Tom, Rozdzial
1 1,1 | naszywaną paciorkami; na sobie miał skórzany kubrak z pręgami
2 1,1 | pospolity człowiek! Niejeden też sobie mówi: "Kazał się kniaź ochrzcić,
3 1,1 | I rozmiłowali się tak w sobie, że na ucztach ciągnęli
4 1,1 | Dopieroż książę mówił: "Sam sobie dyspensę dam, a papież mi
5 1,1 | tego oto Zbyszka, który sobie, niemieckim obyczajem, księżnę
6 1,1 | oprócz tego, że uprosił sobie na to pozwoleństwo, gdyż
7 1,1 | próżnicy by wzywała, boja sobie inną panią obiorę, której
8 1,2 | dwórka poczyna zwracać ku sobie rycerskie serca i oczy.~
9 1,2 | Danusi usiąść naprzeciw przy sobie, a potem rzekła do Zbyszka:~-
10 1,2 | że Zbyszko myślał tylko o sobie, albowiem wolał on pokazywać
11 1,2 | miarkuj, co ci rzekę: ty sobie ślubuj, nie ślubuj, komu
12 1,2 | jakoże będzie?~- Jedźcie sobie sami do Witolda, boja nie
13 1,2 | zawsze mat okrutny? Zajmą-li sobie bydło, trzody, to się za
14 1,3 | Tymczasem księżna, chcąc sobie drogę skrócić i zaciekawić
15 1,4 | niezbadane, a po wtóre, to sobie zauważcie, że on osobne
16 1,4 | Spogląda ku nam, jakby sobie kogo chciał wybrać - zauważył
17 1,4 | czoła przed głośnym i dobrze sobie znanym nazwiskiem, albowiem
18 1,4 | legł pod Wilnem! Cóżeś ty sobie, warchlaku, myślał?~- Ba -
19 1,4 | uczynek nie baczyć i pojechać sobie dalej, jakoby się nic nie
20 1,4 | który jest słabszy, mówiąc sobie: "Nie przybędzie mi czci,
21 1,4 | właściciel "grodku", wyobrazić sobie nawet nie umiał...~Powała
22 1,5 | młody Zbyszko, obiecując sobie w duszy, że jeśli sprawa
23 1,5 | mężowie z uśmiechem wspominali sobie, jako za poprzednich bytności
24 1,5 | gromadki ludzi opowiadające sobie nowiny. W jednej z nich
25 1,5 | co powiedziała, ale zaraz sobie przypomnę. I począł się
26 1,5 | i gorących dni, mieli na sobie dla okazałości szuby podbite
27 1,5 | zagarnięte stada i podawali sobie dłonie do zgody. Wszelka
28 1,5 | kniaziem Witoldem - mówił sobie - bo jakże świętej Pani
29 1,5 | postępkiem, którym serce jego sobie zjednasz. Krzyżak, jeśli
30 1,5 | jeśli chcesz burzyć, chybaj sobie, gdzie chcesz, bo tu takich
31 1,5 | końca stołu, mając przy sobie biskupa krakowskiego i Wojciecha
32 1,5 | krotochwilami zaskarbić sobie serce królewskie. Został
33 1,5 | zupełnie i nie pozwolił sobie na zdrożną myśl. Nie mógł
34 1,5 | na topory, ale stłumił w sobie tę chęć, wspomniawszy, że
35 1,5 | posłem między wami i noszę w sobie majestat całego Zakonu,
36 1,5 | bo jużci żywy nie dałby sobie ze łba hełmu zedrzeć - ale
37 1,5 | stary.~Po czym rzucili się sobie w objęcia - i Zbyszko został
38 1,6 | wielkich jarmarków. Udzielano sobie wzajem wiadomości; posyłano
39 1,6 | na ziemię, inni darli na sobie szaty lub rozdrapywali twarze,
40 1,6 | wracać ku miastu, opowiadając sobie o ostatnich chwilach królowej,
41 1,6 | przyszłość. Poczęto zadawać sobie i innym pytania, co teraz
42 1,6 | królowa. Ludzie przypominali sobie teraz, jak niegdyś, oburzona
43 1,6 | myślał z żalem Zbyszko - może sobie gdzie po drodze babę upatrzył
44 1,6 | namarszczył czoło, jakby sobie coś nagle przypomniawszy.~-
45 1,6 | oczy zamykać i po przyjaźni sobie folgować; czego ja nie uczynię,
46 1,6 | to, by miał wolę pojechać sobie do nich na bitkę? Żaliby
47 1,6 | wyszli wszyscy dla dodania sobie powagi i ustawili się w
48 1,6 | skazanego. Jedni mówili sobie, że to siostra, inni odgadywali
49 1,6 | rycerza, ale i ci nie umieli sobie wytłumaczyć ani jej ubioru,
50 1,6 | się i rozkołysał. Podawano sobie z ust do ust, że gdyby król
51 1,6 | umrzeć odważnie i zostawić po sobie przynajmniej pamięć "dzielnego
52 1,6 | bowiem łatwiej było torować sobie drogę i w ten sposób dotarli
53 1,6 | niski krużganek, mając przy sobie księżnę Annę Danutę, kilku
54 1,7 | głowie wojna? Właśnie żem sobie już całkiem wymiarkował,
55 1,7 | w więzieniu powiedziałem sobie, że nie będę Danuśce skąpił.
56 1,7 | ja swojej. Kogóż lepszego sobie upatrzy? Wreszcie, skoro
57 1,8 | sercu. Że Danuśkę obrał sobie na panią myśli i że jej
58 1,9 | przysłużysz i całkiem go sobie zjednasz.~- To właśnie,
59 1,9 | uwięzienia w Krakowie nie zdawał sobie nawet dobrze sprawy, jak
60 1,9 | zdziwienie. "Żali - mówił sobie - w całym tym Królestwie
61 1,9 | pragnął?" Tu przypomniał sobie Niemców, z którymi wojował
62 1,9 | pilnował?~- To przylegnij sobie trochę. Jak dojedziemy,
63 1,9 | jednak zamyślił się, jakby sobie przypominając jakieś dawne
64 1,10| pieśni.~- Nasi! - rzekł sobie. Po chwili jednak zawołał:~-
65 1,10| w siłę rośnie, i poszedł sobie precz, hen, za dziewiątą
66 1,10| Zych ze Zgorzelic począł sobie znów pośpiewywać:~Ja wam
67 1,10| on ze trzy moje strzały w sobie, a od ostatniej musiał paść.~-
68 1,11| wieczerzę, nie mógł utrzymać w sobie podziwu.~- Żyć nie umierać
69 1,11| ojce o granice i zapowiedzi sobie posyłali na bitki, aleja
70 1,11| zapytał:~- A może byś chciał sobie coś zaśpiewać?~- Nie - rzekł
71 1,11| byś się odpasał i trochę sobie zaśpiewał?~- Zaśpiewajcie
72 1,11| Zych. - Czemu to mówicie sobie: wy? Mów mu: Zbyszku, a
73 1,11| kolano trze!...~- Tatusiu, bo sobie pójdę - rzekła Jagienka.~-
74 1,11| uderzył się w głowę, jakby coś sobie nagle przypominając, i rzekł:~-
75 1,12| był już u celu i wybrawszy sobie dogodne miejsce, przeżegnał
76 1,12| dalekie strony. Przypomniał sobie, jak ją chwycił na ręce
77 1,12| po policzku, przypomniał sobie jej jasną twarz, jej przetowłosą
78 1,12| zwierza, a natomiast począł sobie mówić w duszy:~"Pójdę ja
79 1,12| się nie tylko dlatego, że sobie przypomniał bór ciemny,
80 1,12| były przy szałasie - rzekł sobie - ale może to i wilk, który
81 1,12| czekał Zbyszko;~zebrał się w sobie, skoczył jak błyskawica
82 1,12| zginął, więc zebrał się w sobie, wytężył ramiona, rozstawił
83 1,12| się, czy zwierz dużo ma w sobie sadła, po czym podniosła
84 1,13| Zbyszko i Jagienka niech sobie ninie na polowiczko razem
85 1,13| o tamtej zapomni. Niech sobie chadzają. Co tam długo gadać!
86 1,14| w domu, mimo woli mówił sobie: "Hej! to ci łania!" - gdy
87 1,14| chłopów. Kto nie wie, jak sobie poradzić, utopi się na pewno.~-
88 1,14| ile na Zgorzelicach i jak sobie po jeziorkach i strugach
89 1,14| groty i szuka ich - rzekł sobie - ale pójdę, obaczę, czyjej
90 1,15| pomyślał bowiem, że opat pewno sobie Zbyszka upodoba i przy układach
91 1,15| nie będzie, bo już czuję w sobie moc. A choćby mnie ta trochę
92 1,15| czuby poprzysiągł, to ich sobie szukaj! Chwalebny to jest
93 1,15| Świętemu pobluźnił. Cóż to sobie myślicie! Może-li człek
94 1,15| Zbyszko zaś nie pokazał po sobie nic, tylko począł pytać
95 1,16| obyczajem pozwą, a już tam on da sobie rady, choćby się naraz z
96 1,16| śpiesznie przekręcać na sobie skórzane pasy, nim jednakże
97 1,17| byłoby tego, gdybym był sobie wcześniej pojechał, a żem
98 1,17| jego serca. Sam on życzył sobie także z całej duszy Jagienki
99 1,17| Cztanem i Wilkiem lepiej, żeby sobie Zbyszko pojechał, niż żeby
100 1,18| jadąc, rozmyślał i układał sobie, co komu w Zgorzelicach
101 1,18| człowiek nie potrafi niczego w sobie zataić - i rzekła:~- Nie
102 1,19| Jagienki, bo chociaż mówił sobie, że jedzie do Danusi, którą
103 1,19| poswawolił. Potem zaś przypomniał sobie, jak jechała wspaniale przybrana
104 1,19| a objął na drogę - mówił sobie - może by mnie było popuściło" -
105 1,19| mojej najmilejszej! - rzekł sobie.~I wraz zmiarkował, że to
106 1,19| roztropny pachołek, który zdaje sobie sprawę ze wszystkiego, co
107 1,19| powiada jej: "na!" - Poradzi sobie ona i z opatem, gdyż i ojciec
108 1,19| ale jeśli masz gdzie przy sobie gąsio-rek z winem, to daj
109 1,19| sposobem czyśćcowe męki sobie skracać. Mam odpusty na
110 1,19| pieniądze, za które je kupują, sobie chował... Kawałek czarnego
111 1,19| całkiem nie wiedział, jak sobie poradzić. Aż dopiero po
112 1,19| pieczęć przyłożę.~- Jam też sobie pomyślał, iż jeśli pokaże
113 1,19| ziemię dobrzyńską... Mówi też sobie poniektóry: "Bogu wiadomo,
114 1,19| nie mógł - więc powiedział sobie, że przy takim paniątku
115 1,19| chcesz-li ode mnie co mieć, to sobie przypomnij.~- Tak we trzy
116 1,19| trzy albo cztery dni tobym sobie przypomniał -a najmilszy
117 1,19| Nieraz już, już przypominał sobie dwórkę Jurandównę i jej
118 1,19| wyzwaniem przed bramą, rozumując sobie w duszy, że czy Danuśka
119 1,19| zbroje, oglądał. Układał też sobie, że służyć jej nie przestanie
120 1,19| Danuśki żyć, nie obiecywał sobie, że koniecznie zginie, natomiast
121 1,19| wypadki. Wierzył innym, nie sobie, i radował się w sercu na
122 1,19| się w porę. Przypomniał sobie swój szalony uczynek pod
123 1,19| Mazurem.~Widząc zaś ich, rzekł sobie w duszy:~"Ślubowałem mojej
124 1,19| podróży. Tu poczęli się sobie kłaniać, a następnie Zbyszko
125 1,19| W Ciechanowie róbcie sobie, co wam się podoba. Nie
126 1,20| pozornej zgodzie, świadcząc sobie grzeczności na postojach
127 1,20| księżna Anna, mając przy sobie cudną przetowłosą dzieweczkę
128 1,20| pociągnęła ją za kołnierz ku sobie.~Wówczas spojrzała po ludziach
129 1,20| to czuł, ale nie zdawał sobie z tego sprawy, gdyż się
130 1,20| się łokciami, że pokazują sobie ich oboje z Danusią i śmieją
131 1,21| śniegu - w ogóle zaś wróżono sobie łowy obfite i wspaniałe,
132 1,21| człowiek bywały, tłumaczył sobie tym, że wszyscy ci wśród
133 1,21| wściekłość samice mające przy sobie młode. Idące dotąd z wolna
134 1,21| których niejeden nosił na sobie ślady niedźwiedzich pazurów,
135 1,22| smutku przyczyną. Powiedział sobie wprawdzie zaraz: "Toć się
136 1,22| tego pytania nie zadawał sobie mężny Lotaryńczyk. Nazywano
137 1,22| to, Krzyżacy spojrzeli po sobie niecierpliwie, gdyż przykro
138 1,23| i oboje zgładzić - rzekł sobie de Fourcy -a przecie krzyż
139 1,23| rozgłosić.~Na to spojrzeli po sobie bracia zakonni i twarze
140 1,23| chciał pozwać, sądząc, że tym sobie ujmie i zjedna Juranda.
141 1,23| zwłaszcza że nie miał przy sobie broni, bo jej w pośpiechu
142 1,25| milczenie. Nagle siostra, jakby sobie coś przypomniawszy, rzekła:~-
143 1,25| i Zbyszkowi, i Danusi, i sobie do reszty serca przez prędkie
144 1,25| i widzieć ją potem, jak sobie przysłania śmiejące się
145 1,25| ten zamiar, przypomniawszy sobie, że ma go od Jagienki. Przez
146 1,25| Ja... biorę... ciebie sobie..." - a do wtóru tym słowom
147 1,25| słychać było, jak powtarzali sobie z ustami przy ustach:~-
148 1,26| wyraźnie...~"Nie! - rzekł sobie - nie będzie ona rada, bo
149 1,26| jakiego znalazła - mówił sobie w duszy - bo to piwożłopy
150 1,26| będzie rad! - powtarzał sobie Zbyszko - i tego bym jeno
151 1,26| mnie przyjmie.~I próbował sobie wyobrazić, co też powie
152 1,26| uradował się w sercu i mówił sobie: "Choćby też nie wiem, co
153 1,26| Danuśka najmilsza!" I gdy sobie to powtarzał, ledwie własnemu
154 1,27| i pewniej, że miał przy sobie psa już poprzednio z drogą
155 1,27| słabsze i nie niosły już w sobie całych tumanów śnieżnych.
156 1,27| w tych szatach, które na sobie miała.~Mimo tej słusznej
157 1,27| w domu. Umiał nawet zdać sobie sprawę, dlaczego się tak
158 1,27| Pan Jezus chciał - rzekł sobie młody rycerz - i wola boska
159 1,27| wola boska!" - powtarzał sobie w duszy. Nagle jednak zawstydził
160 1,28| Zbyszko i księżna spojrzeli po sobie w mniemaniu, że to jeszcze
161 1,28| polskim i chodzi mu o to, by sobie i Semka, brata mego, i mnie
162 1,28| sposobności powie - rzekła sobie - a ninie w głowie by się
163 1,29| się z Danusią stało. Mówił sobie, że choćby Sanderus chciał
164 1,30| długo wytrzymać i rzekł sobie w duszy: "Wolę, żeby gniewem
165 1,30| nic i jechał zamknięty w sobie, mroczny i z twarzą tak
166 1,30| wreszcie i począł mówić sobie w duszy z coraz większym
167 1,30| Nie chce zgody - mówił sobie, myśląc o Jurandzie - niech
168 1,30| poprzednio był zadał.~- Siądźcie sobie - rzekł - bo widzi mi się,
169 1,30| Jurand tymczasem zdusił w sobie ból, opamiętał się i począł
170 1,30| pragnąc, by Jurand wbił sobie to dobrze w pamięć:~- Brat
171 1,30| przyczyna, że zaś nie umiał sobie zdać z niej sprawy, więc
172 1,30| ten człowiek, który ma na sobie szaty pątnicze, ostaniecie
173 1,30| pod kolano - lecz zdusił w sobie gniew, odetchnął głęboko
174 1,32| niemielonego żyta i wsypywał ją sobie do ust, gdy zaś zaspokoił
175 1,32| jak wyje wilk, uczuwszy w sobie grot.~Lecz był to człowiek
176 1,32| Nie ruszę się - rzekł sobie - póki nie spętam tego gniewu,
177 1,32| wspomnieniem ich ukrzepił w sobie teraz serce.~Z wolna poczęła
178 1,32| ukrzywdzić". I począł przypominać sobie z pewnym rozrzewnieniem
179 1,32| ofiarował za dziecko?" - rzekł sobie w duszy.~I czekał.~Tymczasem
180 1,32| się za dziecko - powtarzał sobie Jurand.~I czekał. Przyszło
181 1,32| tego, bym tu stał - mówił sobie w duszy. - Jeśli nawrócę,
182 1,32| I choćby też - rzekł sobie - chcieli wytoczyć ze mnie
183 1,32| duszę, i nie zdawał już sobie sprawy z niczego. Została
184 2,1 | śmieli się, pokazując go sobie palcami; inni poczęli nań
185 2,1 | Broni zaś nie macie przy sobie żadnej? Kazano mi was obszukać.~
186 2,1 | mu wzroku, zebrał się w sobie - i rzucił się na cały tłum.
187 2,2 | wzrok w górę, jakby coś sobie przypominając, i rzekł:~-
188 2,2 | niewieście, ale nie folgujcie i sobie. Danvelda dosięgła ręka
189 2,2 | Rotgier.~- Nie folgujcie sobie - przerwał mu Zygfryd -
190 2,2 | z własnym sumieniem i o sobie tylko myślał, gdyż po chwili
191 2,3 | wystawił i zarazem zapewnić sobie pomoc książąt i rycerstwa
192 2,3 | leśnym dworcu, udał, że go sobie nie przypomina, i zapytał,
193 2,3 | bratem będąc, nie masz na sobie zakonnych znamion?~Rycerz
194 2,3 | męża, który wówczas przeciw sobie samemu podniósł broń i poranił
195 2,3 | sierocym chlebem wasze krzywdy sobie nagrodzić?~- Panie, przyznajesz
196 2,3 | był w sercu, gdyż myślał sobie: "Teraz nie tylko nie będą
197 2,5 | bitwę nikt nie spał. Mówiono sobie, że walka konna na kopie,
198 2,5 | większym niepokojem przypominał sobie, co rozpowiadano o sławie
199 2,5 | na schwał, który poradzi sobie, choćby z najtęższym mężem.
200 2,5 | uzbrojenia ich wywróżyć sobie, na czyją stronę padnie
201 2,5 | rycerze zaś posunęli się ku sobie wolniej i rozważniej, jako
202 2,5 | trwożył się także i mówił sobie w duszy: "Boga mi, jeśli
203 2,5 | błyszczące oczy, i mówił sobie, że zapalczywość powinna
204 2,5 | zapamiętał, ale skupił się w sobie, stał się ostrożniejszym
205 2,5 | wysiłkiem, przyciągnął ku sobie tarczę, ni zbyt następował,
206 2,6 | Niemców z ochotą, obiecując sobie łup znamienity. W kasztelu
207 2,6 | nieco zły.~- Daj Bóg - mówił sobie, myśląc o Zbyszku - by cię
208 2,7 | niepokój: "Oczywiście - mówił sobie - zemsty nie poniecha, a
209 2,7 | żaden niepokój. Przypomniał sobie pewien turniej w Królewcu,
210 2,7 | nim do czego dojdą - rzekł sobie Zygfryd -ja umrę, a może
211 2,7 | lecz widocznie przypomniał sobie jeszcze coś przed odejściem,
212 2,7 | spadający na ramiona. Na sobie miał bawoli niewyprawny
213 2,7 | by mu pozwalał podawać sobie pokarm do ust. Ubrany był
214 2,7 | Tu Zygfryd przypomniał sobie, jak niegdyś radzili o tym
215 2,7 | poczerniałe uszy miały w sobie coś potwornego, sine zaś,
216 2,8 | jakby na uwięzi, przykrzyła sobie po domach i chatach. W wielu
217 2,8 | męce nie słyszeli - aleć ni sobie męką żalu po synu nie zmniejszył,
218 2,8 | chwili, jakby przypomniawszy sobie, że trzeba się przywitać,
219 2,8 | ryba, która, poczuwszy w sobie grot ości, chowa się jak
220 2,8 | I rozżalił się stary w sobie. Pomyślał, że gdyby tak
221 2,8 | już mroczyło, przypomniał sobie Jagienkę, która tu przed
222 2,8 | Jechać, to jechać - rzekł sobie - ale kto tu będzie dziewczyny
223 2,8 | pożałowałbym ci ja i krwi - mówił sobie - byle cię pocieszyć, ale
224 2,8 | powiedział, w duszy bowiem mówił sobie:~"Przynajmniej tego nie
225 2,9 | był żyw, a opat miał moc w sobie, było co innego. Cztan i
226 2,9 | jednej życzliwej duszy przy sobie, bo szpylmany pewnikiem
227 2,9 | dziewkę by sięgali - mówił sobie - bo to jest inna rzecz,
228 2,9 | jeszcze zjednać!" - rzekł sobie. Więc choć był trochę napity,
229 2,9 | dotrzymają, choćby każden miał sobie pięści z gniewu i złości
230 2,9 | czego dokazał.~- No! - mówił sobie. - Bogdaniec bezpieczny
231 2,9 | Hej, mocny Boże! - mówił sobie - żeby tak, mając Spy-chów,
232 2,9 | pątliczek jedwabny czerwony, na sobie zielony sukienny kubrak,
233 2,9 | po czym?~- Bo ci kolana k'sobie idą - i jej też.~- Dajcie
234 2,9 | odwiedzinach u Wilków, jak ich sobie zjednał i na hak przywiódł,
235 2,10| głowę, zrywał się, kazał sobie nakładać pancerz i pozywał
236 2,10| zasłyszawszy, że można go sobie przejednać napitkiem, namyślał
237 2,10| nie było grzechem uczynić sobie złego ducha przyjacielem,
238 2,10| zna jakowąś cześć - mówił sobie.~Przede wszystkim należało
239 2,11| okrutnie żywięcy i moc w sobie też ma niepożytą. Choć ta
240 2,11| murami i po drodze mówił sobie:~- Ha, zmarło mu się i wieczny
241 2,11| sprawą, ale wnet pokonywał w sobie takie myśli. "Ja tu będę -
242 2,11| Dziewczyna ma i tak - mówił sobie - wiano zacne, jeśli zaś
243 2,11| oznajmić, w duchu zaś obiecywał sobie, że jej tego od razu nie
244 2,11| gniewnie:~- Cichaj, bo wstydu sobie narobisz.~Lecz nagle urwał,
245 2,11| jednej chwili okręcił na sobie pas i ruszył ku znienawidzonemu
246 2,11| no włosach. Przypomniał sobie w porę, że Lichtenstein
247 2,11| twarz, ale przypomniała sobie z łatwością i list, i całą
248 2,11| Danucie, zwłaszcza że chcąc ją sobie zjednać, przesadzali się
249 2,11| ogromnego strapienia zadawał sobie w duszy pytanie:~"Gdzie
250 2,11| coś jeszcze o kolanach k" sobie, ale że kolana k'sobie miewali
251 2,11| sobie, ale że kolana k'sobie miewali czasem i chłopaki,
252 2,11| wyprawę. Powoli przypomniał sobie nawet, iż owego rycerza
253 2,11| Lowe.~- Bóg da, że damy sobie i z nim rady.~- Bóg da!~
254 2,11| Przyjdą wnet nasze wozy, to sobie odpoczniecie i pożywicie
255 2,11| Maćko, jakby chcąc lepiej sobie Witolda przypomnieć.~- Całkiem
256 2,11| Stary rycerz obiecywał też sobie w duszy, że postara się
257 2,11| Jakim sposobem pozyskał sobie Zbyszko wójta sambińskiego?~-
258 2,11| co wiecie.~- Pozyskał go sobie na turnieju. Ulryk rad się
259 2,12| Widocznie też przypomniał sobie jeszcze dokładniej wszystko,
260 2,12| Spychowa. Powiedziała też i o sobie, że nosi wraz z towarzyszem
261 2,12| pachołka chce mieć przy sobie blisko.~Ona zaś przychodziła,
262 2,14| pojedzie przez Prusy, by sobie drogę skrócić, ja zaś puszczami
263 2,14| pokazywać chyba ot co! - i tym sobie wolny przejazd czynić.~To
264 2,14| nijakiej nie mają. Dam ja sobie z nimi rady i z Niemcami,
265 2,14| pili, jedli i świadczyli sobie miłość. Łowy nawet w tamecznych
266 2,14| dziewce, bo na ten przykład ty sobie pojedziesz na wojnę, równie
267 2,14| Zbyszko z Danusią. Zdawał sobie Hlawa doskonale sprawę ze
268 2,14| całować jej ręce, tłumiąc w sobie wobec Jagienki ochotę do
269 2,14| mu coś dać, gdyż miała na sobie męski ubiór wyrostka. Poczęła
270 2,15| to widowisko i mieli je sobie za najprzedniejszą zabawę.
271 2,15| chrześcijańskich, zarzucając sobie wzajem wiarołomstwo, niewierność
272 2,15| nimi Krzyżacy, poodbierało sobie życie.~Hlawa cieszył się
273 2,16| bezpiecznie, bo oni by tam sobie wzajem przeszkadzali. Ale
274 2,16| siebie rad. Nieraz on już sobie wyrzucał, że zabrał Jagienkę
275 2,16| pozwoleństwo a pomoc jego sobie zjednać.~- Są przecie w
276 2,16| małego wzrostu, ale krzepki w sobie i barczysty. Pierś posiadał
277 2,17| ciekawością, rozważając sobie zarazem w umyśle, czego
278 2,17| przykładając na nie znane sobie zioła gojące, a oni leżeli
279 2,17| zdrętwiała we mnie, bom sobie pomyślał: gdzie się tam
280 2,19| oddziału, niewiele z niej sobie robił, gdyż spodziewając
281 2,19| pewien, że Żmujdzini poradzą sobie z Niemcami.~I znów nastała
282 2,19| jak grzmot po lesie.~I tak sobie szli ku śmierci, weseli
283 2,19| usłyszał słowa znajomej sobie pieśni:~Bi den rosen er
284 2,19| doskonale.~"Biada! - rzekł sobie w duszy - nie uratuje się
285 2,20| Nie dam.~I poczęli patrzeć sobie w oczy, marszcząc brwi.
286 2,20| nie jeńcem.~Więc podali sobie prawice i zasiedli do wspólnej
287 2,21| otrząsnął się, położył sobie na kolanach bukłak i rzekł,
288 2,21| puścił. Siła o tym szepcą sobie jego ludzie. Niektórzy prawią,
289 2,21| prawdę mówi, przypomniał sobie bowiem, iż począwszy od
290 2,21| rzekł, jakby odpowiadając sobie samemu:~- No! jużci... Nie
291 2,21| poczęli się żegnać, położywszy sobie wedle zwyczaju dłonie na
292 2,22| w kościach żywie! Ale ty sobie zbyt nie dufaj, bo tamten
293 2,22| się chętnie, wymówiwszy sobie tylko, by w razie niebezpieczeństwa
294 2,22| zjedzeniu obroków, zakładając sobie wzajem głowy na karki. Lecz
295 2,22| nie pancerz, który miał na sobie, nie wiedząc, czy nie przyjdzie
296 2,23| próżno błagał, dusząc w sobie łzy. Nie chciała z tego
297 2,23| te szaty, które miała na sobie ta jaszczurka - rzekł. -
298 2,23| Arnolda, po czym zadał go sobie na plecy. Zgiął się pod
299 2,23| wiedział dobrze, że szeptano sobie takie rzeczy między braćmi
300 2,23| koniec świata.~- No! zbytnio sobie nie dufaj. Pamiętaj też,
301 2,23| widząc Zbyszka wciąż przy sobie. Potrafi ci on być dla niej
302 2,24| spała, więc teraz wiele sobie dobrego z tego snu obiecywał.
303 2,24| słysząc tych słów i jakby sobie coś przypominając:~- Zabrali
304 2,24| bojowym koniu, gdyby miał przy sobie Zbyszka i gdyby obaj mieli
305 2,24| nie ma nawet miecza przy sobie - rzekł -i prosi, aby póki
306 2,24| pożytkiem będzie zjednać sobie tych Niemców - więc po chwili
307 2,24| rycerza, poczęli spoglądać po sobie ze zdziwieniem i burzyć
308 2,24| koniu, ale Maćko przypomniał sobie jeszcze coś, gdyż skoczył
309 2,24| Dziękować Bogu - rzekł sobie - że nie on w niewoli jest
310 2,24| Żmujdzinom uciąć!" - rzekł sobie Maćko.~Jednakże uspokajała
311 2,24| minął.~"Bo jużci - mówił sobie - że w takowym zdarzeniu
312 2,25| twarzy Zygfryda, jakby chciał sobie przypomnieć lub wrazić w
313 2,26| pokusa:~"Kazali mi - mówił sobie - odprowadzić tego wściekłego
314 2,26| pod drzewem, założył ją sobie na szyję.~- Odepchnij siodło!...
315 2,26| i parobcy podśpiewywali sobie z cicha, dziwiąc się milczeniu,
316 2,26| nie umiejąca wypowiedzieć sobie wyraźnie, co się w niej
317 2,26| byłam ci dość harda - mówiła sobie w duszy - a teraz mam, czegom
318 2,27| Danusia leżała spokojnie, coś sobie przypominając, coś rozważając,
319 2,28| ich wzywać i zapraszać ku sobie, a oni szli śpiewający szerokim
320 2,29| coś zamierza i coś układa sobie na przyszłość, a Zbyszkowi
321 2,29| tylko myślał i hodował go w sobie, i żył z nim jednym, nieczuły
322 2,29| wszystko inne, zamknięty w sobie, pogrążon jakby w półśnie,
323 2,29| królewskiego dworu. Mistrz chce sobie króla ująć i niczego mu
324 2,30| Rozdział XXX~Zbyszko wyrzucał sobie w duszy, iż w swej boleści
325 2,30| teraz dopiero przypomniał sobie, że Czech był naprzód z
326 2,31| Zbyszkowi, że więcej ma w sobie powagi i więcej majestatu,
327 2,31| dziewicza pierś i - mówił sobie: "Iście prawa księżniczka!"
328 2,31| Zakon istotnie nie umiał sobie dotychczas dać rady.~- I
329 2,32| lepiej od innych braci zdawał sobie sprawę z potęgi Jagiełłowej,
330 2,34| wzdychaniami przerywając sobie opowiadanie, a Maćko słuchał
331 2,35| Rozdział XXXV~Obiecywali sobie Maćko i Zbyszko wyjechać
332 2,35| się mocno i przypomniał sobie w tej chwili, że zima w
333 2,37| we wnątrzu i w duszy rady sobie nijakiej dać nie mogę. Nic,
334 2,38| Witoldowych, ale ów nie dał sobie nawet o tym mówić. Uparł
335 2,38| gospodarstwie czynił i k'sobie wszystko garnął. W tym panienka
336 2,39| to Bóg tak chciał - mówił sobie - żeby wpierw dostał Zbyszko
337 2,40| pomiarkował, że was i nas sobie zjedna, jeśli Bogdańca będzie
338 2,40| od łaski boskiej. Mówił sobie tedy Maćko, że trzeba mu
339 2,40| i większe męstwo - mówił sobie Maćko - a widać większy
340 2,40| potrafił taką wzbudzić przeciw sobie nienawiść, że wszyscy w
341 2,40| Maszkowic - i jął powtarzać sobie w duchu:~- Ten ci ma głowę!
342 2,41| ja się tu mozolę - mówił sobie - a tam chłopisko mój leży
343 2,41| pogańscy synowie! Jakożeście sobie z nimi radzili?~- Nie było
344 2,41| ale z bliska to już nasz sobie poradzi.~- Piastowała was
345 2,41| z sobą gwarzyli, dodając sobie wzajem otuchy i nadziei.
346 2,41| chłopie...~I rzucili się sobie wzajem w ramiona, a potem
347 2,42| szlacheckich powtarzano sobie, że i znaczna liczba panów
348 2,42| zachowa), nimeśmy go królem sobie obrali, był wielkim księciem
349 2,42| Krzyżaków.~Takimi mowami jednał sobie Maćko sławę bystrego człowieka,
350 2,42| gościom, wmówił na końcu sobie, a zarazem i Jagience. Zbyszko
351 2,42| Niemców za łeb! Nie mogą sobie oni dać rady ani z nim,
352 2,42| był Witold... Bo wżdy tak sobie czasem myślę: a nuże on
353 2,42| było to wszystko samo w sobie groźne, bo chłop był młody
354 2,42| plemienia.~- Ja też za grzech sobie tego nie mam i nie żałuję
355 2,42| Danuśki?~- Jużci: jako ją sobie wspomnę, to mi żal. Ale
356 2,42| nabierzesz.~- A skąd jej wezmę? W sobie ci jej nie znajdę, a pożyczyć
357 2,42| własnego rozumu i mówił sobie w duchu: "Nie dziwować się
358 2,42| twarz, zawołała:~- Idźcie sobie! Nie cierpię was!~- Jak
359 2,43| słońcu, a teraz wyobrażał sobie tak samo Danusię. Widział
360 2,43| że gdy czasem wspomniał sobie, jak w leśnym dworcu posługiwała
361 2,43| radości po udach.~"Ha! - mówił sobie - wtedy, kiedy ci tanio
362 2,44| zwykłą odzież, którą miał na sobie - a następnie zajął się
363 2,44| takiej roboty, nie umiały sobie dać rady. Wyschłe i wzburzone
364 2,44| gościowi uchybiać, a tu możesz sobie ze mnie dworować, ile chcesz,
365 2,44| tak na mnie, wnet bym tu sobie dała rady.~- Nie wskórałabyś
366 2,44| miarę śliczni i nad miarę w sobie rozkochani, ale stropieni
367 2,45| włodykowie i szlachta prawili sobie wzajem całe opowieści o
368 2,45| Juranda, a prócz tego szeptali sobie ludzie, że samych łupów
369 2,46| dają, a jak się zmęczą, to sobie siedną. Prawy kasztelan
370 2,46| obyczaj, aże człek musi sobie przypominać, że to nie żadne
371 2,46| wiedzieli i opowiadali sobie aż do przesady zwłaszcza
372 2,46| niejeden szlachcic mówił sobie w duszy: "Boga mi! iście
373 2,47| ale my możem!" Wybrałem sobie tedy trzech, chcąc się z
374 2,47| że w takich rzeczach ni sobie, ni komu nie folguję, ale
375 2,48| gościach. Jakoż szeptano sobie, że wojewodowie po miastach
376 2,48| przychodziła tak prędko, jak sobie ludzie życzyli. Młodemu
377 2,48| Witolda, starali się go sobie zjednać darami i pochlebstwy
378 2,48| stary Maćko i pewne wróżył sobie zwycięstwo.~ ~
379 2,49| gromadzić wojsk i posuwać ich ku sobie w czasie zimowych i wiosennych
380 2,49| którego zdanie wysoce sobie sam wielki król cenił.~A
381 2,49| jakoś nie mógł wyobrazić sobie Sanderusa stawającego z
382 2,49| stosach; niektórzy skracali sobie godziny nocne, podśpiewując
383 2,49| Zbyszko.~- Tak, ale oni lekko sobie Witoldowe wojsko ważą, że
384 2,50| smutku. W wojsku mówiono sobie, że król płacze ustawicznie
385 2,51| nie odgadując, że zięcia sobie bierze, albowiem rycerzyk
386 2,51| którzy świetniejsze mieli na sobie stroje, i nieszczęsny był
387 2,51| żegnali się z sobą, dając sobie ostatni przed śmiercią pocałunek;
388 2,51| mordowali się sami, wbijając sobie w gardło mizerykordię lub
389 2,51| Sulimie na tarczy, rzekł sobie w duszy:~"Śmierć idzie i
390 2,51| A król, chociaż zdawał sobie sprawę z ogromu klęski,
391 2,52| nie odgadując, że zięcia sobie bierze, albowiem rycerzyk
392 2,52| którzy świetniejsze mieli na sobie stroje, i nieszczęsny był
393 2,52| żegnali się z sobą, dając sobie ostatni przed śmiercią pocałunek;
394 2,52| mordowali się sami, wbijając sobie w gardło mizerykordię lub
395 2,52| Sulimie na tarczy, rzekł sobie w duszy:~"Śmierć idzie i
396 2,52| A król, chociaż zdawał sobie sprawę z ogromu klęski,
|