Tom,    Rozdzial

 1  1,24|     gładzi, a on się do niej w boleści śmieje. Aże mi samej czasem
 2  1,24|     zwrócił ku niej pobladłą z boleści twarz i zapytał:~- A Czech,
 3  2,11|         a dopiero gdy im część boleści łzami spłynęła, zabrał Czecha
 4  2,11|      mi żal, bo i za życia się boleści o dziewczynę najadł, i jeżeli
 5  2,21|    dusza zapiekła się w nim od boleści i pomsty za Rotgiera. Powiadają
 6  2,23|     wielkie łzy niepohamowanej boleści. Arnold siedział w zamyśleniu.
 7  2,25| przydawać staremu męczennikowi boleści do dobrej nowiny i budzić
 8  2,27|     jakże nie miała się rwać z boleści w Zbyszku dusza, gdy spoglądając
 9  2,27|   Jezus się zmiłował! Ile było boleści, ile płakania! Danuśko!...
10  2,27|  jękiem, jakby ostatek ciężaru boleści zrzucał z piersi.~Danusia
11  2,28| wymowniejszą od wszelkich słów boleści. Zbyszko, któremu po chwilowym
12  2,29|       że w pierwszych chwilach boleści nie potrafi się młodzian
13  2,29|  wyrastało na gruncie ogromnej boleści i coraz większego żalu po
14  2,30|       sobie w duszy, iż w swej boleści o stryjcu przepomniał, a
15  2,30|       panie, w zapamiętaniu od boleści żyli i o bożym świecie nie
16  2,37|         wypoczniesz - z żalu i boleści się otrząśniesz - a potem
17  2,38|     mówiąc, że trzeba mu o tej boleści, która go toczy, zapomnieć,