Tom,    Rozdzial

  1  1,2 |           lutnię, podniosła do góry głowę jak ptak, który chce śpiewać,
  2  1,2 |         jasne włosy, na podniesioną głowę, na zmrużone oczki i na
  3  1,2 |           zaś klęknął i podniósłszy głowę, rzekł z dziwną w jego wieku
  4  1,3 |           próg bramy, skłonił nisko głowę, a następnie, przeżegnawszy
  5  1,3 |         Anna Danuta pochyliła w tył głowę i rozłożywszy ręce na wysokości
  6  1,4 |           trwogę. Danusia pochowała głowę w fałdy sukni księżnej.
  7  1,4 |           szata. Stojąc na wzgórzu, głowę miał wzniesioną i modlił
  8  1,4 |        wszystko przemknęło mu przez głowę, zanim miał czas ochłonąć
  9  1,4 |            znaczyło tyle, ile oddać głowę pod topór kata.~Maćko też,
 10  1,4 |            Jeśli już koniecznie mam głowę dać, to niechbym miał przynajmniej
 11  1,4 |            powinniście mu kaptur na głowę założyć, jako czynią sokołom.
 12  1,4 |     wszystko, myślę wszelako, że ci głowę utną.~- Myślicie? - spytał
 13  1,5 |          pozwijane w strąki czyniły głowę jego podobną do kościelnego
 14  1,5 |        łysiejącą nieco z tyłu płową głowę Lichtensteina. na szyję,
 15  1,5 |       począł się klepać w łysiejącą głowę, zapomniał znów o niebezpieczeństwie
 16  1,5 |         Jakże? - zawołał, podnosząc głowę, biskup krakowski Wysz -
 17  1,5 |           szyderczo Kuno, podnosząc głowę.~Wtem jakiś młody, smutny
 18  1,5 |             mu szyję! Niech Krzyżak głowę jego odeśle do Malborga
 19  1,5 |           rozsierdził się, i tak ci głowę utną. Czemu byś go nie miał
 20  1,5 |            po dobrej woli. I tak ci głowę utną. Zbyszkowi przemknęło
 21  1,5 |        stanie. Więc spuścił smutnie głowę i w milczeniu pozwolił się
 22  1,5 |    usłyszała, że jej Zbyszkowi mają głowę uciąć, gdy go zabrali i
 23  1,5 |        Królestwo pohańbił! niech mu głowę utną!~Lecz małe rączyny
 24  1,5 |          daruję, a nie, to niech mu głowę utną.~- Daruj mu, Kunonie! -
 25  1,5 |             w mgnieniu oka: spuścił głowę, skrzyżował ręce na piersiach,
 26  1,5 |       drodze z Tyńca, to niechże mi głowę utną. Stryk ostanie i stryk
 27  1,5 |           pozwólcie, abych ja swoją głowę oddał. Co mi tam po żywocie
 28  1,5 |         żeby ja opasanemu rycerzowi głowę kazał niewinnie ucinać!
 29  1,5 |            całować w milczeniu jego głowę i oczy.~Wieczorem zaś tego
 30  1,5 |        dłonie i przechyliwszy~w tył głowę, mówił:~- Hej, mocny Boże!
 31  1,6 |              po czym objął mu jasną głowę dłońmi i począł ją całować.
 32  1,6 |           Dopieroż Zbyszko podniósł głowę i spojrzawszy na niego,
 33  1,6 |       trzeba ginąć bez pomsty. Mnie głowę utną, a i wy pewnikiem już
 34  1,6 |          dlatego waszemu bratankowi głowę utnę, aby się Lichtensteinowi
 35  1,6 |            zdzierży, a czy mi teraz głowę utną, czy po świętym Michale,
 36  1,6 |       sprawiedliwość? Wolę ja jedną głowę uciąć niźli króla i Królestwo
 37  1,6 |       łokcie na kolanach i pochylił głowę tak, że włosy całkiem mu
 38  1,6 |           mnie jutro -i co? Utną mi głowę? To ci im będzie pociecha,
 39  1,6 |           rzekł Zbyszko - iże swoją głowę za moją oddajecie.~- Skąd
 40  1,6 |      odrzucił w tył włosy, podniósł głowę jeszcze wyżej i szedł hardo,
 41  1,6 |             i owinęła w nią całkiem głowę Zbyszka, a jednocześnie
 42  1,8 |           to uważcie... nałęczką mi głowę nakryła... Wszystko rycerstwo
 43  1,8 |             Jurand założył nagle na głowę swe straszne mężobójcze
 44  1,8 |          poręczy krzesła i ukrywszy głowę na kolanach ojca, poczęła
 45  1,9 |          kulbace, wziął się w boki, głowę zadarł do góry i huknął
 46  1,10|           któremu nie nowina hełmem głowę nakryć. A przy tym pobożny
 47  1,11|             A Zbyszko uderzył się w głowę, jakby coś sobie nagle przypominając,
 48  1,12|      przestał się bać i pochyliwszy głowę, wytężył wzrok i słuchał.
 49  1,12|             chwili dopiero podniósł głowę, spojrzał na stojącą obok
 50  1,13|            ran.~- Mnie już to przez głowę przechodziło, tylko że nie
 51  1,13|        takie rzeczy wie, chociaż ma głowę wygoloną.~- A żebyście samemu
 52  1,15|           słysząc to, porwał się za głowę.~- Skąd ja mu szafranu wezmę!...~-
 53  1,15|         rzekł opat, ściskając go za głowę - i żeście się do grobu
 54  1,16|         niewiasta aquam sordidam na głowę w gniewie wylała.~- In saecula
 55  1,16|          namarszczył brew i spuścił głowę, niby głęboko rozważając
 56  1,17|      rozumiesz! Ot! I dmuchnął mu w głowę tak potężnie, że aż pątlik
 57  1,18|           na ich widok. W lot przez głowę przebiegła mu myśl, że jeden
 58  1,19|           obdarł owej nocy ze skóry głowę - i burzył się przeciw Jagience
 59  1,19|                Święceń nie mam, ale głowę mam ogoloną, gdyż na to
 60  1,19|     Usłyszawszy to, Zbyszko zwrócił głowę i kiwnął na nieznajomego,
 61  1,19|          któremu dziewucha nałęczką głowę nakryła! Po powrocie z Krakowa
 62  1,20|             i pochyliwszy swą jasną głowę, krzyknęła nagle cienkim,
 63  1,20|             iż Lotaryń-czyk spuścił głowę, lecz po chwili odrzekł:~-
 64  1,20|            usługi. Danusia trzymała głowę, jak mogła najniżej, nad
 65  1,20|   zachwyceniem na jej jasną, drobną głowę, na różowy policzek, na
 66  1,20|         opamiętał się i pochyliwszy głowę, odrzekł:~- Zakonnikiem
 67  1,21|            Danusi, podnosił ku niej głowę, chwilami szeptał do niej,
 68  1,21|        łokcie na kolanach Danusi, a głowę na dłoniach, patrzył jej
 69  1,21|        ustami i ciemności objęły mu głowę. Danusia chwyciła go przez
 70  1,22|           rozważyć, założył ręce na głowę, namarszczył się i po namyśle
 71  1,22|             wsparł łokcie na stole, głowę na rękach i na długi czas
 72  1,23|           mającą kształt krzyża, na głowę świętego Dionizego, mego
 73  1,23|          nieść pod pachą swą uciętą głowę, ale gdy wasza raz spadnie...~-
 74  1,24|             Danusi ułożyć znów jego głowę na wezgłowiu. Tymczasem
 75  1,25|            jakby uderzony obuchem w głowę, a gdy pani weszła i łamiąc
 76  1,25|          żal coraz większy, a przez głowę przelatywały mu myśli coraz
 77  1,25|       komunii i przechyliwszy w tył głowę, zamknęła całkiem oczy.
 78  1,25|        każdym razem swą przetowłosą głowę. Widok ten wzruszył do reszty
 79  1,25|      podniósł się, ile mógł, wsparł głowę na oknie i patrzał; więc
 80  1,26|            Zbyszka, odwrócił jednak głowę i zapytał:~- To pan ze Spychowa
 81  1,26|          rękę.~On zaś ścisnął go za głowę, następnie, odwiódłszy go
 82  1,27|        Człowiek pod śniegiem! Widać głowę, ot tu!~- Jest i koń - zawołał
 83  1,27|             pachoł uniósł pochyloną głowę do góry, ze wszystkich piersi
 84  1,30|       następnie na błyszczącą, łysą głowę księdza Kaleba i znów wrócił
 85  1,30|         mignęło mu błyskawicą przez głowę, że gdyby chwycił niewiastę
 86  1,31|       począł zwracać swą kwadratową głowę w stronę Zbyszka, to w stronę
 87  1,32|            chwilę przeszło mu przez głowę, by nawrócić ku miastu,
 88  1,32|         były poprzecinane otwory na głowę i ręce, następnie u szyi
 89  2,1 |             zdumieniem na spiczastą głowę, na sine usta i na nieprzytomne
 90  2,1 |        odwalił mu błyskawicą miecza głowę wraz z ręką i łopatką; za
 91  2,2 |           Rotgier. Zygfryd podniósł głowę, popatrzył na mówiącego
 92  2,2 |             W trumnach, jeno komtur głowę ma zakrytą, bo i czaszka,
 93  2,2 |           raz trzeci wsparł posępną głowę na ręku, ale widocznie rozmawiał
 94  2,2 |           chwycił rękoma skronie, a głowę i oczy podniósł w górę i
 95  2,3 |             nikomu bowiem ani przez głowę nie przeszło, żeby Krzyżacy
 96  2,3 |             kroków, podniósł dumnie głowę i mierząc ich wyniosłym
 97  2,4 |          Krista za brodę, zadarł mu głowę i rzekł: "Jeślić nie wstyd
 98  2,5 |        dzieciuch!... jakże mu młodą głowę pod niemiecki topór oddawać?"
 99  2,5 |          podniósł swą zakutą w stal głowę i ozwał się głosem tak donośnym,
100  2,5 |            podnosił coraz wyżej nad głowę, aby ją jeszcze i jeszcze
101  2,5 |            że się zapamięta, straci głowę i w zaślepieniu więcej będzie
102  2,5 |         czoła - pochylając przy tym głowę i przypatrując się mu złowrogo
103  2,5 |          zmarłe, książę uścisnął za głowę młodego rycerzyka i rzekł:~-
104  2,6 |         rzekę: ty z Malborga zdrową głowę wyniesiesz, chyba że potykając
105  2,7 |          gdyż sam nasunął kaptur na głowę i wyszedł z izby.~Po chwili
106  2,7 |        blasku stary Krzyżak dojrzał głowę Rotgiera i twarz białą jak
107  2,7 |      Zygfryd nasunął znów kaptur na głowę, lecz widocznie przypomniał
108  2,7 |             i wsuwać coraz częściej głowę przeze drzwi. Godzina płynęła
109  2,7 |            piersi Juranda, odwrócił głowę i patrzał na pokrytą szronem
110  2,7 |           tej strasznej nocy. Przez głowę przeleciała mu myśl, że
111  2,7 |             to jest?...~Pochyliwszy głowę, spojrzał w twarz leżącego
112  2,8 |          starego rycerza, odwróciła głowę od ognia w cień i dopiero
113  2,9 |            w kupę buławą, mało mu o głowę nie zawadził. Hej! gadał
114  2,9 |          Jagienka!~Ona zaś spuściła głowę i odrzekła jakby z nieśmiałością
115  2,9 |            stole.~Sam jednak, mając głowę nad miarę wytrzymałą, nie
116  2,10|    przytomny, ale wieczorami tracił głowę, zrywał się, kazał sobie
117  2,10|        Jagienka, przysunęła do niej głowę i poczęła szeptać:~- Anula?~-
118  2,11|            tyla, a jemu nawet przez głowę nie przejdzie, by zaś to
119  2,11|           kostur i podniósł do góry głowę, jak czynią ludzie ślepi.~-
120  2,11|       opuścił na znak potwierdzenia głowę na piersi. Nastała chwila
121  2,11|             Tolima schylił swą siwą głowę, nieco do głowy wilczej
122  2,11|            Zdajcieże resztę na moją głowę... Wezmę z sobą Hlawę, dwóch
123  2,13|         stary komtur pana Zbyszkową głowę przyobiecał. Ale że pana
124  2,14|         przechylił jeszcze bardziej głowę, podniósł lewe ramię i palcem
125  2,14|           większą, a potem podniósł głowę i nie wstając z klęczek,
126  2,16|          miał bowiem równie ogromną głowę i takie same pałąkowate
127  2,16|         wreszcie wsunął swą ogromną głowę między szerokie ramiona,
128  2,17|         mówiąc, że wojna, wojną - i głowę, póki cała, kazał mi precz
129  2,17|           ich twarzom swoją ogromną głowę i rzekł przyciszonym głosem:~-
130  2,20|              a wreszcie, wysunąwszy głowę z ramion Zbyszka, począł
131  2,20| mi-zerykordii.~A de Lorche podniósł głowę.~- Zabij mnie - rzekł -
132  2,20|             Łuczywo jasno oświecało głowę Zbyszka, więc wszystkie
133  2,21|           długo. Po chwili podniósł głowę i rzekł:~- Hlawa! niech
134  2,22|         Maćków, Wit, obuchem w rudą głowę i rozciągnął na miejscu.
135  2,23|            wreszcie Arnold podniósł głowę i rzekł:~- Nie tylko na
136  2,24|             chwili mignęła mu przez głowę myśl, że ona może być ciężko
137  2,24|            jednakże podniósł dumnie głowę:~- My i bez tego wiemy,
138  2,25|         Takim wkładał jako łopatą w głowę Czech, że pierwsze prawo
139  2,25|  przymknąwszy znów oczy, przechylił głowę.~Obecni mniemali, że się
140  2,26|        potem dorżnę jako przystoi i głowę w gnoju zakopię!" Tak mówił
141  2,26|             ale z nieludzką twarzą, głowę miał bowiem zwierzęcą, ze
142  2,27|       podróży przelatywała mu przez głowę zabobonna myśl, że może
143  2,27|          oddać bezradnie najdroższą głowę na łup bez walki.~I to było
144  2,28|             i pochylił kilkakrotnie głowę, jakby chciał rzec, że ona
145  2,29|     wreszcie chodzi kapitule o moją głowę, którą gdyby poświęcili,
146  2,29| geldryjskiego.~- A przeczże o twoją głowę ma chodzić? - przerwał ze
147  2,31|           łzę po łzie na jego jasną głowę, zupełnie jak matka, która
148  2,34|        Żmujdzinów poszli. Byliby mi głowę ucięli i jeśli tak nie uczynili,
149  2,34|         objął dłońmi swą szpakowatą głowę, łokcie wsparł na kolanach
150  2,34|        własną i powszechną, opuścił głowę, a Maćko rzekł:~- Szkoda
151  2,34|             wtedy kiedy ci to mieli głowę uciąć i nie ucięli - samego
152  2,34|          tylko bym majętność, ale i głowę oddał". Odprawiłem go, myśląc,
153  2,34|            Bóg wam zapłać. Na waszą głowę, panie, chyba umyślnie płatnerz
154  2,35|             w piersiach serca.~- Na głowę świętego Liboriusza! - zawołał
155  2,36|              a ona objęła mu rękoma głowę jak siostra, która pragnie
156  2,38|            siwą, podobną do wilczej głowę w stronę Maćka i Zbyszka,
157  2,39|            Sieciechówną. On zwracał głowę to w jedną, to w drugą stronę,
158  2,40|      Jaśkowi na rycerską cześć i na głowę świętego Jerzego, że się
159  2,40|          sobie w duchu:~- Ten ci ma głowę! czysty ceber!~I rozpamiętywał
160  2,41|        jeszcze bliżej i odwróciwszy głowę, poczęła go trącać z lekka
161  2,47|            wszystko jest rada, byle głowę na karku mieć. Ale tu Pan
162  2,49|          opończę, którą mu wiatr na głowę zarzucił.~- A w wichurze
163  2,51|         przybraną w srebrzysty hełm głowę.~*~Tymczasem armia niemiecka,
164  2,51|           strzemionach i rozciął mu głowę wraz ze stalowym hełmem,
165  2,51|            odwagą rycerską, schylił głowę, wyciągnął kopię i skoczył
166  2,51|           daleka:~- Zwróć, Niemcze, głowę i poddaj się alibo spotkaj
167  2,52|         przybraną w srebrzysty hełm głowę.~*~Tymczasem armia niemiecka,
168  2,52|           strzemionach i rozciął mu głowę wraz ze stalowym hełmem,
169  2,52|            odwagą rycerską, schylił głowę, wyciągnął kopię i skoczył
170  2,52|           daleka:~- Zwróć, Niemcze, głowę i poddaj się alibo spotkaj