Tom,    Rozdzial

 1  1,5 |         co było u niego oznaką wzruszenia, a wreszcie rzekł:~- Nie
 2  1,6 | uczynię.~A Maćko aż pobladł ze wzruszenia i gniewu.~- Bogdajeś ty
 3  1,6 |        zesłabł na ten widok ze wzruszenia, rycerze, odsunąwszy wnet
 4  1,20|       umilkł ze szczęścia i ze wzruszenia, lecz dobra, a zarazem ciekawa
 5  1,24|     nic więcej powiedzieć i ze wzruszenia, i dlatego, iż księżna położyła
 6  1,25|     sukienkę. Powieki miała ze wzruszenia przymknięte, rączy -ny opuszczone
 7  2,5 |      chłodu ludzie potnieli ze wzruszenia, a gdy ozwała się pierwsza
 8  2,5 |       zawziętą, drżąc nieco ze wzruszenia i trudu. Ale chwycono go
 9  2,11|      jakiś dziwny błysk, jakby wzruszenia i rozrzewnienia, nakrył
10  2,21|          Zbyszko aż pobladł ze wzruszenia, siadł na pniu i przez chwilę
11  2,24|  chciał okazywać przy Niemcach wzruszenia, nie mógł się jednak powstrzymać