Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |          stary kasztelan dodał z cicha:~- A zwłaszcza Boga.~Powała
 2  1,6 |         długi, wreszcie począł z cicha wołać:~- Zbyszku! Zbyszku!~
 3  1,21|     kopią, z której podrwiwali z cicha pod wąsem Mazurowie jako
 4  1,22|         go widziałem - mruknął z cicha - i nie chcę widzieć więcej.~
 5  1,32|     żelaznych rękach, twarz miał cichą i niemal pokorną; podniósł
 6  2,7 |     leżysz w kaplicy - mruknął z cicha. Diederich zaś, sądząc,
 7  2,7 | powitawszy komtura, zaszczekał z cicha raz i drugi, po czym zwrócił
 8  2,8 |         już nie dopytująca i tak cicha, że aż jej milczenie zaniepokoiło
 9  2,11|        dniu pogodnym nastała noc cicha, gwieździsta, więc nie zatrzymywali
10  2,14| trójkątną paszczę, poczęła wyć z cicha i żałośnie.~Jakkolwiek Czech
11  2,26|    parobcy podśpiewywali sobie z cicha, dziwiąc się milczeniu,
12  2,27|         się nad nią, jął wołać z cicha:~- Danusiu! Danusiu!~A ona
13  2,27|        dzwonków i lilij bielała, cicha, ukojona snem nieprzespanym,
14  2,31|    młodziankowi, zaczęła mówić z cicha, jakby z prośbą:~- Nie giń,
15  2,39|          wiał, przyniósł Maćkowi cichą odpowiedź:~- To nie ostanę.~ ~
16  2,51|       rycerze poczęli zgrzytać z cicha zębami na takie zuchwalstwo
17  2,52|       rycerze poczęli zgrzytać z cicha zębami na takie zuchwalstwo