Tom,    Rozdzial

  1  1,1 |          tym, że Jaśko z Oleśnicy, którego król Władysław po Mikołaju
  2  1,2 |    Spytkowi z Melsztyna oddam, pod którego wodzą wszyscy nasi rycerze
  3  1,2 |           zaś małżonki księcia, od którego przodków i pokrewnych tylu
  4  1,3 |        odwieczne, nieprzebrane, do którego nie przywykli i którym zdumiewać
  5  1,3 |          porównać się z tynieckim, którego posiadłości przewyższały
  6  1,3 |        myśl, że jej wielki ojciec, którego miłowała całą duszą, zmarł
  7  1,3 |           pogańskich grabia możny, którego dla wielkiej urody zwano
  8  1,3 |         szyi zaś złoty łańcuch, na którego końcu zwieszał się również
  9  1,3 |            książąt mazowieckich, z którego pochodzili królowie Władysław
 10  1,4 |        jeszcze morze kłosów, wśród którego gęsto jak gwiazdy na niebie
 11  1,4 |         nie masz takowego kąta, do którego by odgłos nie doszedł! Wiadomo
 12  1,4 |            gniew na Zbyszka, przez którego nierozwagę popadli w tak
 13  1,4 |           wieżę sam jeden zaniósł, którego dwudziestu mieszczan z miejsca
 14  1,4 |           zaś udał się na zamek, z którego wrócił na wieczerzę dość
 15  1,5 | oszczędzali "węgierskiego gościa", którego znana w świecie próżność
 16  1,5 |         Chromym, czyli Tamerlanie, którego imię powtarzano z niemniejszą
 17  1,5 |       Ispahanu, Aleppu, Damaszku - którego cień padał przez piaski
 18  1,5 |         zaś to mówił człowiek, nad którego własną głową wisiał sąd
 19  1,5 |         uciszyły się, gdy król, na którego obliczu wrzał gniew, klasnął
 20  1,5 |            woli spojrzał na króla, którego twarz była wprost straszna.
 21  1,5 |     patrzyła błagalnie na króla, w którego twarzy odbiło się wielkie
 22  1,5 |            a owym starym rycerzem, którego twarzy nie mógł nawet dobrze
 23  1,5 |      zrażać potężnego monarchy, do którego był wysłan nie tylko dla
 24  1,5 |     kasztelan wyznaczył termin, do którego obiecał powstrzymać wykonanie
 25  1,6 |        Wtem zaszedł wypadek, wobec którego inne sprawy straciły wszelkie
 26  1,6 |          większym rozmachem dzwon, którego żałosny jęk poczęły powtarzać
 27  1,6 |            co jest przy księżnie i którego Obuchem zowią - powiedział
 28  1,6 |            i pasowanemu rycerzowi, którego codziennie widywano w zamku,
 29  1,6 |    pospolitego tłumu. Stary Maćko, którego wiedli wciąż pod ręce Florian
 30  1,6 |            nad starodawny obyczaj, którego nie łamano nigdy? Pan z
 31  1,9 |            z wozu, siadł na konia, którego mu Turczynek, podarowany
 32  1,10|     Olkuszem skręcili ku Śląskowi, którego granicą mieli wciąż jechać
 33  1,10|        strzału ku leżącemu bykowi, którego zadnie nogi kopały jeszcze
 34  1,11|      ulepionej z gliny podłodze, z którego dym wychodził przez szpary
 35  1,11|         chłopów ciągnie!.. już jak którego choć z daleka uwidzi, to
 36  1,11|   polecenia Zycha, zapytał:~- A ty którego wolisz?~- Żadnego.~- Wilk
 37  1,12|       rzeczywiście wesołe ognisko, którego blask rozświecił ogromne
 38  1,13|       garnek niedźwiedziego sadła, którego pierwszą kwartę wypił Maćko
 39  1,13|            miało zapach dzięgielu, którego znająca się na lekach dziewczyna
 40  1,13|           Maćko, wyciskając guz, z którego poczęła wypływać obficie
 41  1,15|           rybałtów i jeden pątnik, którego łatwo było rozeznać po zakrzywionym
 42  1,15|   ofiarowali.~- Bo nie wiedząc, do którego świętego się udać, do niej
 43  1,15|        jednym gromkim śmiechem, od którego Jagienka stropiła się do
 44  1,15|         łaciny szukam, jedno piwa, którego nie mogę na-leźć.~Opat zaś
 45  1,16|           kapturek na głowie, spod którego wysuwały się na ramiona
 46  1,16|         jeśli nie znasz gniazda, z którego towarzyszkę dozgonną wybierasz?
 47  1,18|        tatusiowi za tego pachołka, którego Zbyszkowi posłałam.~- Za
 48  1,18|   wyprowadziła Maćka na przyłap, z którego ujrzeli w podwórzu na śniegu
 49  1,19|         lat się nie rozłączał i do którego tak nawykł, że sam teraz
 50  1,19|          lekkie, na luźnego konia, którego powodował Czech.~- Niech
 51  1,19|      trochę o przekupnia relikwii, którego zdybał w drodze, i dowiedział
 52  1,19|          tymczasem pismo poślę, do którego własną pieczęć przyłożę.~-
 53  1,19|           Dacie mi za to konia, na którego kazaliście mi się przysiąść,
 54  1,19|          ujrzał okazały poczet, na którego czele jechało dwóch rycerzy
 55  1,19|          rzekł - słyszałem: to ów, którego córka Danuta dwórką księżny
 56  1,19|           który dziewce ślubował i którego ona miłuje.~- Miłuje ci
 57  1,19|            prawdę rzekłszy, głupi, którego u nas ludzie nie znają,
 58  1,19|           ciechanowskiemu zamkowi, którego tępe wieże widać już było
 59  1,20|           zapytał nagle Zbyszko, o którego uszy odbił się kilkakrotnie
 60  1,20|        częstując się wzajem winem, którego de Lorche miał znaczne zapasy
 61  1,20|         orzechu i gotów po nocy na którego z nas przeskoczyć. Trzeba
 62  1,20|         Najgorszy też taki diabeł, którego baba naśle.~Po czym zwrócił
 63  1,20|            jakby ogniskiem, naokół którego, nawet w czasie nieobecności
 64  1,20|       patrzy się na człowieka, nad którego karkiem wisiał topór katowski.
 65  1,20|    Ortelsburga, czyli ze Szczytna, którego krewny był w swoim czasie
 66  1,20|           i przyjaciołom Zakonu, z którego rąk wkrótce, panie, złote
 67  1,20|         oddał go pod sąd rycerski, którego wyrok uniewinnił go wprawdzie,
 68  1,21|           się z innym zwierzem, od którego zaroiła się tymczasem polana.
 69  1,22|     Zaczepiliście strasznego męża, którego się wszyscy boją, i dobrowolnie
 70  1,23|            zmierzenia się z mężem, którego otaczała groza powszechna.
 71  1,23|         zakonników...~A de Fourcy, którego podnieciły te słowa, wydobył
 72  1,24|      posmaruj, nie zaś ry-cerzyka, którego miłujesz. Aleja dam ci co
 73  1,25|        tylko "siostra" z balsamem, którego nieufny ksiądz Wyszoniek
 74  1,25|           wyda zaraz dziewczynę za którego z sąsiadów, aby reszty dni
 75  1,25|        wróżby, ale że w dworcu, do którego tylko na łowy przyjeżdżano,
 76  1,26|       porozmawiać o tym z Czechem, którego polubił, ale zauważył, że
 77  1,26|            wstawiennictwo księcia, którego Jurand był podwładnym, i
 78  1,26|           zakrywały niemal okna, z którego to powodu, błądząc za miastem,
 79  1,27|            próbować jeszcze, czyli którego ze zmarłych nie będzie można
 80  1,27|          oddechem jak u człowieka, którego pochwycił twardy sen.~Ojciec
 81  1,28|          starego pana z Długolasu, którego książę, dowiedziawszy się
 82  1,30|      opowiadał o stryjcu Maćku, do którego w duszy tęsknił, i żałował,
 83  1,30|        złowrogiej sławy gródek, na którego wspomnienie Niemcy żegnali
 84  1,32|      świetle wydawał się siwy i od którego bił surowy, wilgotny chłód.
 85  1,32|          szczycie białego pagórka, którego środkiem biegł wyjeżdżony
 86  1,32|    upokorzenia. Oto on, Jurand, na którego wspomnienie drżeli pograniczni
 87  1,32|         tego wychowanki księcia, o którego przychylność starał się
 88  1,32|       następnie zsiadł z konia, po którego w tej chwili poskoczył jeden
 89  2,1 |         się nasycić widokiem męża, którego przedtem po prostu się bali,
 90  2,1 |      przyrodzoną siłę. Mieczem, do którego najtężsi między Krzyżaki
 91  2,2 |          tylko z bratem Rotgierem, którego miłował jak źrenicę oka
 92  2,2 |     wiedział, zwłaszcza że rycerz, którego Rotgier uważał za ojca,
 93  2,2 |         gdy stanę przed tym Panem, którego czczę i miłuję, rzeknę mu: "
 94  2,3 |      poddanym, więc w imię Boga, z którego władza królów i książąt
 95  2,3 |     rękawicę? A wtem jakiś rycerz, którego wejścia poprzednio nikt
 96  2,3 |           na wyzywającego rycerza, którego nikt nie poznał, albowiem
 97  2,3 |            brodą, zdjął hełm, spod którego ukazała się jasna, młoda
 98  2,4 |           honorowego Krzyżaków, do którego to stołu dopuszczano tylko
 99  2,5 |       walki ze strasznym osiłkiem, którego powinien był jak zguby unikać;
100  2,5 |        niedźwiedzia lub bawołu, od którego nie przedziela ich krata.
101  2,6 |     pocztami nazajutrz. De Lorche, którego ksiądz Wyszoniek rozwiązał
102  2,7 |         wielki mistrz, ani też wy, którego czczę i synowskim sercem
103  2,7 |     zjednania niż Ziemowit Płocki, którego małżonka była nie wiadomo
104  2,7 |    dworzaninem Spytka z Melsztyna, którego Rotgier zabił. I rozjaśniła
105  2,7 |         wysłać tymczasem Danusi do którego odleglejszego zamku, który
106  2,7 |        znalazłby się w dziedzińcu, którego jedyne wyjście było właśnie
107  2,7 |       prócz tego bratu Rotgierowi, którego mąż twej córki zabił, obiecałem
108  2,11|     podróży kamiennym snem. Maćko, którego żaden trud nie mógł obalić,
109  2,11| Lich-tensteina, tego samego, przez którego omal nie zginął Zbyszko
110  2,11|           między swymi znaczny, na którego radach sam mistrz siła polega
111  2,11|             że Lichtenstein, przed którego oczyma nic nie mogło się
112  2,11|           ci wprawdzie ów Danveld, którego Jurand razem z Gotfrydem
113  2,11|          to zaraz o tatusiu myślę, którego też na świecie nie ma -
114  2,11|           brano go za zbrodniarza, którego dosięgła pomsta prawa i
115  2,11|       nieprzeparty kamienny sen, z którego dopiero na trzeci dzień
116  2,11|         zdołały rozbudzić Juranda, którego z wozu przeniesiono na skórze
117  2,11|        świata?~- Z tego świata, do którego na koniu nie zajedzie, ale
118  2,12|         czas oczekiwania na Maćka, którego pobyt w Szczytnie przedłużał
119  2,14|          mną i w razie czego zaraz którego tu pchnę z nowiną.~- Bóg
120  2,14|         przeto w kłopot niemały, z którego znów wyratowała ją Jagienka,
121  2,15|         dworzanin księcia Janusza, którego on wysłał był poprzednio
122  2,15|             że zobaczy Zbyszka, do którego się przywiązał, i starego
123  2,15|            samego księcia Witolda, którego sława szeroko wówczas rozbrzmiewała
124  2,16|       Maszkowic, słynnego rycerza, którego Maćko i Zbyszko poznali
125  2,17|             jak gaśnie ognisko, do którego nikt drew nie przyrzuca,
126  2,17|           przyjechał i pan Lorche, którego oni szanują, od ich złości
127  2,18|         dziw zwany gomon, w czasie którego, jak wierzy prostactwo,
128  2,18|           na małym kudłatym koniu, którego kopyta obwinięte były w
129  2,19|         Oto ów włodyka z Łękawicy, którego pochwycił szał po śmierci
130  2,20|           kłótni ze starym wodzem, którego cenił i szanował, a mając
131  2,20|     skoczył z nimi do drzewa, spod którego dochodził głos, i podniósłszy
132  2,21|          Czech rozbudzić.~Zbyszko, którego niecierpliwość paliła jak
133  2,21|            którym się brzydzę, ale którego napiję się jeszcze, aby
134  2,21|             A to jest ów Dan-veld, którego zabił straszny pan ze Spychowa.
135  2,21|         owego Arnolda von Baden, o którego nadludzkiej mocy i męstwie
136  2,24| znaczniejszego jeńca. Żywy rycerz, którego się przedstawia do oczu,
137  2,25| mizerykordią, czyli groźnym nożem, którego rycerze używali do dobijania
138  2,25|          się mimo woli na Juranda, którego oblicze zajaśniało istotnie
139  2,26|        odpowiedni rozkaz parobkom, którego posłuchali z ociąganiem
140  2,29|         Lubawie od starego Tolimy, którego widział w więzach u tamtejszego
141  2,30|     grodowego Andrzeja z Jasieńca, którego obszerne domostwo leżało
142  2,30|       wreszcie i Powałę z Taczewa, którego widok szczególniej go ucieszył,
143  2,30|          jego rozum potrzebny, dla którego ciągle go na różne dwory
144  2,31|          znów spojrzał w niebo, na którego wschodzie czyniła się coraz
145  2,31|          panu naszemu miłościwemu, którego idź zaraz podjąć pod nogi,
146  2,32|          człowiekiem dość prostym, którego największą zaletę stanowiła
147  2,32|    pytaniem:~- Tak, ale czy zabito którego zdradą? I zali ci, którzy
148  2,32|     krzyżem na piersiach, w środku którego był w czworokącie czarny
149  2,33|      niewielki kościół zamkowy, na którego prezbiterium błyszczała
150  2,33|     zwłaszcza na Powałę z Taczewa, którego imię, jako słynnego zapaśnika,
151  2,33|         ani ze Średnim Zamkiem, do którego was prowadzę, ani tym bardziej
152  2,33|       Wysoki.~Gniazdo straszne, od którego biła nieubłagana potęga
153  2,33|   wściekłości jak potworny smok, w którego boku utkwiło żeleźce. Mistrz
154  2,33|      spadną na to ich gniazdo, dla którego rzeczą życia i śmierci było
155  2,33|       dalej, do Średniego Zamku, w którego wschodniej połaci leżały
156  2,35|        oświecało dziesięć okien, a którego palczaste sklepienie wspierało
157  2,42|           umknąć, bo zacny to pan, którego niech Bóg w zdrowiu zachowa),
158  2,42|      przeciągnął się jak człowiek, którego ogarnia sen. Maćko jednak
159  2,46|            znowu na świat chłopak, którego Jagienka, na cześć i dla
160  2,47|        szczęśliwie czwartego syna, którego nazwano Jurandem - tak rzekł
161  2,48|            W końcu i sam Maćko, za którego pamięci niemało przeszło
162  2,48|            by pomścić śmierć syna, którego mu na Śląsku Niemcy zabili.~
163  2,49|          Nastąpił rozejm, w czasie którego Wacław, król czeski, miał
164  2,49|            samym skraju obozów, do którego schronił się przed burzą,
165  2,49|     dziwnie "do wojny przemyślny", którego zdanie wysoce sobie sam
166  2,49|          zwróciwszy się do Powały, którego poznał w dawniejszych czasach
167  2,49|             gdyż ów grabia czeski, którego wołacie Hlawa, czeka na
168  2,49|           duchem tegoż Skirwoiłły, którego samo imię przejmowało Niemców
169  2,51|         litewski Sieńko z Pohosta, którego ojciec Piotr, jednej chorągwi
170  2,51|     śmiertelną i aby męstwo wasze, którego wam widać brakuje, podniecić,
171  2,51|        bitwy On także wyznaczy. Do którego sprawiedliwości ninie się
172  2,51|          Dynheima wziął w niewolę, którego widząc bez hełmu, pożałował
173  2,52|         litewski Sieńko z Pohosta, którego ojciec Piotr, jednej chorągwi
174  2,52|     śmiertelną i aby męstwo wasze, którego wam widać brakuje, podniecić,
175  2,52|        bitwy On także wyznaczy. Do którego sprawiedliwości ninie się
176  2,52|          Dynheima wziął w niewolę, którego widząc bez hełmu, pożałował