Tom,    Rozdzial

1  1,8 |          śmierć, skinął mu teraz przyjaźnie głową, więc przeszedłszy
2  1,18|       ucałowaniem ręki - słowem: przyjaźnie, choć trochę smutno.~- A
3  1,18|        zaś, zsiadając, oparł się przyjaźnie na ramieniu młodego szlachcica.~"
4  1,19|         usłyszawszy to, spojrzał przyjaźnie na młodego szlachcica i
5  2,20|      grozi.~I wyciągnął ku niemu przyjaźnie dłoń, lecz de Lorche ani
6  2,30| uśmiechnęła się do niego zarazem przyjaźnie i litościwie, a potem przybladła
7  2,31|         mu w Krakowie, kiwnął mu przyjaźnie głową, dając zarazem znać