Rozdzial

 1 2 |        szafrannym piasku. Po czym podniosła oczy, raz jeszcze spojrzała
 2 2 |        było nim przesycone. Ligia podniosła swoje błękitne, jakby rozbudzone
 3 2 |          włada nasz Nero.~Ona zaś podniosła swoją drobną twarz ku zorzy
 4 4 |  milczeniu, lecz gdy się wreszcie podniosła, na twarzy jej widać już
 5 4 |        kto mógł to uczynić.~A ona podniosła na niego nagle oczy. - Petroniusz?~-
 6 7 | schyliwszy swą złotowłosą główkę, podniosła do ust rękę Nerona i trzymała
 7 8 |          tak się modli.~Ligia zaś podniosła się wreszcie z twarzą rozjaśnioną
 8 8 |          zarazem dziecinną powagą podniosła palec w górę:~- Ursusie! "
 9 12|         tym domu? - spytał.~A ona podniosła na niego swoje niebieskie,
10 27|          jedno ku drugiemu.~Ligia podniosła się wreszcie i uciekła czując
11 34|         czemuś to uczyniła?~A ona podniosła na niego swe oczy koloru
12 36|       Czemu się tak zakryłaś?~Ona podniosła ręką zasłonę i ukazała mu
13 39|           głowy od jego ramienia, podniosła oczy, jakby w zamyśleniu,
14 39|        kolonię chrześcijan.~Ligia podniosła rękę i wziąwszy dłoń Winicjusza
15 48|          ciemna, olbrzymia postać podniosła się na spotkanie przybyłych
16 48|          że to wchodzi Ursus, nie podniosła wcale oczu. Lecz Winicjusz
17 48|   wyciągnął ku niej ręce. Wówczas podniosła się szybko: błyskawica zdumienia
18 60|          swą chorą pierś, po czym podniosła do ust jego rękę:~- Marku!~-
19 60|        się jej twarz. Raz jeszcze podniosła do ust jego rękę i szepnęła:~-
20 74|          jesteś niewolnicą?~A ona podniosła na niego swoje spokojne,