Tom,    Rozdzial

 1  1,4 |        przyjęła tę wiadomość ze smutkiem i zaniepokoiła się bardzo.~-
 2  1,4 |         tak - odrzekła z pewnym smutkiem księżna - dla mnie ogniwko,
 3  1,5 |         dobrocią i takim cichym smutkiem.~Opiewali ją też minstrele
 4  1,6 |         Hej! - odrzekł z pewnym smutkiem Zbyszko - wiecie! kniaź
 5  1,8 |        snu i rzekł z żałością i smutkiem:~- Udałeś ty mi się, pachołku,
 6  1,11|         niechęcią, a na wpół ze smutkiem:~- Widzieliście wy kraśniejsze
 7  1,31| niewiadoma - powtórzył jakby ze smutkiem Jurand. -Toćż niedawno śniegi
 8  2,9 |         nieśmiałością i zarazem smutkiem:~- Moiście wy! Jako co do
 9  2,9 |         to kiwać głową jakby ze smutkiem.~- Ej, dziewczyno, kiedy
10  2,14|       zadrżał jej w końcu jakby smutkiem albo żalem, a gdy skończyła,
11  2,29|     rdza przeżera żelazo - i ze smutkiem myślał, że może lepiej było
12  2,30|       pana z radością, ale i ze smutkiem, bo się już był poprzednio