Rozdzial

 1 2 |            szczęście dać chciała...~Umilkł i przez czas jakiś słychać
 2 14|           stało i teraz. Tygellinus umilkł i tylko zapisywał sobie
 3 16|            ci odnalazł dziewicę?~Tu umilkł znów i począł obcierać łzy,
 4 17|          jutro Glauka!...~Lecz Grek umilkł; po chwili wziąwszy za ramiona
 5 24|     Ursusowi jako chrześcijanin - i umilkł.~Winicjusz rzekł:~- Gdyby
 6 25|         przyłożył dłonie do czoła i umilkł, chcąc przed dalszym opowiadaniem
 7 26|       przeznaczoną dla Winicjusza i umilkł. Myśl jego błądziły widocznie
 8 34|               Ty wiesz...~Winicjusz umilkł na chwilę z nadmiaru szczęścia,
 9 40|            nie zbraknie!...~Po czym umilkł na chwilę i. pomyślawszy
10 45|        odpowiedział Grek.~Winicjusz umilkł i jechali dalej.~- Panie -
11 45|           słyszę Cię, o Chryste!~Tu umilkł i podniósłszy twarz zdawał
12 48|            baranki moje!" Winicjusz umilkł.~- Więc jeśli ty, któremu
13 53|          ofiarujcie mu wasze łzy.~I umilkł.~Nagle wśród zgromadzonych
14 56|           gotowej obelgi. Na chwilę umilkł, po czym odpowiedział jakby
15 58|      wchodził z okrzykami do cyrku, umilkł nie wiedząc, na którym ciele
16 62|           obejmował nogi ofiar. Lud umilkł, ogrody zabrzmiały jednym
17 62| zmartwychwstanie odpuść mu!~Po czym umilkł, lecz długo jeszcze patrzył
18 66|           Wierzę!...~Wtem amfiteatr umilkł. Augustianie podnieśli się