Tom,    Rozdzial

1  1,5 |   anielską dobrocią i takim cichym smutkiem.~Opiewali ją też
2  1,25|       a do wtóru tym słowom cichym i słodkim grały znów świerszcze
3  2,8 |  konary i gałęzie w zimowym cichym śnie. Poczerniały też wnet
4  2,8 | Gło-wacz spytał nieśmiałym, cichym głosem:~- Panienkę ze Zgorzelic?...~-
5  2,23|     i począł wołać z daleka cichym głosem:~- Panie, jest nowina -
6  2,27|   poruszać, ale szeptem tak cichym, że Zbyszko nie mógł jej
7  2,32| tylko jakby zmęczone jakimś cichym cierpieniem. W zbroi, z
8  2,43|  byłby został mnichem - i w cichym życiu klasztornym byłby
9  2,43|  wreszcie dziewczyna jakimś cichym i miękkim głosem. - No!