Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |             pochować się gdzie, póki burza nie przeminie. Więc twarz
 2  1,5 |            gdy przyszła noc, a z nią burza na niebie, gdy zakratowane
 3  1,21|           zadach. Tur rzucił się jak burza wprost na panią, lecz nagle
 4  1,27|            Radzanowa. Za Niedzborzem burza poczęła jednak uciszać się
 5  2,1 |            dwuręczny miecz runął jak burza na skamieniałych z przerażenia
 6  2,1 |        podłogę spluskaną posoką, jak burza wali krze i drzewa. I przyszła
 7  2,5 |           zwalił się na drugiego jak burza, że prze, naciska, razi
 8  2,9 |            Nalazło tam już Niemców i burzą a krzywdy czynią, więc kto
 9  2,11|          krzyżackich - wybuchła taka burza gróźb i wściekłości, że
10  2,19|               przewracając ludzi jak burza.~W mgnieniu oka dziesiątki
11  2,25|         błyskawice rozświecały okna; burza była bliżej i bliżej.~ ~
12  2,26|            bez broni, ale i bez pęt. Burza, którą gnał wicher, była
13  2,26| nieprzenikliwą zasłoną.~W tej chwili burza rozszalała się z niezmierną
14  2,49|           Wicher przypędzał burzę za burzą. Chwilami niebo zdało się
15  2,49|           którego schronił się przed burzą, zasiadała rada wojskowa,
16  2,51|           spienionym koniu wpadł jak burza szlachcic Hanko Ostojczyk
17  2,51|              z obu armii i rzekłbyś, burza rozpętała się koło chorągwi.
18  2,52|           spienionym koniu wpadł jak burza szlachcic Hanko Ostojczyk
19  2,52|              z obu armii i rzekłbyś, burza rozpętała się koło chorągwi.