Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |       zanim miał czas ochłonąć ze zdumienia, pochylił się w kulbace,
 2  1,5 |           się i przybrawszy wyraz zdumienia, zawołał, żegnając się:~-
 3  1,5 |          je i aż zatrzymał się ze zdumienia:~- Coże ty prawisz?~- Powieś
 4  1,5 | powinności, aby nie okazać Danusi zdumienia nad jej urodą...~Lecz księżna
 5  1,6 |    zmysłów z radości i zarazem ze zdumienia, że taki środek ratunku
 6  1,20|         ani jakby skamieniałej ze zdumienia twarzy pana de Lorche, ani
 7  1,25|          idzie, przeżegnał się ze zdumienia i rzekł:~- W imię Ojca i
 8  1,29|           na Zbyszka, mrugając ze zdumienia.~- Jako powiadasz? - zapytał.~-
 9  1,30|          ochłonąwszy z chwilowego zdumienia, chwycił go wpół i trzymali
10  1,31|        wczorajszej nocy szalał ze zdumienia i trwogi. Stary rycerz nie
11  2,1 | spoglądali na niego, podnosząc ze zdumienia brwi i marszcząc czoła,
12  2,10|    Krześnią, nie posiadała się ze zdumienia i podziwu na widok murów,
13  2,13|        Spychowie, przez chwilę ze zdumienia, żalu i gniewu słowa nie
14  2,25|   korzystać co duchu z pierwszego zdumienia, w jaki ich wprawiał widok
15  2,25|        broniła się, z początku ze zdumienia, a potem z omdlałości tak
16  2,30|          młody rycerz otworzył ze zdumienia szeroko oczy.~- Nie powiadał
17  2,30|          i nagle aż przystanął ze zdumienia.~Bo oto tuż za księżną ujrzał
18  2,51|      twarzą zbielałą ze strachu i zdumienia i uciekał w zapamiętaniu,
19  2,52|      twarzą zbielałą ze strachu i zdumienia i uciekał w zapamiętaniu,