Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |     stał jak skamieniały, oczom własnym nie wierząc, gdyż oto na
 2  1,6 |       kolana i przepomniawszy o własnym losie, z całej duszy jął
 3  1,10|     uparł: kiedy umierać, to na własnym podwórku! Cniło mu się oto
 4  1,12| zaniemówił ze zdziwienia, oczom własnym nie~wierząc. Ale wątpliwości
 5  1,25|      rozkazu, nakrył tylko pana własnym kożuchem, gdyż na dworze
 6  1,30|        rozmyślał czas jakiś nad własnym pytaniem, po chwili jednak
 7  1,32|     chociaż Jurand, zbyt zajęty własnym nieszczęściem i własnymi
 8  2,2 |   pomścić krzywdy Zakonu, ale i własnym chuciom dogodzić.~- Źle
 9  2,2 |     widocznie rozmawiał tylko z własnym sumieniem i o sobie tylko
10  2,7 |          Ot i książę sam był we własnym kraju pochwycon, a przecie
11  2,30|     Tolimę, jak człowiek, który własnym uszom nie wierzy i chce,
12  2,46|     legł, toby dziś też może na własnym zamku siedział.~- Wolej