Tom,    Rozdzial

1  1,2 |      widzę, chłopy nieociągliwe i srogie.~- Wierzym teraz, że ów
2  1,11|      Bogdańca nie ma, i miasta, i srogie puszcze, w których nocami
3  1,21|     sposób przez innych myśliwych srogie, białokływe odyńce, ogromne,
4  1,25|            Jeno o biskupa chodzi. Srogie on tam w Płocku z kanonikami
5  2,6 |          piersiach ich biły serca srogie i łakome na wojnę, a do
6  2,11| odznaczali się rycerze zakonni.~- Srogie rządy! - rzekł wreszcie
7  2,17|     niebieskie źrenice, wcale nie srogie ni drapieżne, ale tak raczej
8  2,17|         pokochał. Hej, miły Boże! srogie mi pisma dali, z którymi
9  2,33|   szerokie ramiona, kręte brody i srogie spojrzenia czyniły ich podobniejszymi