Rozdzial

 1 2  |     po brzegach płynęła rzeka ludzka: tłumy przechadzały się
 2 6  |        a gdyby niewdzięczność ludzka mogła mnie jeszcze dziwić,
 3 13 |     są małe, lecz wdzięczność ludzka jest mała. Czasem, gdy ucieknie
 4 29 |     zastanawiał się nad duszą ludzką i nad życiem. Lecz w ogóle
 5 33 |       się ni życie, ni radość ludzka, ni szczęście, ni prawo,
 6 35 |      prawda i mądrość zarówno ludzka, jak boska... To wymagałoby
 7 43 |      falującą, obłąkaną ciżbą ludzką huczał pożar, płonęło na
 8 44 | ginącego grodu przykuwa uwagę ludzką i powstrzymuje jeszcze wybuch
 9 44 |      ruchliwa i bezsenna fala ludzka otaczała na kształt wzburzonego
10 45 |     że nie kochasz Rzymu. Moc ludzka nie zagasi tego ognia. Takie
11 45 |       ponad tą leżącą czernią ludzką jakiś spokojny głos rzekł:~-
12 45 |    stokroć przewyższało złość ludzką. Uczucie ulgi ogarnęło całe
13 49 |       przechodzące wyobraźnię ludzką. Co noc zdarzały się bitwy,
14 56 |       miała się zapełnić męką ludzką i zwierzęcą wściekłością,
15 62 |      kwadrydze, otoczony falą ludzką, która kłaniała mu się do
16 66 |      o wiele nad zwykłą miarę ludzką, ale podobnego nie widziały
17 Epi|       bronić. Zagasła godność ludzka i cnota, rozluźniły się