Rozdzial

 1 7 |     mu się jak u wschodniego konia. Widać i jego serce biło
 2 35|    się mógł wyrwać, siędę na konia i popędzę do Rzymu, by oczy
 3 42|       po czym wskoczywszy na konia, popędził wśród głębokiej
 4 42|   pali!", smaga jego samego, konia i pędzi ich w ten ogień.
 5 42|      wydobywał ostatki sił z konia. Za Ardeą wydało mu się,
 6 42|      jeszcze szybsze niż pęd konia i gnały przed nim jako stado
 7 42|    się z chrapaniem i jękami konia, który biegnąc drogą wznoszącą
 8 42|   groźby, począł znów smagać konia, tym bardziej że białe mury
 9 42|      by przyprowadzić nowego konia. Winicjusz zaś widząc oddział
10 42|   podano Winicjuszowi nowego konia. Młody trybun skoczył na
11 42|      I poczynał znów, smagać konia.~Lecz zanim dobiegł do szczytu
12 42|   lecz Winicjusz wskoczył na konia i ruszył przed siebie dalej
13 43|      zranił ktoś młotem jego konia, który począł rzucać zakrwawionym
14 47|    kazał sobie podać białego konia i siadłszy na niego pojechał
15 47|     przyjechawszy tuż, wparł konia w tłumy. Naokół, przy świetle
16 47| wyciągały się ku cuglom jego konia i ku niemu, lecz on wjeżdżał
17 47| zacznie.~To rzekłszy zwrócił konia i uderzając z lekka laską