Rozdzial

 1 1 |           głowa moja nie będzie tak biała, jak szczyt Soracte w zimie.~-
 2 7 |          ranami w rękach i stopach, białą jak śniegi, piękną nadziemską
 3 24|             przez chwilę chwiał swą białą głową zniżając ją ku piersiom
 4 27|         patrzył dotychczas jakby na białą lilię wyrosłą na gruncie
 5 29|              która weszła, ubrana w białą draperię, złotowłosa, już
 6 36| karzełków-wyrodków. Przybrany był w białą tunikę i w ametystową togę,
 7 36|            poprawiał co chwila ręką białą i tłustą, porośniętą na
 8 39|       odzieży miała na sobie miękką białą stolę, z której ślicznych
 9 47|          zaś, zdjąwszy z siebie swą białą, obramowaną szkarłatnym
10 51|    Petroniusz wyciągnął leniwie swą białą rękę, wziął tabliczki i
11 53|         przymknął oczy i trząsł swą białą głową nad tym ludzkim bólem
12 56|            Apostoł objął rękoma swą białą drżącą głowę i wołał w duchu:~"
13 58|           jak przeznaczenie, trząsł białą brodą nad Neronowym podium,
14 62|             zbielałe włosy i równie białą, nieruchomą, jakby umarłą
15 66|              Jej drobna postać, tak biała jakby wycięta z alabastru,
16 71|       żołnierskich ukazała się jego biała głowa, płacz rozległ się