Tom,    Rozdzial

1  1,12|    czego, Boże, Maćkowi byłoby markotno, a on przecie i tak ledwie
2  1,26|        zaszło, będzie okrutnie markotno, ale pocieszył się wraz
3  1,27|  powiadaj byle czego! I tak mi markotno, że jej nie ma. Żeby była
4  2,9 |       będzie i tego. Strasznie markotno pomyśleć człowiekowi, że
5  2,9 |  bezecnego ogłoszono. Wszelako markotno mi, że jadę. Okrutnie markotno.
6  2,9 | markotno mi, że jadę. Okrutnie markotno. Obiecajcieże mi, jako i
7  2,23|  uradzili, bo okrutnie było mi markotno.~I to rzekłszy, Czech wyciągnął
8  2,24|       stało się nagle okrutnie markotno i samotnie, a dusza rwała