Rozdzial

 1 10|   sapać, co widząc Petroniusz wzruszył ramionami.~- Nie ma w nim
 2 12|       odgadnąć. Po chwili też wzruszył ramionami na swe obawy i
 3 14|   zbójców, i tym mnie głównie wzruszył.~- Wierzę, że go poznałeś
 4 19|      Eureka!~Młody patrycjusz wzruszył się tak; że przez dłuższy
 5 19|     wymowny, że kamień by się wzruszył i obiecałby spaść na głowę
 6 25|      od jego łóżka.~Widok jej wzruszył go do głębi duszy. Pamiętał,
 7 29| podobna do innych.~Petroniusz wzruszył ramionami.~- W takim razie
 8 30|       się domyśleć.~Winicjusz wzruszył ramionami.~- Zdawałoby się,
 9 47|       miasta, ale upoił się i wzruszył patosem własnych słów do
10 47|      prefekt. Lecz Petroniusz wzruszył ramionami.~- Na ich wierność,
11 47|       popatrzył na mówiącego, wzruszył ramionami i rzekł:~- To
12 49|     węża na łonie.~Petroniusz wzruszył ramionami, jakby chciał
13 51|    oni tam przypuszczają."~Tu wzruszył ramionami:~"Oni tam może
14 51|    Rzym spalili?~A Petroniusz wzruszył ramionami i klepiąc go po
15 53|     mu ją przywrócić.~A Piotr wzruszył się tą boleścią. Przy pomniał
16 55|     ocali Rufiusa. Petroniusz wzruszył ramionami.~- Ja nie przychodzę
17 57|     na jego spotkanie, ów zaś wzruszył się na widok młodego pana
18 61| odrzekł Winicjusz. Petroniusz wzruszył ramionami.~- Czy wiesz -