Rozdzial

 1 10|           przemian to nadzieja, to trwoga. "To on! to Ursus i chrześcijanie!
 2 20| zakapturzeni, i młody patrycjusz z trwogą pomyślał, że jeśli tak pozostaną
 3 23|          więc zdjęło go zdumienie, trwoga, litość - i żal tak wielki,
 4 26|            pragnienia, chwyciła ją trwoga przed własną przyszłością
 5 39|            ściśniętym jakąś dziwną trwogą i smutkiem.~Lecz Winicjusz
 6 40|          nieszczęścia... Wiesz, że trwoga nie chwyta mnie łatwo, ale
 7 40|        zrobiło się coś takiego, że trwoga napełniła całą ciemność
 8 45|         widoczne było oczekiwanie, trwoga, nadzieja. Blask odbijał
 9 45|        jeszcze pożar miasta. Toteż trwoga Boża ogarnęła zgromadzenie.
10 49|        cezarów, na łaskę tłumów, z trwogą rozmyślał, że w głuchej
11 53|            nad tym ludzkim bólem i trwogą. Zapadło znów milczenie,
12 56|            biciem serca, a nawet i trwogą, na ukazanie się szermierzy
13 56|    nowicjuszów chwyciła pod koniec trwoga tak straszna, że wyrwawszy
14 62|     strasznego: wykrzywiła ją taka trwoga i taki ból, jak gdyby owe
15 62|         ciebie nawiedził zgryzotą, trwogą i boleścią, aby cię powołać
16 68|           szaleć cezar i napełniać trwogą świat, oni, czując nad sobą
17 68|        Niegdyś te odgłosy przejęły trwogą Winicjusza, jako zła wróżba.
18 69|         jego niepewność, a nawet i trwoga. Oto trzoda jego była rozproszona,
19 70|      przyjęli go ze zdumieniem i z trwogą tym większą, że właśnie
20 73|            Porównaj wasze podszyte trwogą rozkosze, wasze niepewne