Tom,    Rozdzial

  1  1,2 |             która wydalają za grabię Juranda ze Spychowa. Gładka była
  2  1,2 |               gdzie pojedziesz.~- Do Juranda ze Spychowa.~Maćko przekręcił
  3  1,2 |              tego kaczego kłapaka do Juranda ze Spychowa chcesz jechać.~-
  4  1,3 |            ale potem co? Pojedzie do Juranda ze Spychowa, będzie mu pomagał,
  5  1,3 |            one czuby pannie Danucie, Juranda córce a Twojej służce, obiecał
  6  1,5 |        księżna Anna. - To jest córka Juranda ze Spychowa, której ów nieszczęsny
  7  1,6 |              ty - nie bój się. Ale u Juranda ze Spychowa już mi się lepiej
  8  1,6 |             Cóż się z nim stało?~- U Juranda na łańcuchu. Ale on też
  9  1,6 |           pokładzin bez ojcowej woli Juranda ze Spychowa nie dopuszczę.~ ~
 10  1,7 |              księcia Janusza albo do Juranda ze Spychowa, chełmińskich
 11  1,7 |             ja przecie z Malborga do Juranda ze Spychowa pojadę. Jakże
 12  1,8 |      zdziwiła się zbytnio przyjazdem Juranda ze Spychowa, zdarzało się
 13  1,8 |             ci oni nie owce, ale dla Juranda owce, bo on im wilkiem". -
 14  1,8 |    warszawski przychodziły skargi na Juranda, książę odpowiadał skargami
 15  1,8 |          bywał zwycięzcą, aby wyzwał Juranda na udeptaną ziemię. Lecz
 16  1,8 |          kilkunastu jeńców i że imię Juranda straszniejsze było od owych
 17  1,8 |            Ale nie od razu dostrzegł Juranda z Danusią, gdyż komnata
 18  1,8 |            zbliżył się wraz z nią do Juranda i rzekł:~- Przyszedłem się
 19  1,8 |            wstał i zwróciwszy się do Juranda, zapytał:~- Widzieliście
 20  1,8 |         oniemiał i począł patrzeć na Juranda okrągłymi oczyma, nie mogąc
 21  1,19|            wydała, gdyżby się to bez Juranda obyć nie mogło, a nie słyszałem,
 22  1,19|            przywodzi. Nie było zasię Juranda, nie było i wesela! A chcesz,
 23  1,20|            ród dziewczyny, i że imię Juranda łączyło się ze strasznym
 24  1,20|           tyle skarg na okrucieństwo Juranda i zuchwałość całego polskiego
 25  1,22|             sam to gadasz, a sądu na Juranda wołasz. Czegoże chcecie?~-
 26  1,22|             że goście pierwsi naszli Juranda i że nie odesłali ludzi,
 27  1,22|               Jam ci pozwolił wyzwać Juranda, ale gdybyś z wojskiem zakonnym
 28  1,22|              że wyście pierwsi naśli Juranda?~- Bo prawda!~- Trzeba ci
 29  1,22|               Bez sądu nie skaraliby Juranda, a na sądzie rzecz by musiała
 30  1,22|     chełmińską szlachtę i uderzym na Juranda... Czas z nim skończyć!~
 31  1,22|                ci znaleźliby radę na Juranda. Cóż Witold! namiestnik
 32  1,22|           gdybyśmy posłali mistrzowi Juranda na łańcuchu, czeka nas pewniej
 33  1,22|          Polski.~- A tymczasem kości Juranda zbieleją na haku - odparł
 34  1,22|       dojrzeć coś dalekiego.~- Widzę Juranda - rzekł - jako z powrozem
 35  1,23| rozmawialiście na odjezdnym?~- Córka Juranda! - odpowiedział Krzyżak.
 36  1,23|            wszystko widać złe, co od Juranda pochodzi. Warto być stróżem
 37  1,23|              Gdy ludzie nasi niby od Juranda przybędą, znajdą gotowe
 38  1,23|           rzecz: list z pieczęcią od Juranda.~- Należy wszystko przewidzieć -
 39  1,23|     Jurandównę, natkną się na samego Juranda.~- Ci ludzie, których wybiorę,
 40  1,23|               że jeśli się natkną na Juranda, pójdą na haki. Ich głowa
 41  1,23|              przecie posłać kogoś do Juranda i powiedzieć mu: "Twoja
 42  1,23|             będzie także uwolnion od Juranda.~- Nie! - zawołał brat Rotgier -
 43  1,23|           podstępach i wiarołomstwie Juranda, iż gdy ów zażądał, by odprawili
 44  1,23|             wraz z Bergowem i samego Juranda - obiecać mu, że ją wypuszczą,
 45  1,23|           wysłuchać naszych skarg na Juranda, ale kazał zamordować skarżyciela.~
 46  1,23|            Za to, żeście niesłusznie Juranda ze Spychowa oskarżyli z
 47  1,23|             tym sobie ujmie i zjedna Juranda. Tymczasem rycerz ów leżał
 48  1,24|             Ciechanowa jedź, gdzie i Juranda sprowadzę.~ ~
 49  1,25|           rachuby i nadzieje. Oto od Juranda przybyli wysłannicy z pismem
 50  1,25|           napisać list od księżny do Juranda, by zaraz przyjeżdżał do
 51  1,26|          uczynić, gdzie jechać i jak Juranda przejednać. Miewał też chwile
 52  1,26|          począł go zaraz wypytywać o Juranda ze Spychowa, ów zaś odrzekł,
 53  1,26|         zawsze strach mu było trochę Juranda, uradował się w sercu i
 54  1,26|             spodziewanym przyjeździe Juranda. Oto misy dla nich zastawione,
 55  1,26|       wieczerza się skończy.~- Co do Juranda - mówiła księżna - będzie
 56  1,26|             Mówił mi Mrokota, że dla Juranda jest osobna izba, gdzie
 57  1,27|             wokoło nie znaleźli nic. Juranda już byli zabrali ludzie
 58  1,27|          przewodniku i który znalazł Juranda, byłby znalazł i panienkę.
 59  1,27|       zrozumiał, że wraz ze śmiercią Juranda znikły wszelkie przeszkody. "
 60  1,27|           ich stary dziedzic Żelech. Juranda już nie znaleźli, lecz Żelech
 61  1,27|               by co prędzej zobaczyć Juranda i czegoś się od niego dowiedzieć.~
 62  1,27|      Zastanowiło ją jednak przybycie Juranda bez dziewczyny, więc pytała
 63  1,27|           rzekł Zbyszko.~I poszli do Juranda. W izbie gorąco było jak
 64  1,27|          dowiedzieć się czegoś z ust Juranda o Danusi, nie była bowiem
 65  1,27|              Ale głos ów rozbudził i Juranda, który otworzył oczy, siadł
 66  1,28|     powtórnym rozbudzeniu nie chwyci Juranda dur i nie odejmie mu na
 67  1,28|            krzyżacką.~W izbie, prócz Juranda, ojca Wyszońka i pani, zastał
 68  1,28|          księżna zaś zwróciła się do Juranda, chcąc go dobrym słowem
 69  1,28|        ciężkich już i tak nieszczęść Juranda i przy tym ogarnął ją jakiś
 70  1,29|        Mściwa i niepohamowana natura Juranda ozwała się też widocznie
 71  1,29|        zmienione przez tę jedną noc. Juranda uderzył wreszcie ten ból
 72  1,30|       czekając na jakieś słowo z ust Juranda, lecz gdy ów milczał, jął
 73  1,30|              nadziei ni przejednania Juranda, ni, co gorsza, uratowania
 74  1,30|         począł patrzeć wprost w oczy Juranda, gotów na gniew gniewem
 75  1,30|               W końcu zwrócił się do Juranda i zapytał:~- A wyście chytrzy?...
 76  1,30|    zdziwienie, następnie spojrzał na Juranda i zapytał:~- Ojcze!... Toćby
 77  1,30|          jednak myśl jego wróciła do Juranda.~- Ludzie mówią, żeście
 78  1,30|        podobne.~Strażnicy, poznawszy Juranda, poczęli wykrzykiwać na
 79  1,30|              jej przeszedł z oblicza Juranda na Zbyszka, następnie na
 80  1,30|              Kaleba i znów wrócił do Juranda, jakby z zapytaniem, co
 81  1,30|              nieprzywykłego do oporu Juranda odbił się gniew. Przez chwilę
 82  1,30|      tarczami i bronią zdobytą przez Juranda, gdy Głowacz zbliżył się
 83  1,30|             przysunęła się szybko do Juranda i poczęła szeptać:~- Waszą
 84  1,30|         wyciągnął nogi i spojrzał na Juranda oczyma pełnymi pychy i pogardy.~
 85  1,30|               co powstrzyma i złamie Juranda, ale zląkł się, że wpierw,
 86  1,30|           się trudności...~Na twarzy Juranda odbił się niepokój. W pierwszej
 87  1,30|              nas i de Bergowa?~Twarz Juranda pobladła ze wzburzenia i
 88  1,30|             z jeńcami.~Na to ramiona Juranda poczęły się cofać w tył,
 89  1,30|       spoglądali to na siebie, to na Juranda, który siedział oparty o
 90  1,30|             rycerz, zbliżając się do Juranda.~Jurand drgnął, ale zrazu
 91  1,30|           Kaleb, który znając lepiej Juranda, spostrzegł, iż dzieje się
 92  1,31|          stronę Zbyszka, to w stronę Juranda; nie rzekł jednak nic, gdyż
 93  1,31|              czym na dany znak przez Juranda skłonił się i odszedł, rycerz
 94  1,31|           istotnie, czy nie idzie na Juranda jakowaś choroba, i chciał
 95  1,32|          przewodnik idący przy koniu Juranda zatrzymał się i rzekł:~-
 96  1,32|              do siebie, przez pół do Juranda, a tymczasem minęli pustać
 97  1,32|        przypadł głową do strzemienia Juranda i objął je rękoma.~- O Jezusie,
 98  1,32|         spełni... Na tę myśl w sercu Juranda, obok trwogi i niepokoju
 99  1,32|      kochania..." Na tę myśl powieki Juranda zwilgotniały nagle i w sercu
100  1,32|              go, śpiewali. Ujrzawszy Juranda, poczęli spoglądać na niego
101  1,32|         wydłużone. Za zbliżeniem się Juranda stado zerwało się z wielkim
102  2,1 |          zatrzymał się i obrzuciwszy Juranda oczyma, znów spytał:~- Broni
103  2,1 |            niejakim czasie, gdy oczy Juranda oswoiły się ze zmrokiem,
104  2,1 |       polskiego plemienia w ogóle, a Juranda ze Spychowa w szczególności;
105  2,1 |         pewni siebie, spoglądając na Juranda z pychą i z taką niezmierną
106  2,1 |            niezmierną ciekawością na Juranda, rozmawiając głośno i czyniąc
107  2,1 |      giermków, ów zaś zbliżył się do Juranda i chwyciwszy dłonią za powróz
108  2,1 |             ze strasznego im niegdyś Juranda. Powoli wesołość ogarnęła
109  2,1 |              I poczęli także oglądać Juranda, gdyż to była sposobność
110  2,1 |             Danvelda i jego dawne do Juranda urazy, nie spodziewali się
111  2,1 |               Inni zaś otoczyli znów Juranda i w poczuciu chwały, która
112  2,1 |           powiadali, jako jest córką Juranda ze Spychowa. Jeśli zaś nią
113  2,1 |              ten sposób chciał wydać Juranda w nasze ręce.~Zygfryd i
114  2,1 |             się spodziewać: schwytać Juranda, nie oddać mu córki, a jednak
115  2,2 |              de Bergow, dawny jeniec Juranda, i dwaj szlachetni młodzieńcy,
116  2,2 |       zapytał:~- Który z was widział Juranda?~- Ja - odrzekł de Bergow.~-
117  2,2 |              Jęczeliście w niewoli u Juranda i jesteście gościem Zakonu,
118  2,2 |            jednak pierwszy miecza na Juranda nie wydobył.~- Będę mówił
119  2,2 |           trumien dla pobitych przez Juranda prostych knechtów, a gdy
120  2,2 |              wszystko zaś spadnie na Juranda, na złość polską i związki
121  2,2 |     pojedziesz prócz tego skarżyć na Juranda. Opowiesz wiernie, co uczynił
122  2,2 |           cię, ale się muszą wyprzeć Juranda, abyśmy zaś nie mogli rzec:
123  2,3 |    wątpliwości, był odpowiedzią list Juranda z jego własną pieczęcią
124  2,3 |              do zamku i tam zgładzić Juranda zarówno jak jego towarzyszów.
125  2,3 |           niedojdę poczytać za córkę Juranda.~Na to brat Rotgier:~- Danveld
126  2,3 |         pisma Ka-lebowego i pieczęci Juranda. Któż mógł to uczynić?~-
127  2,4 |         powszechnie, wobec zaś listu Juranda nikt nie wątpił, że słuszność
128  2,4 |           gdyby nie owa wiadomość od Juranda, niechybnie byliby to uczynili... "
129  2,4 |              słudzy nie mogli poznać Juranda, bo taki był, jakby go z
130  2,6 |              dwa. Może i oni mają od Juranda świadectwo, że nie winni
131  2,6 |              i Święty Krzyż, jako ja Juranda do ostatniego tchu nie opuszczę!~-
132  2,6 |              domyślił, że oni tam ni Juranda, ni jego córki nie trzymają,
133  2,6 |             zwłaszcza mając złość do Juranda. Proszę tedy mistrza, aby
134  2,6 |              im pergamin z pieczęcią Juranda, w którym własnoręcznie
135  2,6 |            ich kraju. Jeden Bóg może Juranda ratować.~- I może też nam
136  2,6 |              i łakome na wojnę, a do Juranda przywiązane. Toteż smutek
137  2,7 |         wobec księcia Janusza sprawę Juranda. Zygfryd uśmiechnął się,
138  2,7 |        świadczył za nami list samego Juranda, więc bali się sprawiedliwości
139  2,7 |          Jego noszą, niż o jakowegoś Juranda albo o krzywdy jednej mizernej
140  2,7 |        wydałoby się też zaraz, żeśmy Juranda sprowadzili jeno dlatego,
141  2,7 |           nie lepiej będzie wypuścić Juranda i jego córkę? Zdrada i ohyda
142  2,7 |             albo trzeba będzie ukryć Juranda i jego córkę, albo ich oddać.
143  2,7 |       całkiem Zygfryda. Co do samego Juranda, dawno już na współkę z
144  2,7 |           robiono dla pobitych przez Juranda - odrzekł ekonom. - Każę
145  2,7 |           jako kapelan nie dał dobić Juranda i jakośmy mu przysięgli.
146  2,7 |             od cel więziennych.~- Do Juranda - rzekł Zygfryd.~Po chwili
147  2,7 |            ujrzał leżącego na słomie Juranda. Jeniec miał kajdany na
148  2,7 |        śmiertelne, natomiast uszło z Juranda tyle krwi, że go odniesiono
149  2,7 |         pochylił ją i wkrótce na oko Juranda poczęły spadać wielkie,
150  2,7 |     wystającej kości policzka.~Twarz Juranda skurczyła się, płowe wąsy
151  2,7 |           przycisnął kolanami piersi Juranda, odwrócił głowę i patrzał
152  2,7 |             poprzednio, gdy szedł do Juranda, a na głowie ciężar jakby
153  2,8 |            chwycą. "Chwycili starego Juranda i córkę, nie wzdragali się
154  2,8 |             panienkę ludzie, niby od Juranda, i nad raniem pojechała...~-
155  2,8 |          wszystkie przygody Zbyszka, Juranda, Danusi i swoje.~ ~
156  2,11|           machnąć! A co do Danuśki i Juranda, to prawda. Ja myślę tak
157  2,11|          nikt dobrze nie wie... Tego Juranda też mi żal, bo i za życia
158  2,11|   studziennych nie zdołały rozbudzić Juranda, którego z wozu przeniesiono
159  2,11|              go po to, aby zapytać o Juranda, rzekł, uprzedzając pytanie:~-
160  2,11|             po wszystkich zamkach.~- Juranda i Danuśki?~- Tak, ale Juranda
161  2,11|        Juranda i Danuśki?~- Tak, ale Juranda nie szukał, bo mu powiedzieli,
162  2,11|             Malborga odesłał, samego Juranda nie wyjmując. Komtur co
163  2,11|           nie wyjmując. Komtur co do Juranda odpisał, iż z ran umarł
164  2,11|                To mi jeno dziwno, że Juranda nie znaleźli! - zauważył
165  2,12|         przypominał dawnego groźnego Juranda, pogromiciela Krzyżaków
166  2,12|       niejaki Sucharz; przystąpił do Juranda, podjął go pod nogi i rzekł:~-
167  2,12|           wszystkich wpatrzyły się w Juranda.~Owemu zaś zrazu zakwitły
168  2,12|          górę krzyż i na białe włosy Juranda.~Kowal Sucharz popatrzał
169  2,12|           Kowal Sucharz popatrzał na Juranda, obejrzał się na towarzyszów,
170  2,12|  rzeczywiście.~Ale tymczasem w izbie Juranda został tylko ksiądz Kaleb,
171  2,12|   Sieciechówny, przystąpiła teraz do Juranda.~- Bóg wam dopomóż, rycerzu
172  2,13|              tymczasem kazał umęczyć Juranda, a potem język jego i rękę
173  2,13|             co Jurandowe, to musi do Juranda wrócić. Ale to nie ludzki
174  2,13|              nie przywiedli, tak jak Juranda przywiedli. Niech rzekną
175  2,14|             giermka, poszła z nim do Juranda, aby mu nowiny oznajmić.
176  2,14|           wszystkich zwróciły się na Juranda, który z zamkniętymi oczyma
177  2,14|             skóry leżącej przy ławie Juranda, zbliżyła się do otwartego
178  2,14|          razem z Jagienką wrócili od Juranda, podjął ją pod nogi i rzekł:~-
179  2,20|               wiem, gdzie jest córka Juranda!... ratujcie mnie!~ ~
180  2,23|              Ta niewiasta - to córka Juranda ze Spychowa, a żona tego
181  2,23|      Danvelda, porwanie Danusi, mękę Juranda i pojedynek z Rotgierem.
182  2,23|      powiedziecie?~- Na Mazowsze, do Juranda ze Spychowa.~To mówiąc,
183  2,24|              Póki nie wrócicie, to i Juranda pohamuję, aby się na was
184  2,25|      Jurandowi.~- Trzeba mi teraz do Juranda! - rzekła, gdy skończył,
185  2,25|            Na te słowa przez oblicze Juranda przebiegły nagle promienie -
186  2,25|            zwróciły się mimo woli na Juranda, którego oblicze zajaśniało
187  2,27|             a do tego córkę sławnego Juranda, o którym "gądkowie" tyle
188  2,28|           zwłoki.~Zbyszko, ujrzawszy Juranda, kazał postawić nosze na
189  2,28|           albowiem padłszy na piersi Juranda, objął go za szyję i począł
190  2,28|      święconą wodą Danusię, Zbyszka, Juranda i rozpoczął Requiem aeternam.
191  2,28|             szybę złotego bursztynu.~Juranda nie było przy tym, albowiem
192  2,29|        zmarłej niewieście, odwiedzał Juranda i siadywał przy nim. Opowiedział
193  2,30|            przejechali wedle rycerza Juranda jak koło obcego dziada.
194  2,30|        począł mu opowiadać o niedoli Juranda, o pochwyceniu Danusi i
195  2,34|              Jurand żywie jeszcze?~- Juranda żywiącegom odjechał, ale
196  2,34|        miłuję.~- Nie mówię, żebyś do Juranda nie jechał - rzekł powoli
197  2,36|            Zbyszko, wypytawszy się o Juranda, poszedł do niego i do swojej "
198  2,38|             odrzekł Maćko - możemy i Juranda ciało zabrać.~- Ba, on tu
199  2,45|         skarbami zgromadzonymi przez Juranda, a prócz tego szeptali sobie