Tom,    Rozdzial

 1  1,2 |      Danusię, sam zaś klęknął i podniósłszy głowę, rzekł z dziwną w
 2  1,8 |        Zbyszko przeżegnał się i podniósłszy zasłonę w otwartych drzwiach,
 3  1,8 |        był nieco ochłonął, więc podniósłszy zaciekawiony wzrok ku Jurandowi,
 4  1,9 |       jaw swoje silne ramiona i podniósłszy do góry, jął powtarzać wzruszonym
 5  1,14|     zatrzymała się na miejscu i podniósłszy oczy na Zbyszka, spytała
 6  1,15|     opat ulitował się nad nią i podniósłszy ramię, ukazał jej olbrzymi
 7  1,18|         wpierw oczy wypłakać.~I podniósłszy końce fartucha, przesłoniła
 8  1,19| odpowiedział Fulko de Lorche. I podniósłszy oczy w górę, począł raz
 9  1,20|         obie dłonie do serca.~I podniósłszy oczy w górę, począł wzdychać
10  1,21|         Ten dopadł przed nimi i podniósłszy oburącz szeroki topór, ciął
11  1,25|     okrycia nóg i łoża, za czym podniósłszy Zbyszka przy pomocy dwóch
12  2,7 |     wychodź z tej izby!~Komtur, podniósłszy się z trudem, wyszedł. Na
13  2,13|      amen! - rzekła Jagienka.~I podniósłszy się, dorzuciła szczepek
14  2,17|          wydał nowe, a wreszcie podniósłszy do ust piszczałkę, wyrzeźbioną
15  2,20|       którego dochodził głos, i podniósłszy je w górę, zawołał:~- Sanderus!~-
16  2,31|      wdzięczen wam będę.~A ona, podniósłszy na niego swe smutne i dobre