Tom,    Rozdzial

501  2,52|              dzikiego zwierza ujrzą. Więc niektórzy, ściskając silniej
502  2,52|      gęstwinie drzewnej.~Zebrano się więc na krótką naradę przy boku
503  2,52|          niemiłe były słowa Wendego, więc ozwał się:~- Zali czas myśleć
504  2,52|     nieprzyjaciela z boru wyciągnąć. Więc różni różnie radzili, aż
505  2,52|             poselstwo pychy i wojny.~Więc wzniósłszy załzawione oczy
506  2,52|              wziął na swoje ramiona.~Więc twarz mu pobladła, wargi
507  2,52|              zawołał:~- Do chorągwi!~Więc skoczyli każdy do swojej,
508  2,52|         zamiast łez, skry. Ujrzawszy więc rozpędzoną ćmę litewską,
509  2,52|             rozpalić na całej linii, więc polskie chorągwie poczęły
510  2,52|            na zadach:~- W nich! Bij!~Więc rycerze, pochyliwszy się
511  2,52|           spotkaniu rozbito mu hełm, więc walczył teraz z gołą głową,
512  2,52|    ogarniających zastępy niemieckie.~Więc Krzyżacy, zniżając głowy,
513  2,52|        zakonni, leżała już na ziemi.~Więc ciężki niepokój ogarnął
514  2,52|        powtórzyli mniejsi przywódcy. Więc kmiecie, zrozumiawszy, że
515  2,52|           powtórzył mu, co usłyszał.~Więc straż królewska murem wysunęła
516  2,52|            siłą mistrza przewyższał, więc ów podbił mu ostrze do góry,
517  2,52|               Boży, radosny wieczór.~Więc niezmierne szczęście rozjaśniło
518  2,52|       odkupienia o piersi polskie.~*~Więc tobie, wielka, święta przeszłości,