Tom,    Rozdzial

 1  1,1 |       takiego, co się przez nie świeci jak przez sito. Lecz dalszą
 2  1,4 |       puszczał, i łeb puszczał. Święci pomagają - grzech by mówić
 3  1,10|      jeno że młoda...~Za dołami świeci górka,~Jaka mać taka i córka...
 4  1,11|       Miesiąc teraz przecie nie świeci. Wezmę widły z zadziorami,
 5  1,13|      Kosma i Damian, też wielcy święci, do których się medycy modlą
 6  2,6 |    światłość wiekuista niech mu świeci...~- Nie mówcie za niego
 7  2,8 |    rozumiejąc, że smutek nierad świeci ludziom łzami i że człowiek
 8  2,11|       teraz, boć my przecie nie święci.~Lecz on nie wstał, owszem
 9  2,12| światłość wiekuista niechaj jej świeci, niech odpoczywa w spokoju
10  2,21|      też pokochałem cię, panie. Święci, jak mówi Pismo, dziewięć
11  2,23|          Wóz, jako mówiłem, już świeci, ale Kurki jeszcze nie wzeszły.~-
12  2,27|      szepnęła.~- Ciemno? Słonko świeci, a tobie ciemno? - zapytał
13  2,49|    śniadanie.~- Miesiąc jeszcze świeci - odparł Zbyszko. - Jedźmy.