Tom,    Rozdzial

 1  1,11| Śpiewajcie dalej.~- A może wam smutno słuchać?~- Ej, gdzie tam! -
 2  1,12|        po czym odrzekła prawie smutno:~- Ja wiem... ale nie śmiej
 3  1,14|       powiadaj - odpowiedziała smutno dziewczyna.~- Bo co? Dawnom
 4  1,18|        przyjaźnie, choć trochę smutno.~- A ojciec doma? - zapytał.~-
 5  1,19|    bałamutnie, zarazem błogo i smutno, i pożądliwie, a gdy jeszcze
 6  1,25|    łkając, Danuśka - tak ci mi smutno!.. taki żal!... Zbyszka
 7  2,6 |      rzekł:~- Jużci, będzie ci smutno, dziewczyno, ale nie gorzej
 8  2,24|      młodzianek uśmiechnął się smutno:~- Przecie wiecie.~- W drogę!
 9  2,31|      uczyniło się jej ogromnie smutno.~Nazajutrz dzień Powała
10  2,43|    przy nim Jagienki - że źle, smutno, nieznośnie. Brało go wówczas