Tom,    Rozdzial

  1  1,1 |            żona Janusza Mazowieckiego. Ona już od dwóch niedziel w
  2  1,2 |               końca tej wyprawie, a co ona prorokuje, to się zawsze
  3  1,2 |                 wołały panny dworskie. Ona zaś wzięła przed się lutnię,
  4  1,2 |              przyciszonym głosem:~- To ona z waszego dworu?~- Matka
  5  1,2 |                I rzekliście, panie, że ona nie ma rycerza?~Lecz nie
  6  1,2 |                zajechała do opactwa, a ona tłumaczyła im powtórnie,
  7  1,2 |       narzeczonym: owszem, najczęściej ona brała innego męża, a on,
  8  1,2 |        zajmował miejsca przed księżną, ona zaś, siadłszy w pośrodku,
  9  1,2 |              wprost do ust je wkładał, ona zaś rada, że jej tak strojny
 10  1,2 |              swoją "damę".~- Milsza mi ona we śnie niżeli inna w tańcu -
 11  1,2 |               im gwar był większy, tym ona spała lepiej, z otwartymi
 12  1,3 |                się i z Helgunda. Zaraz ona takowe więzy na Walgierza
 13  1,3 |               osiem roków temu została ona w poczet świętych zaliczona.
 14  1,3 |                u nas młodzi rycerze na oną wojnę, ale starsi i rozważniejsi
 15  1,4 |                Danuśkę: "Raduj się!" - ona zaś rada była, chociaż nie
 16  1,4 |            uczynię, co będę mogła, ale ona mu rodzona, a ja stryjeczna.~-
 17  1,5 |               mniej miłościw. Przez to ona przyszłe rzeczy widzi, jakoby
 18  1,5 |             Danusi - a gdy przyszła mu ona na myśl z powodu dziecinnych
 19  1,5 |                o całej sprawie. "Nigdy ona o śmiertelnych wyrokach
 20  1,6 |         blasków i wśród kwiatów leżała Ona, spokojna, uśmiechnięta,
 21  1,6 |                mnie tu zabaczyli, że i ona była chora... To rzekłszy,
 22  1,6 |             Zbyszko zawdzięczał życie, ona to bowiem obmyśliła z uczonymi
 23  1,8 |               się ku Danusi i dodał:~- Ona mnie zratowała.~- Wiem -
 24  1,8 |              jej nie dam, bo nie tobie ona pisana, nieboże!~Zbyszko,
 25  1,9 |                wiadomość wydostać, ale ona niewiele także mogła mu
 26  1,9 |          dotrzymasz-li ty Zbyszkowi? A ona powiada tak: "Będem Zbyszkowa
 27  1,9 |           poczuje, bo teraz miłuje cię ona wprawdzie okrutnie - inaczej
 28  1,10|                drogi... takeśmy się za oną bestią zagnali. Chyba ze
 29  1,11|               do zsiadania pomóc, lecz ona, zeskoczywszy w jednej chwili
 30  1,11|        przybrała, jako na odpust? Lecz ona, zamiast odpowiedzieć, poczęła
 31  1,11|                Zbyszko. - Niechże mnie ona za to teraz spierze, jeśli
 32  1,12|           Wówczas dopiero pomyślał, że ona przyszła do tego boru, żeby
 33  1,12|             Tobie by na wojnę chodzić!~Ona zaś spojrzała mu na chwilę
 34  1,13|              Ba! Żebym to wiedział, że ona od ran!~- A choćby ta i
 35  1,13|           odpowiedział Maćko. - Wysoko ona tam musi siadać w boskim
 36  1,13|                Inne rade zmyślają, ale ona prawdy nie ukryje. Szczerze
 37  1,13|                 Chciałem ją skrzyczeć, ona zasie powiedziała tak: "
 38  1,14|              który by cię rad wziął? A ona poczęła się śmiać:~- Wziąłby,
 39  1,14|          rycerzem być, nie dziewczyną. Ona zaś, uspokoiwszy się, odrzekła:~-
 40  1,14|           wypytywać o żeremia bobrowe, ona zaś opowiadała mu, ile jest
 41  1,14|              wiatr zaraz wysuszy. Lecz ona nie chciała tego uczynić
 42  1,14|                mi tam mówił... Wiem... ona cię nałęczką nakryła...
 43  1,14|               to co? - powiadaj!... co ona Danusia?~I przysunąwszy
 44  1,15|           kiedy zjedzie do Bogdańca? - ona zaś odpowiadała mu roztropnie
 45  1,15|              zapalczywie opat - lepsza ona od innych i niechby jej
 46  1,15|              ku niej:~- A ty tu czego?~Ona zaś zaczerwieniła się tak,
 47  1,16|             dziś służyli, rozumiesz? A ona odrzekła znów niemal z pokorą:~-
 48  1,16|               to samo uczynił Zbyszko, ona zaś dotknęła jego palców,
 49  1,16|              Czegożeś taka frasobliwa?~Ona pochyliła się w siodle i
 50  1,17|           rzekł - wyście moi krewni, a ona tylko krześniaczka, ale
 51  1,18|              nierad by go też widział. Ona zaś potrząsnęła głową i
 52  1,18|             gadać. Nie będzie, da Bóg, ona jego, ale on jest wedle
 53  1,18|              uczynisz, co opat każe. A ona na to z miejsca:~- Opat
 54  1,19|           naprawdę powinien. Gdyby nie ona, dawno by jego głowa była
 55  1,19|              pana. Nie on ją brał, ale ona jego wzięła; na to żadne
 56  1,19|             się Jurandowe nie poradzi. Ona jedna mogłaby go odpędzić,
 57  1,19|             wiąże. Pomyślał jednak, ze ona go nie odpędzi, ze raczej
 58  1,19|               się ku niej nawrócił, to ona mu do kolan. I ani słowa.
 59  1,19|             jej: "na!" - Poradzi sobie ona i z opatem, gdyż i ojciec
 60  1,19|            Danuta Jurandówna... A skąd ona jest?~- Jurandówna Danuta
 61  1,19|                i młódki... Nie czarnać ona jest jako agat? Zbyszko
 62  1,19|                rozum twojej cnocie, bo ona może być psu siostra.~-
 63  1,19|                to niepodobieństwem, by ona miała o nim zapomnieć -
 64  1,19|             dziewce ślubował i którego ona miłuje.~- Miłuje ci go? -
 65  1,19|                wróci twój rycerz" - to ona jeno piętami przytupuje: "
 66  1,20|        pocałunki. Niegdyś dawała mu je ona tak jak siostra bratu i
 67  1,20|              tak, aże mi dech zapiera!~Ona zaś podniosła na niego spod
 68  1,20|               to jakiś pachołek, ale i ona siarczysta Jurandowa krew!~-
 69  1,21|          dłoniach, patrzył jej w oczy, ona zaś, na wpół śmiejąca się,
 70  1,24|                   Prawda. Ale żeby nie ona, nie byłby w Lichtensteina
 71  1,24|               go takie szczęście. Lecz ona kazała mu zachować się spokojnie
 72  1,25|             nie mogła przemówić. Miała ona nadzieję, że gdy Jurand,
 73  1,25|             Radujcie się teraz, bo już ona twoja, a ty jej. Wówczas
 74  1,25|                zdrowe ramię do Danusi, ona zaś objęła go rączętami
 75  1,25|             Mojaś ty, Danuśka" - na co ona pochylała za każdym razem
 76  1,25|             księżna - a cóż by jak nie oną pieśń, którąś w Tyńcu śpiewała,
 77  1,26|               rzekł sobie - nie będzie ona rada, bo jeśli wrócę do
 78  1,26|              Bogdańca, to z Danuśką, a ona niech bierze innego..."
 79  1,26|             boskie - i nie wasza teraz ona, jeno moja". Coś tam zasłyszał
 80  1,26|               nie było czasu, bom ja w oną porę był w Warszawie, gdzie
 81  1,26|             skoczył pokłonić się pani, ona zaś powitała go jeszcze
 82  1,27|            udała się na spoczynek, ale ona nie chciała go słuchać.
 83  1,28|             głosie:~- W Spychowie? Toć ona przy was, miłościwa pani,
 84  1,29|             więc rzekł:~- Nałęczką cię ona przykryła i śmierci wydarła -
 85  1,29|                   zapytał.~- Mówię, że ona niewiasta moja, a ja jej
 86  1,30|            żałość! Myślałem, że jak mi ona odjedzie, to już i słońce
 87  1,30|               przeszpiegi, a teraz wie ona pewnie, gdzie jest panienka.~-
 88  1,30|          braciom, że ją odbili i teraz ona jest u nich.~- Gdzie jest? -
 89  1,30|        powiedzieć.~- Za czym mówcie!~A ona powtórzyła jeszcze raz,
 90  1,30|             choć wiedział na pewno, że ona jest w Szczytnie, mógłby
 91  1,32|                nie kto inny gra, tylko ona -jego dziecko! jego kochanie...
 92  2,2 |               Rotgier - gdyż o tym, że ona tu jest, nie wiedział nikt
 93  2,2 |             Gdyby Jurandównę oddać, to ona sama powie, żeśmy nie od
 94  2,2 |            dziewkę.~- A czy i tak, gdy ona przepadnie, nie będą oskarżali
 95  2,3 |        przelaną! Zaprawdę nie wskrzesi ona zmarłych, ale może choć
 96  2,6 |                to głupstwo i bajka, że oną sierotę chwycili zbóje leśni".~-
 97  2,6 |              Opat panienki słucha, nie ona jego.~- To czegóż chcesz?
 98  2,8 |                rodziła bez pochybyjako ona jabłoń w sadzie". Więc żal
 99  2,8 |             głowy - rzekł z wolna - to ona już przepadła na wieki.~-
100  2,8 |              liście, w którym stoi, że ona nie u Krzyżaków.~- A może
101  2,8 |              panie, nie najdziecie, bo ona może już na tamtym świecie -
102  2,8 |             matki tak nie miłuje, jako ona ojca miłowała. I do tego
103  2,8 |              tak do niej jak bliźniak.~Ona, dowiedziawszy się od zgorzelickich
104  2,8 |           całować kraj jej sukni, lecz ona wcale tego nie zauważyła,
105  2,8 |                  odpowiedział Maćko.~A ona, spostrzegłszy teraz Czecha
106  2,8 |              nie był mężem Danusi i że ona przepadła już na wieki.~
107  2,8 |             skończywszy opowiadanie. A ona nie odrzekła nic, tylko
108  2,8 |             domu? Ostańże z nami.~Lecz ona nie chciała zostać, tłumacząc
109  2,8 |               jął kręcić głową:~- Taka ona i żona...~Jagienka nie odpowiedziała
110  2,9 |      dziewczynę:~- Czegoż ty chcesz?~A ona odrzekła przyciszonym głosem:~-
111  2,9 |                Bój się Boga, Jagienka!~Ona zaś spuściła głowę i odrzekła
112  2,9 |              strzeże i uchroni. Milsza ona była ode mnie Zbyszkowi,
113  2,9 |               już zabaczyła - rzekł. A ona odpowiedziała jeszcze smutniej:~-
114  2,9 |            dziewki przeszkadzam, a gdy ona pojedzie za mną, to będą
115  2,9 |          zjednał i na hak przywiódł, a ona słuchała z wielkim zdumieniem,
116  2,10|              siła można by wskórać, bo ona rodzona królewska i prócz
117  2,10|                 Miłują ci oni ją, bo i ona ich miłuje... Dobra to rada
118  2,11|            Mazur, jak Bóg na niebie, a ona też długo nie wytrzyma,
119  2,11|               co wieczora proszę go za oną Danuśkę, ba i o Zbyszkową
120  2,11|                i wy powiadacie, że już ona zginęła i że żywa z krzyżackich
121  2,11|           nosili rycerze i giermkowie.~Ona zaś rzekła:~- Tak i będzie.
122  2,11|             dni temu był tu Zbyszko.~A ona zmieniła się w jednej chwili
123  2,11|             jej, że jest pachołkiem, a ona upamiętała się i umilkła.~
124  2,12|            kilkakrotnie dłoń na sercu. Ona zaś jęła mu opowiadać, jak
125  2,12|                mieć przy sobie blisko.~Ona zaś przychodziła, gdyż poczciwe
126  2,13|              jej nie przywiózł i gdzie ona teraz?~Usłyszawszy Czech
127  2,14|                       Rozdział XIV~Ale ona obtarła łzy i zabrawszy
128  2,14|             zapytał ojciec Kaleb.~Więc ona poczęła opowiadać wszystko,
129  2,14|              przytulił ją do piersi, a ona całując wciąż jego dłoń,
130  2,14|                polec dla was! polec! A ona rzekła:~- Wstań. A na wojnę
131  2,14|               wspominek, gdyż rada cię ona widzi od dawna.~I poczęła
132  2,14|            takiego jagniątka. Bo i cóż ona choćby Krzyżakom przewiniła?
133  2,19|          oddziału przy wozach. Ruszyła ona wprawdzie zaraz ku swojej
134  2,21|              mi na zbawienie duszy, że ona żyje?~- Przysięgam na zbawienie
135  2,21|               której ciągnęliśmy przed oną nieszczęsną bitwą.~- Pewnikiem
136  2,22|             chwycił ją w ramiona, lecz ona nie poznała go zupełnie
137  2,23|                Januszowi oddamy. Knuła ona zdrady jeszcze w leśnym
138  2,23|          Danusi starunku podjęła, póty ona potrzebna, potem się ją
139  2,23|               wybierzem dla cię gałąź.~Ona chwyciła go w przerażeniu
140  2,23|             rzekł Arnold. - Skąd? Jak? Ona ma rozum pomieszany...~-
141  2,23|         widział, żem nie wiedział, kto ona, i żem do jej męki w niczym
142  2,23|                nowa bieda! Toć przecie ona w Spychowie.~- A w Spychowie.
143  2,23|              biskupa i powiedz mu, kto ona jest, że Opatowa chrześniaczka,
144  2,24|        Wszelako gdy minęło południe, a ona wciąż spała jeszcze, poczęli
145  2,24|            Siadł i wpatrzył się w nią, ona nie otworzyła wcale oczu,
146  2,24|               do Spychowa jedziem!~Ale ona wysunęła dłonie z jego rąk
147  2,24|              cię Niemcom odjęli.~Na to ona, jakby nie słysząc tych
148  2,24|                mu przez głowę myśl, że ona może być ciężko chora i
149  2,24|       widziszże ty mnie i rozumiesz? A ona odrzekła głosem pokornej
150  2,24|                widzi mi się, że cienko ona przędzie!~- Nie mówcie! -
151  2,25|            niech się jeno rozgłosi, że ona pod biskupią opieką i że
152  2,25|               nie mogąc przemówić. Ale ona podniosła go i pociągnęła
153  2,25|            Zdrowi?~- Żywi! Zdrowi!~- A ona znalazła się?~- Jest. Odbili
154  2,25|               w niej oddech zapierało, ona zaś nie broniła się, z początku
155  2,27|             spuszczał z chorej oczu.~A ona leżała wśród popołudniowej
156  2,27|           cicha:~- Danusiu! Danusiu!~A ona otworzyła znów oczy; czas
157  2,27|                zaś, jagódko, mówisz? A ona powtórzyła:~- Kwiecie pachnie...~-
158  2,28|                znalazł, i odbiłem, ale ona wolała do Boga niż do Spychowa!~
159  2,28|           głowę, jakby chciał rzec, że ona to jest, jego Danusia, nie
160  2,28|                niewinnego dziecka była oną kroplą, która przepełnia
161  2,30|             idącego znalazła. Żeby nie ona, nie byliby rycerz Maćko
162  2,30|               i prócz księdza Kaleba - ona jedna mogła go wyrozumieć.~
163  2,30|                że panienka tu jest, bo ona i rycerzowi Maćkowi się
164  2,30|             księżnie burgundzkiej, ale ona wówczas miała z dziesięć
165  2,31|               jej swoje ofiarował, ale ona nie poznała go w pierwszej
166  2,31|   odnaleźliście waszą niewiastę? gdzie ona teraz?~- Zmarła mi, miłościwa
167  2,31|           kolana, klęczał w milczeniu, ona zaś pochyliła się nad nim
168  2,31|                się do dziewczyny, więc ona sama, korzystając z zamieszania,
169  2,31|              sobą w milczeniu, bo choć ona przyszła do niego jak dobra
170  2,31|             Zgorzelicach i w Bogdańcu. Ona zaś myślała, że po tych
171  2,31|             żyw, wdzięczen wam będę.~A ona, podniósłszy na niego swe
172  2,31|                znaleźć porównania, ale ona przerwała mu wysiłek i rzekła:~-
173  2,31|         nieszporny szum sosen, po czym ona spytała znowu:~- A po wykupie
174  2,34|        Pieniędzy i tak jest dość, byle ona dola nie była taka ciężka.~-
175  2,34|               kata zratował, jeśli nie ona! O Jezu! Danuśka moja!...
176  2,34|           wówczas nie baczył.~- Wielce ona was kocha - rzekł Zbyszko. -
177  2,34|                nie były potrzebne, ale ona od księżny dostała listy
178  2,36|               oba-czę, gdyż wiem, że i ona dla mnie życzliwa. Musiała
179  2,36|               rozpłakał się rzewnie, a ona objęła mu rękoma głowę jak
180  2,38|          odrzekła Jagienka.~- Bo co?~A ona zamiast odpowiedzi zwróciła
181  2,39|               A jak Zbyszko wróci? Ale ona potrząsnęła głową:~- Mniszką
182  2,40|                woli z drogi ustąpić, a ona go po włochatym pysku bije
183  2,40|             naszej królowej Jadwigi.~A ona aż zerwała się z ławy ze
184  2,41|              nieco w strapionej duszy.~Ona zaś przyjeżdżała codziennie,
185  2,41|                Zgorzelic, ale częściej ona do Bogdańca. Czasem jednak,
186  2,43|            wiosenne słońce przygrzeje.~Ona zaś przyjeżdżała skwapliwie
187  2,43|               sam w siebie wmawiał, że ona mu tylko siostrzaną przychylność
188  2,45|                 gdyż istotnie jaśniała ona w okolicy niby kwiat najpiękniejszy
189  2,48|    szlacheckich siedzibach wstrząsnęła ona do głębi dusze i serca. "
190  2,48|               to ochoty, owszem! rosła ona z każdą godziną i dniem,
191  2,48|              chwytając ją w ramiona. A ona objęła mu też szyję i jęła
192  2,49|                niewiastę? Dworowała ci ona ze mnie zawsze, aż gdym,
193  2,51| najświetniejszym rycerstwem wspomagały oną "przednią straż" teutońską,
194  2,52| najświetniejszym rycerstwem wspomagały oną "przednią straż" teutońską,