Tom,    Rozdzial

 1  1,3 | westchnieniem księżna.~A opat zmarszczył swe wyniosłe czoło i zastanowiwszy
 2  1,17|      plecach. Wówczas Zbyszko zmarszczył brwi i patrząc opatowi wprost
 3  1,20|    mrugając oczyma, następnie zmarszczył brwi i zaczął mówić przez
 4  1,27|     się znów pani.~Jurand zaś zmarszczył czoło jak człowiek, który
 5  2,1 |      szanować winien.~Danveld zmarszczył brwi, ale w tej chwili błazen
 6  2,11|   duży - mruknął Maćko. Potem zmarszczył się, splunął nagle w bok
 7  2,20|   innym... tak. Na to Zbyszko zmarszczył brwi.~- Nie będzie mu ani
 8  2,22|     się przyjść. Lecz Zbyszko zmarszczył brwi i w twarzy odbiła mu
 9  2,24|       co mówisz?~- Nie.~Stary zmarszczył brwi, po czym podniósł rękę
10  2,24|       twarz Wolfganga, ale ów zmarszczył się i rzekł:~- Puściłbym
11  2,33|   zmienić panów. Na to mistrz zmarszczył brwi.~- W jakiejże to myśli
12  2,51|  wojsko polskie uderzę! Ulryk zmarszczył nieco brwi.~- Przeciw posłuszeństwu
13  2,51|     zali poznajesz mnie? A on zmarszczył brwi i utkwiwszy oczy w
14  2,52|  wojsko polskie uderzę! Ulryk zmarszczył nieco brwi.~- Przeciw posłuszeństwu
15  2,52|     zali poznajesz mnie? A on zmarszczył brwi i utkwiwszy oczy w