Rozdzial

501 53|             tego sługi Twego! Amen!~A Winicjusz, wyciągając ręce ku gwiazdom,
502 54|                          ROZDZIAŁ LIV~Winicjusz opuściwszy Apostoła szedł
503 54|           Rozkaz? - powtórzył blednąc Winicjusz. Żołnierz spojrzał na niego
504 54|        południe zmieniają się straże.~Winicjusz zamilkł i odkrył głowę,
505 54|       galijskim mieczem kształt ryby.~Winicjusz spojrzał na niego bystro. - ...
506 54|              kara Boża - odpowiedział Winicjusz - ale czemu mi to mówisz?~-
507 54|               z ciebie pozostał.~Lecz Winicjusz spytał:~- Zali nie mówiono,
508 54|            bestiariuszom.~Wiedząc, że Winicjusz w żadnym razie nie zechce
509 54|            chodziło także i o to, aby Winicjusz, jeśli ma umrzeć, umarł
510 54|                 Dzięki ci - powtórzył Winicjusz.~- Najlepiej mi podziękujesz,
511 54|       więzieniu.~- Nie - odpowiedział Winicjusz. - Chciałem pójść do więzienia
512 54|            mnie.~I rozeszli się, lecz Winicjusz udał się do biblioteki i
513 54|               odniesie jej odpowiedź.~Winicjusz nie chciał jednak wracać
514 54|          miejsca, na którym siedział. Winicjusz przetarł oczy: ulica roiła
515 54|               do oczu zwój papieru.~A Winicjusz przeciągnął ręką po czole
516 54|             szlachetnego Tygellina.~A Winicjusz, chwyciwszy za krawędź lektyki,
517 54|               silni niewolnicy, a zaś Winicjusz stoi przed nim bezbronny,
518 55|       związana ze sprawami ziemi: aby Winicjusz zabrał ze spoliarium jej
519 55|              list nazajutrz.~Lecz gdy Winicjusz przyszedł następnego dnia
520 55|               ją ocalić i od śmierci.~Winicjusz oparł dłoń na naramienniku
521 55|               będzie ją o to prosiła.~Winicjusz popatrzył na niego oczyma,
522 56|                Dużo ich jest? - pytał Winicjusz. - Wielu musi, panie, pozostać
523 56|             oddzielające ją od areny. Winicjusz z początku nie mógł nic
524 56|         postaciami własnych rodziców. Winicjusz, idąc obok stróża Syrusa,
525 56|              mówiącego i w blasku tym Winicjusz rozpoznał spod wilczej skóry
526 56|                  Kto jesteś? - spytał Winicjusz.~- Fossor, w którego chacie
527 56|              dniami, a dziś już umrę.~Winicjusz odetchnął. Wchodząc tu,
528 56|               Pamiętam - odpowiedział Winicjusz.~- Widziałem go później
529 56|               on jest, to mi powiedz.~Winicjusz zniżył głos i odrzekł:~-
530 56|              będzie miłościw. - Amen.~Winicjusz wyszedł z cuniculum i udał
531 56|       domyślasz.~- Tak - odpowiedział Winicjusz.~Dalszą rozmowę przerwał
532 56|        pokrywały ruchome wyjące kupy.~Winicjusz, który w chwili gdy chrześcijanie
533 57|             chrześcijan.~Petroniusz i Winicjusz odbywali drogę w milczeniu.
534 57|      powiedział? - Tak jest - odrzekł Winicjusz.~- Czy ty wierzysz, że teraz
535 57|                Czy tu jest szlachetny Winicjusz?~- Tak - odrzekł trybun -
536 57|       przynoszę ci wiadomość o Ligii.~Winicjusz oparł mu rękę na ramieniu
537 57|              i powtarza imię twoje.~A Winicjusz odrzekł:~- Chwała Chrystusowi,
538 57|              Petroniusz.~- Szlachetny Winicjusz mnie zna. Jestem synem wdowy,
539 57|               miał potem umrzeć. Wtem Winicjusz przestał się modlić i rzekł:~-
540 57|             męka!~- Tak jest! - rzekł Winicjusz. - Stróże chcieli się zgodzić
541 57|           jako najemnika mnie - rzekł Winicjusz.~Lecz Petroniusz począł
542 57|           zmiłuje się nad nią - rzekł Winicjusz - bo ty mówisz o Sycylii,
543 57|                odpowiedział śpiesznie Winicjusz. - Jest około Corioli w
544 57|          Corioli.~- Chciałbym - rzekł Winicjusz - by Ursus towarzyszył jej
545 57|          mówić głośno - odpowie-dział Winicjusz. - Piotr Apostoł był w amfiteatrze
546 57|        Przedtem jednak jeszcze wrócił Winicjusz. Petroniusz dowiedziawszy
547 57|           droga. Spocznij teraz.~Lecz Winicjusz ukląkł w swym cubiculum
548 57|               w gospodzie na Suburze.~Winicjusz, który czuwał całą noc,
549 57|         pierwsze wejrzenie rozpoznać?~Winicjusz zabrał go do wewnętrznej
550 57|       piaskiem, który miejcie gotowy.~Winicjusz słuchając tych słów blady
551 57|        idziecie bez świateł? - spytał Winicjusz.~- Na przedzie tylko niosą
552 57|              Tak! tak! - odpowiedział Winicjusz. - Ja muszę tam być. Sam
553 57|               chrześcijanin - odrzekł Winicjusz. Petroniusz spojrzał na
554 57|             Mu oddałem duszę - odparł Winicjusz.~I rozeszli się. Petroniusz
555 57|       Petroniusz wrócił do cubiculum. Winicjusz zaś poszedł spoglądać z
556 57|             widnokręgu ciemne chmury.~Winicjusz wrócił do domu. W atrium
557 57|               od Nazariusza? - spytał Winicjusz.~- Nie. Zobaczymy ich dopiero
558 57|         Spieszmy się - rzekł wreszcie Winicjusz. - Z powodu burzy mogą wcześniej
559 57|                Niger! - zawołał cicho Winicjusz.~- Jestem, panie! - ozwał
560 57|            zatrzymał się. Petroniusz, Winicjusz i Niger przycisnęli się
561 57|              się naprzeciw świątyńki.~Winicjusz skoczył ku niej, a za nim
562 58|           żywym ogniem na górze Oeta. Winicjusz zadrżał na myśl, że na rolę
563 60|              ROZDZIAŁ LX~Od kilku dni Winicjusz spędzał noce za domem. Petroniuszowi
564 60|             od wszystkich widowisko i Winicjusz prędzej sam zginie, niż
565 60|         zginie, niż zdoła ją wydobyć.~Winicjusz jednak stracił także nadzieję,
566 60|        więzień. Niebezpieczeństwo, by Winicjusz mógł być poznany, było istotnie
567 60|              się przed nimi i weszli.~Winicjusz ujrzał przed sobą obszerną,
568 60|               Wiedźcie nas na śmierć!~Winicjusz wpił w dłonie paznokcie,
569 60|            wkładania trupów na nosze.~Winicjusz odetchnął. Był pewien przynajmniej
570 60|  gdzieniegdzie jeszcze szept modlitw.~Winicjusz wszedł z kagankiem do czwartej
571 60|           jakże mogę cię poznać?~Lecz Winicjusz dojrzał w tej chwili Ligię
572 60|              ale nie budź jej, panie. Winicjusz klęcząc wpatrywał się w
573 60|               przychodzisz ją ocalić?~Winicjusz podniósł się i przez chwilę
574 60|            pretorianów - odpowiedział Winicjusz. - Więc - nie przejdziemy!~-
575 60|               które kochał nad życie.~Winicjusz klęknął znów przy Ligii.
576 60|            cię i zawsze będę kochała.~Winicjusz przemógł się, zdusił w sobie
577 60|            Przyrzecz mi to, Marku!...~Winicjusz objął ją drżącymi rękoma
578 61|              się spać na korytarzach, Winicjusz wchodził do podziemia, w
579 61|             umyśle przypuszczenia, że Winicjusz znalazł jakowąś drogę ratunku,
580 61|               Ułożyłem - odpowiedział Winicjusz - ale ty nie możesz mi być
581 61|              ci oddać nasz Tanatos.~A Winicjusz uśmiechnął się smutno i
582 61|              też mi ją odda - odrzekł Winicjusz. Petroniusz wzruszył ramionami.~-
583 61|          cezara?~- Jutro? - powtórzył Winicjusz.~I wobec bliskiej strasznej
584 61|           zginąłbym ja i moje dzieci.~Winicjusz zrozumiał, że próżno byłoby
585 61|               mnie nie możesz - rzekł Winicjusz - ale pozwól mi tu zostać
586 61|                odpowiedział Scewinus.~Winicjusz stanął przed bramą i czekał,
587 61|            próżne.~Przy końcu orszaku Winicjusz dostrzegł wyraźnie Glauka
588 64|               oddanie się woli Bożej. Winicjusz płynął dawniej w trudzie
589 66|              czy będzie na widowisku. Winicjusz odpowiedział na oba pytania: "
590 66|            zyskać poklask słuchaczów.~Winicjusz potrząsnął głową. Mógł umrzeć
591 66|              Ligio! Ligio! - krzyknął Winicjusz.~Po czym chwycił rękoma
592 66|              dla niej o życie. A wtem Winicjusz zerwał się z miejsca, przeskoczył
593 67|            Ligię do domu Petroniusza, Winicjusz zaś i Ursus szli obok, śpiesząc
594 67|          mogli się zdobyć na rozmowę. Winicjusz był dotychczas jakby na
595 67|             za nią. Bądź Jego wola!~A Winicjusz odrzekł:~- Uwielbione niech
596 67|           tylko cichy szept, w którym Winicjusz mógł zaledwie odróżnić swoje
597 67|     przepowiadał powrót do zdrowia.~A Winicjusz pozostał przy niej klęczący
598 68|        nienawiści ku wam, to ku mnie.~Winicjusz uśmiechnął się na to i odrzekł:~-
599 68|           wróci jej zdrowie - odrzekł Winicjusz - odwiozę ją do Pomponii
600 68|              życia Winicjuszowi. Lecz Winicjusz, który kochał teraz jej
601 69|           chodziła już o swej mocy, i Winicjusz wybiegli na jego spotkanie
602 69|              wielkie serce. Toteż gdy Winicjusz rzekł mu: "Panie! Za twoją
603 69|           mówił to z żałością wielką. Winicjusz i Ligia zauważyli też, że
604 69|               lat, trudu i bólu. Więc Winicjusz, który za kilka już dni
605 69|         wszystkich domów na Zatybrzu.~Winicjusz, usłyszawszy o tym, postanowił
606 69|              o Pawła z Tarsu.~Ursus i Winicjusz wyprzedziwszy żołnierzy
607 69|          Apostoła.~- Panie - rzekł mu Winicjusz - niech jutro świtaniem
608 73|                       ROZDZIAŁ LXXIII~Winicjusz do Petroniusza: "Wiemy i