Tom,    Rozdzial

 1  1,6 |      czym objął mu jasną głowę dłońmi i począł ją całować. Żal,
 2  1,7 |        nim, począł ich okręcać dłońmi i oglądać jak osobliwe zamorskie
 3  1,14|        na konia i wyczuwał pod dłońmi jej czerstwe, jakby z kamienia
 4  1,25|        gdy klękła ze złożonymi dłońmi do komunii i przechyliwszy
 5  1,31|      Zbyszkiem i objął z lekka dłońmi jego kolana.~A Jurand mówił
 6  1,32| zabijać" ręce, to jest uderzać dłońmi pod pachy, gdyż był zziąbł
 7  2,11|           mówił, uderzając się dłońmi po udach, Maćko.~Tolima
 8  2,11|       wstrząsnął się, przetarł dłońmi oczy i źrenice, po czym
 9  2,16|       stary rycerz uderzył się dłońmi po udach i zawołał:~- Tfu!
10  2,31|        nad nim i ścisnąwszy mu dłońmi skronie, roniła łzę po łzie
11  2,34|       naszym narodem!~Tu objął dłońmi swą szpakowatą głowę, łokcie