Tom,    Rozdzial

 1  1,7 |        Wojciech, przezwiskiem Tur, któremu król Władysław
 2  1,10|       miarkuję, żeś chłop jak tur. A zaraz gotów był z kuszy
 3  1,17|     rycząc przy tym jak ranny tur:~- Na koń, skomorochy! na
 4  1,21|   konie przysiadły na zadach. Tur rzucił się jak burza wprost
 5  1,21|    śniegu do żelaznego klina, tur zaś zdawał się przez chwilę
 6  1,21|    można było znaleźć innych. Tur mścił się głównie na koniu,
 7  1,24|   Żeby nie Zbyszko, byłby się tur na konie rzucił. I Lotaryńczyk,
 8  1,24|     nie ucięli, a teraz znowu tur go starmosił.~- Nie powiadaj,
 9  1,28|      łowach zesłał, gdy srogi tur na nas uderzył - a Pan Jezus
10  2,10| błocie. Mógł to być żubr albo tur, lecz Wit utrzymywał, że
11  2,10|   Anulą, że zaś chłop był jak tur, a krew miał jak ukrop,
12  2,11|    nie dziwota. Chłop był jak tur! Powiadali o nim Mazurowie,