Tom,    Rozdzial

 1  1,22| przerażenia.~- Raz go widziałem - mruknął z cicha - i nie chcę widzieć
 2  2,7 |          teraz leżysz w kaplicy - mruknął z cicha. Diederich zaś,
 3  2,11|        mówi, że chłop jest duży - mruknął Maćko. Potem zmarszczył
 4  2,16|      napaści najmniej spodziewa - mruknął Skirwoiłło.~Lecz tu zabrał
 5  2,18|   rozumiał, więc uśmiechnął się i mruknął:~- Nasza prawa krew!~Lecz
 6  2,22|      Rotgier był też nie ułomek - mruknął Zbyszko.~- A dla mnie znajdzie
 7  2,22|    nieszczęsną Jagienką.~- Hej! - mruknął - dziwne są wyroki boskie.
 8  2,23|        zgrzytał?~- Prawda jest! - mruknął Arnold.~Ale Zbyszko, któremu
 9  2,34|         Taki ci się już urodził - mruknął sam do siebie.~I począł
10  2,34|     gospodarstwo i tęgie zamki! - mruknął posępnie Maćko.~- Pewnie,
11  2,38|      zgoła chybić.~- Bóg łaskaw - mruknął - że już ja do nich nie