Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |    dzwony, to nie masz takowego kąta, do którego by odgłos nie
 2  1,4 |       ile oddać głowę pod topór kata.~Maćko też, ochłonąwszy,
 3  1,6 |     pomost i sterczącego na nim kata z pałającym w słonecznym
 4  1,6 |        na nim czerwoną sylwetkę kata. Wówczas drgnął i przeżegnał
 5  1,30|   usłyszawszy straszne nazwisko kata Witoldowych dzieci, zbladł
 6  2,7 |   Wypuścić go, tego ciemięzcę i kata zakonnych ludzi, zwycięzcę
 7  2,7 | pochodnia zadrżała nieco w ręku kata, jednakże pochylił ją i
 8  2,7 |   korytarz, Zygfryd wziął z rąk kata latarnię i jakiś ciemny
 9  2,11|   dowiedzieć, gdyż kapelan umie kata niemowę wyrozumieć. Ale
10  2,11|         niemowę wyrozumieć. Ale kata zabrał z sobą stary komtur,
11  2,13|         rzeczy, które ksiądz od kata wiedział.~- Kat niemowa.~-
12  2,13|    Wywiózł ją, a z nią zabrał i kata. Nie wiedział, że to on~
13  2,13|      dobra. A w Szczytnie wolał kata nie ostawiać. Bał się jego
14  2,17|         niemiecki mnich z duszą kata.~Skirwoiłło i znaczniejsi
15  2,21|         z sobą niemowę, dawnego kata szczytnieńskiego, ale nie
16  2,34|          A któż mnie wówczas od kata zratował, jeśli nie ona!
17  2,43| Krakowie szedł na śmierć z ręki kata, wyglądał jak pacholę z