58|        głowy męczenników padał blask słońca, na arenę zaś grube
19 60|   których prawie nie dochodził blask kaganka, obejrzał postaci
20 64|      spokojnym i ogromnym, jak blask zórz. Błagał tylko Chrystusa,
21 70|     jakby je ktoś potrząsał, a blask rozlewa się coraz szerzej