Rozdzial

 1 2  |   domyślał się ich rzeczywiście. Próżno, podniósłszy swe orzechowe
 2 4  |        cezara, choć sądzę, że na próżno, a jakkolwiek słowo Seneki
 3 7  |        nim zgłuszyła inne głosy, Próżno przypominała sobie wszystko
 4 7  |       żyłach czuł płomień, który próżno chciał ugasić winem. Nie
 5 7  |         sił, bo czuła, że ginie. Próżno jednak usiłowała obu rękami
 6 7  |      siebie jego bezwłose ramię; próżno głosem, w którym drgał żal
 7 15 |          brzydzi się samym sobą. Próżno uważać walkę o jego łaski
 8 16 |          końcu, co o tym sądzić. Próżno powtarzał sobie, że poszukiwania,
 9 22 |          i nie mogła. Również na próżno chciała uchwycić za ramę
10 46 |          nocy: "Chleba i dachu!" Próżno pretorianie, sprowadzeni
11 56 |         wyprężył, by powstać, na próżno! Podniósł jeszcze ku głowie
12 56 |       tak dobrze jak każdy inny. Próżno jednak nieszczęśliwy Grek
13 57 |   dochodzącego do szaleństwa. Na próżno też brzmiały teraz hymny
14 57 |  brzmiały teraz hymny pochwalne, próżno westalki całowały jego ,,
15 60 |    podziemiu, w którym jednak na próżno szukał oczyma Ligii, myśląc
16 61 |          Winicjusz zrozumiał, że próżno byłoby nalegać. Błysnęła
17 68 | cypryjskie. Esteta Petroniusz na próżno silił się, by wynaleźć w
18 Epi|  groźniejszym przebiegu zdarzeń. Próżno Tygellinus tłumaczył mu,
19 Epi|      gońca, lecz zbudziwszy się, próżno wołał na straże przyboczne,