Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |        niemało, gdyż - nie można rzec: naród to jest dobry, ale
 2  1,5 |          Zbyszko, bo nie było co rzec. Dla wszystkich było rzeczą
 3  1,8 |      wreszcie nie wiedząc, co ma rzec, a chcąc koniecznie coś
 4  1,8 |      pytaj, gdyż nie mogę ci nic rzec. I wyszedł.~ ~
 5  1,9 |      okrutnie - inaczej nie mogę rzec - ale nie tak jeszcze, jako
 6  1,18|          wstąpi choć dobre słowo rzec, a nie wstąpił.~- Jakże
 7  1,30|  Wiedział, że może grozić i może rzec coś takiego, co powstrzyma
 8  2,2 |    Juranda, abyśmy zaś nie mogli rzec: Oto jak oni z nami postępują!~-
 9  2,7 |       zmieniona tak, że można by rzec, iż to kto inny. Oczy były
10  2,8 |           To... niby... chciałem rzec, jakom i staremu panu z
11  2,9 |     tatuło nieboszczyk nie umiał rzec, które on, a które Ja...
12  2,21|      córki Jurandowej - chciałem rzec: młodej pani - z rąk nie
13  2,28| kilkakrotnie głowę, jakby chciał rzec, że ona to jest, jego Danusia,
14  2,34|             Żeby ci tak szczerze rzec, to nieradzi oni mnie widzieli
15  2,37|        zbawionej duszy będę mógł rzec: wszyst-kom ci spełnił,
16  2,38|      tego, jako właśnie chciałem rzec... i jako że panienka nie
17  2,40|       przed siebie, jakby chciał rzec wszystkim wędrownym rycerzom
18  2,42|      zwyczajna wojna, ale jakoby rzec: "twoja albo moja śmierć!"
19  2,44|         Co?~- Kiedy się boję coś rzec...~- Nie bój się. Prosta
20  2,44|     strzymam, bo żeby tak prawdę rzec, to was tak oboje miłuję,