Tom,    Rozdzial

 1  1,32|       jął w uniesieniu wołać ku niebu w duszy jakby w dziękczynnej
 2  2,11|    kraina zdawała się uśmiechać niebu i radować się z bujnego
 3  2,49|         Lorche podniósł oczy ku niebu i rzekł:~- Prosiłem was
 4  2,51|     dłonie i wzniósłszy oczy ku niebu, wolnym krokiem udał się
 5  2,51|   Tannenbergiem, wznosił się ku niebu olbrzymi obłok kurzawy.
 6  2,51|       par oczu podniosło się ku niebu, a ze stu tysięcy piersi
 7  2,51|     ponuro i wzniósłszy rękę ku niebu, zawołał:~- Nie daj Bóg,
 8  2,51|       wznosząc pobożnie oczy ku niebu, powtarzał wzruszonym głosem: "
 9  2,51| zrąbanych pni, ze zwróconymi ku niebu i białymi jak ich płaszcze
10  2,52|     dłonie i wzniósłszy oczy ku niebu, wolnym krokiem udał się
11  2,52|   Tannenbergiem, wznosił się ku niebu olbrzymi obłok kurzawy.
12  2,52|       par oczu podniosło się ku niebu, a ze stu tysięcy piersi
13  2,52|     ponuro i wzniósłszy rękę ku niebu, zawołał:~- Nie daj Bóg,
14  2,52|       wznosząc pobożnie oczy ku niebu, powtarzał wzruszonym głosem: "
15  2,52| zrąbanych pni, ze zwróconymi ku niebu i białymi jak ich płaszcze