Tom,    Rozdzial

 1  1,30| trąciwszy strzemieniem w jego strzemię, począł mówić:~-Posłuchajcie,
 2  2,11|    strzemieniem trącić o jego strzemię, patrzał zaś przed się tak
 3  2,19|       wyciągnąć z siodła. Ale strzemię pękło mu od zbytniego parcia
 4  2,26|   drogi tak blisko siebie, że strzemię trącało o strzemię. Tolima,
 5  2,26| siebie, że strzemię trącało o strzemię. Tolima, przywykły od całych
 6  2,26|   strony ma także towarzysza: strzemię w strzemię jechał jakiś
 7  2,26|  także towarzysza: strzemię w strzemię jechał jakiś twór ciałem
 8  2,33|  potrzymać mu konia za uzdę i strzemię.~Mistrz zaś, zsiadłszy,
 9  2,41|  niego. Jeździli tedy wówczas strzemię w strzemię - i często bór
10  2,41|       tedy wówczas strzemię w strzemię - i często bór odzywał im
11  2,49|      Ów zaś rzekł, podając mu strzemię:~- Rok temu z rozkazu biskupa