Tom,    Rozdzial

 1  1,20|        aż do Szczytna, gdzie z trwogi na długi czas zachorzał.
 2  1,21|       bynajmniej nie oślepłe z trwogi, raczej groźne niż przerażone.
 3  1,23| złodzieje - prawda, ale żadnej trwogi nie znający i na wszystko
 4  1,26|     koni, a czasem jakby pełne trwogi ludzkie wołanie o ratunek.
 5  1,31|     nocy szalał ze zdumienia i trwogi. Stary rycerz nie chciał
 6  1,32|     myśl w sercu Juranda, obok trwogi i niepokoju o Danusię, obok
 7  2,1 |  przyszła znów chwila okropnej trwogi, w której zdawało się, że
 8  2,5 |     mimo woli oczy z poczuciem trwogi i zwątpienia, czy je jeszcze
 9  2,7 |       się uczuciem podobnym do trwogi. Oto Rotgier stanąć ma do
10  2,14|      nadzieja, chociaż serce i trwogi niepróżne... Najgorzej,
11  2,50|  podnosić - mówili nie znający trwogi rycerze - gdy na pancerzu
12  2,51|        zgrzytnęło. Krzyknęli z trwogi na widok śmierci wodza ludzie
13  2,52|        zgrzytnęło. Krzyknęli z trwogi na widok śmierci wodza ludzie