Tom,    Rozdzial

  1  1,19|         Rotgiera oraz pana Fulka de Lorche z Lotaryngii, który u Krzyżaków
  2  1,19|        jednak przyznać, iż Fulko de Lorche nie wyglądał wcale na zwykłego
  3  1,19|               odpowiedział Fulko de Lorche. I podniósłszy oczy w górę,
  4  1,19|         echo Sanderus.~Na to pan de Lorche puścił cugle i prawą ręką
  5  1,19|            jak staną na miejscu. De Lorche, wysłuchawszy słów Niemca,
  6  1,19|              po wypoczynku. Lecz de Lorche, wypytawszy się, o co chodzi,
  7  1,20|           śmiał się sprzeciwiać, de Lorche zaś, który bił się chętnie,
  8  1,20|     Ciechanów i zburzyła miasto. De Lorche z największą ciekawością
  9  1,20|            nim walczyć? – spytał de Lorche.~- Walczyć z nim można,
 10  1,20|             słowa Zbyszkowe panu de Lorche.~- Mówili o tym na różnych
 11  1,20|            Bóg to osądzi - rzekł de Lorche.~- Może i niezadługo już -
 12  1,20|      wojowników zachodnich. Więc de Lorche począł spoglądać z większym
 13  1,20|            wzajem winem, którego de Lorche miał znaczne zapasy w wozach.
 14  1,20|             z pewnym zdziwieniem de Lorche.~Maćko z Turobojów uspokoił
 15  1,20|            i niedźwiedzich. Panu de Lorche wydało się, że widzi dzikie
 16  1,20|             ciekawości uchronić. De Lorche zauważył też w tłumie niewiasty,
 17  1,20|    mieszkańców z głębin leśnych.~De Lorche słuchał opowiadań Maćkowych,
 18  1,20|          Maćka z Turobojów ni na de Lorche, skoczył Zbyszko z takim
 19  1,20|              Ach! - odpowiedział de Lorche, przykładając obie dłonie
 20  1,20|             zapoznał ich z panem de Lorche, ale że nie umieli po niemiecku,
 21  1,20|             Zbliżył się ku niemu de Lorche i komturowie, i Zbyszko,
 22  1,20|        grubych, wilgotnych warg, de Lorche zaś zdumiał się; podniósł
 23  1,20|    Lotaryńczyka:~- Córka diabła.~De Lorche popatrzył na niego, mrugając
 24  1,20|             pokrewieństwach pana de Lorche, dał mu znak, aby siadł
 25  1,20|            zdumienia twarzy pana de Lorche, ani wypukłych oczu krzyżackiego
 26  1,20|            przybyły z daleka pan de Lorche.~Tymczasem wyszła i księżna
 27  1,20|           Hugo von Danveld i pan de Lorche, dojrzeli go również dworzanie
 28  1,20|         Szczytna zwrócił ku panu de Lorche swą koźlą, złą i lubieżną
 29  1,20|             wy, panie? - zapytał de Lorche.~Na to Krzyżak, w którym
 30  1,20|            dzikiej nienawiści. A de Lorche począł go właśnie wypytywać
 31  1,20|            wypadkach przed panem de Lorche, natomiast wypowiedział
 32  1,20|             i niewiastami.~Na to de Lorche spojrzał ze zdumieniem na
 33  1,20|              usłyszawszy to, pan de Lorche, ale nie miał już czasu
 34  1,21|        chronić konno niż pieszo. De Lorche, lubo wezwany przez księcia,
 35  1,21|         zwłaszcza dziwił się pan de Lorche. Stojąc przy księżnie i
 36  1,21|       wytrzymać.~Lecz uwagę pana de Lorche zwrócił ogromny, siwy na
 37  1,21|        oszczepem nie widział pan de Lorche nigdzie - co, jako człowiek
 38  1,21|        spomiędzy drzew mężny pan de Lorche i pochylony na koniu, z
 39  1,21|          pod brzuchem konia pana de Lorche i zanim kto z obecnych zdołał
 40  1,21|             wyprute trzewia, pan de Lorche leżał w pobliżu bez ruchu,
 41  1,21|         myśliwców ratunkiem pana de Lorche. Obracano nim na wszystkie
 42  1,21|             swe wnętrzności, pan de Lorche zaś nie był ugodzon. Omdlał
 43  1,21|       chciwe na sławę serce pana de Lorche, gdy zaś pomyślał, że tak
 44  1,22|      wątroba nie oberwała". Pana de Lorche opanowała też pod wieczór
 45  1,22|       Zbyszka do Przasnysza. Pan de Lorche miał się po dwóch dniach
 46  1,22| krakowskiego", Jagiełły. Ale pan de Lorche zbyt długo bawił między
 47  1,22|            z dalekich stron, jak de Lorche lub Fourcy, ale de Lorche
 48  1,22|           Lorche lub Fourcy, ale de Lorche nie był obecny przy rozmowie,
 49  1,25|           nie sam, tylko z panem de Lorche, i widząc zdziwienie na
 50  1,25|           trzeba, dochowa.~A pan de Lorche przykląkł naprzód przed
 51  1,25|           niewinnych dzieci. Pan de Lorche klęknął po raz wtóry i wsparty
 52  1,25|          wzruszył do reszty pana de Lorche, który oświadczył, że gdy
 53  1,25|         odbijał się w zbroi pana de Lorche, rozświetlając zarazem białą
 54  1,26|             Lichtensteina? Mówił de Lorche, że ponoć mistrz ma króla
 55  1,26|  Lotaryńczyk rozkochał.~- To pan de Lorche tu jest?~- Gdzie by miał
 56  1,27|       uciszyło się zupełnie.~Pan de Lorche, który jechał obok Zbyszka,
 57  1,28|             także księcia i pana de Lorche oraz starego pana z Długolasu,
 58  1,28|             się, że znaczny.~Pan de Lorche, usłyszawszy nazwisko de
 59  2,3 |          tej chwili wystąpił pan de Lorche i rzekł:~- Na moją rycerską
 60  2,5 |        zwróciwszy się do rycerza de Lorche i do innych, dodał:~- Ciebie,
 61  2,5 |          wojownicy, gdy zaś panu de Lorche przetłumaczono słowa książęce,
 62  2,5 |         śmiał o tym wątpić - on, de Lorche, pozwie go natychmiast w
 63  2,5 |            to. A mówił także pan de Lorche, że jeśli Krzyżak legnie,
 64  2,5 |             Bóg daj zdrowie panu de Lorche - rzekł Zbyszko - i ja z
 65  2,5 |       spotkaniu nie pomoże ci ni de Lorche, ni te listy, które Rotgier
 66  2,6 |          słowa po niemiecku panu de Lorche, który rzekł:~- Sam wielki
 67  2,6 |        Jedźcie, jedźcie, rycerzu de Lorche, i opowiedzcie mu, co tu
 68  2,6 |     Głupstwo i bajka - powtórzył de Lorche.~- Bo zbóje nie podnieśliby
 69  2,6 |           chwycił przez pół pana de Lorche i przycisnął go do piersi
 70  2,6 |             Spychowie. Zbyszko i de Lorche ruszyli wraz ze swymi pocztami
 71  2,6 |        swymi pocztami nazajutrz. De Lorche, którego ksiądz Wyszoniek
 72  2,6 |          nocleg, choćby dla pana de Lorche i dla przygotowań, których
 73  2,8 |            panna Jurandówna, pan de Lorche i ksiądz Wyszoniek. Dziwowałem
 74  2,8 |         książęcym listem i panem de Lorche pojechał, któren jest pan
 75  2,11|           mi też Zbyszko, że pan de Lorche wielce mu dopomógł przez
 76  2,17|            księcia przyjechał i pan Lorche, którego oni szanują, od
 77  2,19|              patrzcie tu jeno!~- De Lorche! - zakrzyknął Zbyszko. A
 78  2,19|            zakrzyknął Zbyszko. A de Lorche leżał z bladą, spotniałą
 79  2,20|           Czechowi pilnować pana de Lorche, który wciąż był nieprzytomny,
 80  2,20|     przywieść przed ognisko pana de Lorche, który wypoczywał w szałasie;
 81  2,20|        miękkiej mycce na głowie. De Lorche wiedział już przez giermka,
 82  2,20|            przyjaźnie dłoń, lecz de Lorche ani się poruszył.~- Nie
 83  2,20|        rękojeść mi-zerykordii.~A de Lorche podniósł głowę.~- Zabij
 84  2,20|          Tak uczyniono - odrzekł de Lorche - ale to byli poganie. Jednakże
 85  2,20|         spokojną powagą rzekł:~- De Lorche! Z jednych rąk dostaliśmy
 86  2,20|            Zbyszkowe słowa, więc de Lorche spojrzał pytającym wzrokiem
 87  2,20|          Tyś ich przecie poznał, de Lorche, i wiesz najlepiej, zali
 88  2,20|          wszędy upowszechnion, a de Lorche wziął go i zaczął przebiegać
 89  2,20|           sprawiedliwości służę.~De Lorche zamilkł na chwilę, po czym
 90  2,20|       pachołkom. Podczas posiłku de Lorche dowiedział się z nie mniejszym
 91  2,20|          przez Skirwoiłłę jeńce. De Lorche, Maćko i Czech biegli z
 92  2,21|          zaś zwrócił się do pana de Lorche i za pośrednictwem umiejącego
 93  2,21|      rycerskiej pomagać - odparł de Lorche - ale co do wolności, to
 94  2,21|            w policzki, przy czym de Lorche rzekł:~- Pojadę do Malborga
 95  2,24|         rycerza, niejakiego pana de Lorche, i bratanek mój (on to bowiem
 96  2,24|     umawiając.~- Wzięliście pana de Lorche? - zapytał żywo Wolfgang. -
 97  2,24|           zapłaci za to wszystko de Lorche, ale i tak żałował straconej
 98  2,24|           że jest w odwodzie pan de Lorche i że sami von Badenowie
 99  2,29|     przyjechał niespodzianie pan de Lorche. Widok jego wstrząsnął Zbyszka,
100  2,29|            i odbicie Danusi. Sam de Lorche bynajmniej nie wahał się
101  2,29|           się też wielce do pana de Lorche i począł mu za przybycie
102  2,29|        Potem zwrócił się do pana de Lorche:~- Wiesz, jako się zdarzyło?
103  2,29|              Wiem - odpowiedział de Lorche - bom go widział w Mal-borgu
104  2,29|          się puścił!~A na to pan de Lorche ruszył ramionami:~- Co im
105  2,29|             Zdrów jest - odrzekł de Lorche. - Zawziętość tam jest na "
106  2,29|            sam zapłacę - odrzekł de Lorche. - Przyjechałem tu z pocztem
107  2,29|       między nimi zawiązany. Ale de Lorche uśmiechnął się i rzekł:~-
108  2,29|        uczyń tak! - odpowiedział de Lorche. - Ale wpierw wysłuchaj,
109  2,29|                Tak - potwierdził de Lorche. - I sposobności też nie
110  2,29|           świecie.~Przyjazd pana de Lorche, jego widok i cała rozmowa
111  2,29|      widzieć!~- Daj Bóg! - rzekł de Lorche. - I choćby Zawisza był
112  2,29|            wszelako i Zbyszko, i de Lorche cieszyli się w sercach,
113  2,29|          Słuchaj - rzekł do pana de Lorche Zbyszko. - Cni mi się bez
114  2,29|            o to prosić - odrzekł de Lorche - bom z dawna chciał widzieć
115  2,30|          wyruszyli razem z panem de Lorche do Płocka. Nadgraniczne
116  2,30|       Zbyszkową powtórzył im pan de Lorche ową pieśń żałosną, którą
117  2,30|             tak na zamek z panem de Lorche iść - odrzekł Zbyszko -
118  2,30|         jeńca znacznego, rycerza de Lorche, któren jest pan możny i
119  2,30|         rzekłszy, skinął na pana de Lorche, któren stał w pobliżu,
120  2,30|         drobnym i szczupłym panu de Lorche wyglądał jak góra, i rzekł:~-
121  2,30|           da Bóg, nigdy inaczej.~De Lorche zaś zawahał się nieco, a
122  2,30|           koń...~Usłyszawszy to, de Lorche popatrzał przez chwilę w
123  2,30|             łatwością, jakby pan de Lorche był niemowlęciem.~- Pax!
124  2,31|          wniebowziętą twarz pana de Lorche i na ten widok uczuł na
125  2,31|        nagle, rzekła:~- Widzisz: de Lorche! Pewnikiem znów się w kim
126  2,31|          dniem młody rycerz, pan de Lorche i dwaj ich giermkowie wracali
127  2,31|             byli niedaleko domu, de Lorche począł coś mówić do swego
128  2,31|         taka rycerska wiara?~Pan de Lorche wysłuchał tej odpowiedzi
129  2,31|        przebaczyłem odpowiedział de Lorche - a najlepszy dowód masz
130  2,32|       Arnoldem von Baden o okup. De Lorche, który jako grabia i pan
131  2,32|            ani pośrednictwa pana de Lorche.~Arnold von Baden był człowiekiem
132  2,34|        niedźwiedziem. Szczęściem de Lorche dowiedział się o mnie od
133  2,34|           coś mają, bo już jeden de Lorche wielkie niegdyś w Zakonie
134  2,42|          przez nas i ten poćciwy de Lorche. Oto Bóg dał, że się Niemiaszkom
135  2,49|            Zbyszku z Bogdańca!~- De Lorche! - zakrzyknął Zbyszko -
136  2,49|         tamtej stronie - odrzekł de Lorche - ale jam panu memu, księciu
137  2,49|             ci to przyszło? Lecz de Lorche, powitawszy starego Maćka,
138  2,49|           zbliżywszy się do pana de Lorche, jechał w pobok, aby swobodnie
139  2,49|       którzy żołd biorą - odparł de Lorche - a jam go nie brał. Nie.
140  2,49|         moje krewnemu, Fulkonowi de Lorche, ustąpiłem, który mi je
141  2,49|              Ach! - odpowiedział de Lorche - kto zdoła odgadnąć niewiastę?
142  2,49|             odrzekł, wzdychając, de Lorche.~- Dobrze. Powiadają, że
143  2,49|        poczytują.~- Nie! - rzekł de Lorche. - Wiesz, jako czci rycerskiej
144  2,49|             miał on serce. A pan de Lorche począł się śmiać:~- Sanderus
145  2,49|             w milczeniu, po czym de Lorche podniósł oczy ku niebu i
146  2,49|           postawi - odpowiedział de Lorche - bo żaden tak potężnym
147  2,49|             którzy są? - zapytał de Lorche.~- To Tatary; przywiódł
148  2,49|            się im bliżej - rzekł de Lorche.~I pojechali ku ogniskom,
149  2,49|             i angielscy rycerze.~De Lorche, który znał polskie rycerstwo
150  2,49|      którymi tkwiły namioty pana de Lorche, gdy wtem na środku "ulicy"
151  2,49|             rycerze z Bogdańca i de Lorche.~- Ach, to wy, panie - rzekł
152  2,49|           niedaleko namiotu pana de Lorche, zerwał się znów wicher
153  2,49|         dzień przyniesie - dodał de Lorche.~ ~