Tom,    Rozdzial

1  1,10|         szła po większej części puszczą, w której pod zachód słońca
2  1,21|        obfite i wspaniałe, gdyż puszcza roiła się od żubrów, turów,
3  1,21|     rogi i piszczałki; zadrżała puszcza aż hen do najdalszych głębin,
4  1,30|   podziemia, a Danusi i tak nie puszczą, choćby dlatego, by się
5  1,32|        Jeśli nawrócę, jużci nie puszczą mnie do dom, jeno otoczą,
6  2,11|      miasta. Ludzie ci, zżyci z puszczą, rzadko widywali chleb i
7  2,21|         gdyż wszystko tam jedna puszcza, przez którą niedawno przerąbany
8  2,25|         przeciągnął, gwiazdami. Puszcza przed nimi zdawała się nie
9  2,25| Mazowsze szumiało również jedną puszczą. Nie skończyło się także