Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |        ze strachu, pochowała swą jasną główkę w fałdy szarej szaty
 2  1,5 | wszystkich było rzeczą aż nazbyt jasną, że gdyby nie pan z Taczewa,
 3  1,6 |        ramiona, po czym objął mu jasną głowę dłońmi i począł ją
 4  1,8 |         Po chwili dopiero ujrzał jasną główkę dziewczyny siedzącej
 5  1,12|  policzku, przypomniał sobie jej jasną twarz, jej przetowłosą główkę,
 6  1,20|      naprzód - i pochyliwszy swą jasną głowę, krzyknęła nagle cienkim,
 7  1,20|          i z zachwyceniem na jej jasną, drobną głowę, na różowy
 8  1,25|         ramionami, pochowała swą jasną twarz w zagięciach jej ciężkiej
 9  1,30|        postacie.~Noc była bardzo jasna, więc na białym podścielisku
10  2,3 |         spod którego ukazała się jasna, młoda głowa, i rzekł:~-
11  2,9 |      przy boku, z uśmiechniętą i jasną jak zorza twarzą wyglądała
12  2,14|  przeglądało kochanie, jak przez jasną wodę strumienia przegląda
13  2,18|        był podszyty, pokryła się jasną zielenią. Z mchów puszystych
14  2,24|         i wkrótce przesłoniła je jasna leszczynowa gęstwina. Maćkowi
15  2,31|       roniła łzę po łzie na jego jasną głowę, zupełnie jak matka,