Tom,    Rozdzial

1  1,14|   śliczne brwi i potrząsać tak groźnie kuszą, że aż Zbyszko roześmiał
2  1,17|       zaś spoglądał czas jakiś groźnie to na niego, to na Zbyszka,
3  1,19|      aż po szyję w piersiach i groźnie się na pachołków, wiozących
4  1,21|    księcia burczeć, nakazał mu groźnie milczenie.~Tymczasem daleko,
5  1,22|  wstydem - upominał się niemal groźnie o zemstę.~- Pójdzie skarga
6  1,22| wyciągnął ramię i począł kiwać groźnie palcem przy samej twarzy
7  2,3 |       komturów Danusi i niemal groźnie upominał się o niezwłoczne
8  2,23|        Zbyszkową, począł mówić groźnie:~- Obacz się! Pomsta ci
9  2,41|        odzywał im się z głębin groźnie, lecz oni, zapominając o