Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |        Lecz gdy nareszcie i ta niedola minęła, radosna wieść o
 2  1,5 |       dłonie do zgody. Wszelka niedola, wszelkie ubóstwo cisnęło
 3  1,25|        płać mi złem za dobre i niedolą za kochanie!" Aż nagle chwyciła
 4  1,30|   nieszczęścia i coraz większa niedola. Ale pognębienie to trwało
 5  1,30|   wspólne strapienia i wspólna niedola.~Gdy zaś się puścili, Zbyszko
 6  1,32| któremu popychała go przemoc i niedola. Blisko, już blisko! a potem
 7  2,14|     zaś przede mną - nic, jeno niedola! Oj! nie napytam ja szczęścia
 8  2,24|      jeszcze:~"Skończona twoja niedola, skończone płakanie, a da
 9  2,27|      jedziemy. Skończona twoja niedola! Oj! Danuśko moja! Oj, Danuśko!
10  2,31|     pewnością, ale że boleść i niedola wyszlamowały w nim do cna
11  2,34|     gotową podzielić się z nim niedolą.~Aż dopiero, gdy im smutek
12  2,34|    Zbyszko, jakby przygniecion niedolą własną i powszechną, opuścił
13  2,46|       i że żadna troska, żadna niedola nie zmąci już płynących
14  2,49|   teraz jakby w przeczuciu, że niedola jej skończy się wkrótce