Tom,    Rozdzial

 1  1,13|    żywocie, a na skórze, wedle ostatniego żebra, coś mu rośnie jakoby
 2  1,16| pierwszego klęknięcia alibo do ostatniego tchu.~Zdumieli się Wilk
 3  1,23|      pieszą alibo konną, aż do ostatniego tchu, do której stanie,
 4  2,3 |    czci Zakonu krwią własną do ostatniego tchnienia bronić!... Kto
 5  2,3 |        nie na niewolę, jeno do ostatniego tchnienia, na śmierć!~W
 6  2,5 |        jako jej będę szukał do ostatniego tchu w nozdrzach i jako
 7  2,6 |      Krzyż, jako ja Juranda do ostatniego tchu nie opuszczę!~- To
 8  2,22|      ze słonkiem - mówił. - Od ostatniego postoju do miejsca, w którym
 9  2,26|     otwarte jakby dla złapania ostatniego tchu. Prędko więc wykopali
10  2,27|         i potykać się z nią do ostatniego tchu. Ale przy końcu drogi