Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |       opuściła go dotychczasowa powaga, a napełniła mu serce wielka
 2  1,3 |      męki wiekuiste - odrzekł z powagą zakonnik.~- Pewnie! słusznie
 3  1,4 |      odrzekł spokojnie i z taką powagą, jakby mu przez tę jedną
 4  1,5 |   której łączyła się surowość z powagą i prawością; podziwiał mądre
 5  1,5 |         załagodzić sprawę swoją powagą królewską.~Tymczasem Krzyżak
 6  1,16| brzeszczotów.~- Widzę - rzekł z powagą - że cudujesz się nad moim
 7  1,16|       nauczać z większą jeszcze powagą:~- Kto-li bo masz się żenić,
 8  1,20|      zaś witał uprzejmie, ale z powagą na swej bezwąsej, wieśniaczej
 9  1,25|      bliskie święta, wówczas go powagą własną i księcia Janusza
10  2,5 |     nakazywała ich dostojność i powaga.~Mało kto zważał na giermków,
11  2,9 |   nasycił, spojrzał przed się z powagą i rzekł:~- Zdarzy się nieraz
12  2,9 |   rzeczy - odpowiedział z równą powagą stary Wilk.~- Bywa też -
13  2,20|  Zbyszko ochłonął i ze spokojną powagą rzekł:~- De Lorche! Z jednych
14  2,31|     jednak nie tyle wzrost, ile powaga, której nie miała przedtem
15  2,48| skupieniem i z gotową na śmierć powagą. - Nam alibo im śmierć pisana.~
16  2,49|   Zawisza, który zawsze mówił z powagą wielką, rzekł:~- Tego on