Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |     podniosła na niego oczy pełne smutku i rzekła:~- Nie dziwuj się
 2  1,10|         zdrowie - to i nie będzie smutku.~- Lepiej mieć wesołego
 3  1,19|           młoda, a pełna jakiegoś smutku.~- Sanderus! - zawołał nagle
 4  1,19|        się pocieszyć młodzianka w smutku, jakim przejęła go nieobecność
 5  1,22|       tylko zmartwień i okrutnego smutku przyczyną. Powiedział sobie
 6  1,26|        takowej przyczyny, aby zaś smutku i płakania jej oszczędzić.~
 7  2,14|       głowy, słuchali w zadumie i smutku. W świetlicy widno było
 8  2,17|            potęgując owe wrażenie smutku i jakby pognębienia.~Zbyszko
 9  2,17|          nijakiej, w strapieniu i smutku, a co dzień ci mi gorzej
10  2,26| niepewności jutra, do zgryźliwego smutku i do niezgłębionego żalu
11  2,31|          że lepszej spólniczki do smutku i większej litości w niczyim
12  2,31|      wolej mi polec niż w ciągłym smutku i strapieniu...~- Panu Powale
13  2,32|            ale w dusznej trosce i smutku. Włos na brodzie i skroniach
14  2,32|      wrażenie powagi, majestatu i smutku. Konrad niegdyś wesoły był
15  2,34|      Wszelako mam ci ja i inną do smutku przyczynę, a prawdę rzekłszy,
16  2,37|      Zgorzelic wracać niżeli tu w smutku siedzieć.~Nastało milczenie,
17  2,50|          gdyby pogrążon w wielkim smutku. W wojsku mówiono sobie,