Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |       a kto po nie sięgnie - gorze mu! Po czym ucałował ręce
 2  1,4 | przemówi za wami, bo inaczej gorze chłopcu.~To rzekłszy, pojechał
 3  1,4 |     nie puszczaj, bo inaczej gorze ci! Oto i ów poseł! - zaraz
 4  1,5 |      jeden przez drugiego:~- Gorze nam! bo gościem jest i nie
 5  1,5 |    ozwały się znów okrzyki: "Gorze, gorze!"~Ale uciszyły się,
 6  1,5 |    się znów okrzyki: "Gorze, gorze!"~Ale uciszyły się, gdy
 7  1,8 |      Ludzie wówczas mówili: "Gorze Niemcom! wcale ci oni nie
 8  1,8 |   przecie za Danusiną mać.~- Gorze im! - odrzekł Jurand.~I
 9  1,16|      Do gospody! do gospody! gorze mi!...~Po czym, pamiętając,
10  1,28|     Danuśkę i pojechali...~- Gorze! - zawołał Jurand. - Jako
11  1,28|  zmyślone!... pieczęć udana! Gorze duszy mojej! Chwycili mi
12  1,32| niczego dotrzymać, i wtedy - gorze im!"~Tak pomyślawszy, podniósł
13  2,4 |      odjął, ale młodziankowi gorze! gdyż tamten siłą, laty
14  2,10|   wróci albo jeśli wróci, to gorze nam, to Bóg wie, czy nie
15  2,21|      jakoby ptak kwilił...~- Gorze! - ozwał się przez zaciśnięte
16  2,23| diabłów mieszka?... ja?...~- Gorze! gorze! - przerwał chrapliwym
17  2,23|  mieszka?... ja?...~- Gorze! gorze! - przerwał chrapliwym głosem
18  2,29|    jechać z drugim okupem.~- Gorze! - zawołał Zbyszko. - To