Tom,    Rozdzial

  1  1,1 |         przyczyną Witoldową. Siedziało książę u Krzyżaków i co roku wyprawy
  2  1,1 |            księcia Henryka? Było jedno książę mazowieckie tego imienia
  3  1,1 |             przyjechał do Ryterswerder książę Henryk, elekt płocki. Już
  4  1,1 |         podkowy łamią. Raz przeto zbił książę z siodeł trzech rycerzy,
  5  1,1 |               Witold hamował. Dopieroż książę mówił: "Sam sobie dyspensę
  6  1,1 |             pasował. Stanę ja każdemu. Książę nie byłby mnie także obalił,
  7  1,2 |          siestrze. Zali zjedzie tu się książę Witold na połóg królowej
  8  1,2 |                wojna przysporzyła i co książę podarował.~- To Bóg poszczęścił.
  9  1,2 |           księżnej - rzekł zakonnik.~- Książę mój małżonek dopiero za
 10  1,2 |           bezpieczno chadzał. Pojechał książę wieżę jedną w Złotoryi budować,
 11  1,2 |           porwali, ludzi pobili. Długo książę w niewoli u nich siedział
 12  1,3 |              nie dla napadu - i któryż książę nie ma prawa we własnej
 13  1,4 |               nie noszę? Mnie choćby i książę może stanąć.~- Prawda jest,
 14  1,5 |              że jest to zawsze ten sam książę, który swego czasu, zniecierpliwiony
 15  1,5 |           arcybiskup gnieźnieński Jan, książę pochodzący z Piastów śląskich,
 16  1,6 |             Ano, widzicie! -jest rada. Książę Janusz będzie mnie pasował.
 17  1,7 |            wziąć - ozwał się Powała. - Książę Witold klęskę poniósł od
 18  1,7 |             już żadnej wątpliwości, że książę Witold, wódz więcej porywczy
 19  1,7 |          własnego zwycięstwa przeląkł. Książę Witold zaradny jest i pewno
 20  1,7 |             gościa z Mazowsza.~- Samże książę przyjechał?~- Nie książę,
 21  1,7 |               książę przyjechał?~- Nie książę, jeno Jurand ze Spychowa -
 22  1,8 |              dworze i przy Danusi. Sam książę, ceniąc jego męstwo i znaczenie,
 23  1,8 |        przychodziły skargi na Juranda, książę odpowiadał skargami na napady
 24  1,16|               się jak jaki podróżujący książę. Najskromniej ze wszystkich
 25  1,19|             bawił w Ciechanowie, który książę Janusz po dawnym napadzie
 26  1,19|               Zbyszkowej, mniemali, że książę kogoś znacznego, może krewnego
 27  1,19|              którymi wojna nie ustaje. Książę, jako ludzki pan, wnet mnie
 28  1,19|               słyszał oto, jak raz sam książę mówił do Mikołaja z Długolasu,
 29  1,19|         przygotują.~-Zresztą - rzekł - książę niedawno do Malborga jeździł,
 30  1,19|               możecie?~- Jakże! Toć mi książę kazał ich strzec. Włos im
 31  1,19|            może pójść i na ostre, byle książę i komturowie dali pozwoleństwo.~-
 32  1,19|            Zbyszko, że dworu nie było. Książę, chcąc uczcić komturów ze
 33  1,20|               oknami trąby na znak, że książę zasiada do stołu: zagrzmiały
 34  1,20|             widowisko, śmiał się i sam książę, aż wreszcie, gdy wniesiono
 35  1,20|     opowiedzieć, albowiem w tej chwili książę Janusz zasiadł do śniadania,
 36  1,20|         Wkrótce wyszedł i siadł na koń książę, mając za sobą pachołka
 37  1,20|              mało kto mógł nim władać; książę jednak władał nim z łatwością,
 38  1,20|            mówicie, panie; bo żeby ten książę, który na pozór zacny się
 39  1,20|                w tym pobłogosławił, że książę był bez wojska, jeno z dworem
 40  1,20|             pokrytą polankę, na której książę zsiadł z konia, a za nim
 41  1,21|               i w jej skrętach dobity.~Książę stanął w pośrodku szeregu
 42  1,21|       najgrubszy zwierz z puszczy. Sam książę miał w ręku kuszę, tuż pod
 43  1,21|               nie zezwalał na to nigdy książę ze względu na niebezpieczeństwo
 44  1,21|          szuwarów w pobliżu strzelców. Książę strzelił do niego z kuszy,
 45  1,21|         Lotaryńczyk.~Lecz w tej chwili książę, który poprzednio stał nad
 46  1,22|            Słyszałem też od służby, że książę za dwa dni razem ze dworem
 47  1,22|            całe Mazowsze stanęło.~Lecz książę, lubo z natury łagodny,
 48  1,22|              jako na rzeź wydać? Na to książę zwrócił się do Zygfryda
 49  1,22|                 dodał Hugo de Danveld.~Książę, usłyszawszy to, odgarnął
 50  1,22|              chwila milczenia, po czym książę rzekł:~- Bóg, daj mi cierpliwość.~
 51  1,22|                zadość!~Usłyszawszy to, książę Janusz począł kiwać głową
 52  1,22|            przykro i wstyd im było, że książę wspomniał o zajściu pod
 53  1,22|                Sprawiedliwości i kary.~Książę zacisnął swe kościste pięści
 54  1,22|             Krzyża?~- Słuchaj! - rzekł książę - Bogiem nie wojuj, bo Go
 55  1,22|            Majneger nie przystał.~Wtem książę przerwał:~- Starosto ze
 56  1,22|         wymierzym karę i pomstę.~Na to książę wyciągnął ramię i począł
 57  1,22|               jeśli się nie uda? Jeśli książę ruszy kopijników i uderzy
 58  1,22|            sposobność do najazdu jest. Książę wyjeżdża, Anna Danuta zostaje
 59  1,23|            niezbyt przyjazne, wszelako książę, nie chcąc, wedle starego
 60  1,23|             cuchnie, tak Krzyżak łże". Książę też jeno machnął ręką na
 61  1,23|             usłyszą, że nawet na gości książę nasadza morderców. Słuchajcie!
 62  1,24|                   Jużci prawda - rzekł książę. - Musiał się im ów gość
 63  1,24|               chrupnęły - odpowiedział książę - i miarkując z tego, jako
 64  1,24|               się nie przeciw! - rzekł książę.~- Pan Jezus to sprawi -
 65  1,24|                była wola boska - rzekł książę - to i szczęśliwość się
 66  1,24|     rycerskiego pasa i złotych ostróg.~Książę uśmiechnął się na to dobrotliwie
 67  1,24|                mnie, sierotko! - rzekł książę Janusz. -Postaw dwojaki
 68  1,24|              dobry ksiądz Wyszoniek. A książę rzekł:~- Poczekaj! tymczasem
 69  1,24|          wezgłowiu. Tymczasem nadszedł książę, a z nim ksiądz Wyszoniek,
 70  1,24|                i kilku innych dworzan. Książę Janusz z daleka dał znak
 71  1,24|       Wyszoniek nie pozwalał mu mówić. Książę zaś mówił dalej:~- Tak myślę,
 72  1,24|                rzekł ksiądz Wyszoniek.~Książę zaś wstał, przeżegnał Zbyszka
 73  1,25|         śmierci na czeskiego pachołka. Książę przedarł list w oczach kapitana,
 74  1,25|                 Kapitan odjechał, bo i książę tegoż dnia odjechał do Ciechanowa.
 75  1,25|                  Kto ojciec, jeśli nie książę?... kto matka, jeśli nie
 76  1,25|           niech się opamiętam! Żeby tu książę był, zaraz bym do niego
 77  1,26|               zamku, w którym mieszkał książę i który mając już szyby
 78  1,26|         blankach ani żywej duszy, gdyż książę pozwolił strażom zejść.
 79  1,26|                już od gości i dworzan. Książę wszedł pierwszy w towarzystwie
 80  1,26|              albo jutro po pasterce, a książę też przyobiecał, że swoje
 81  1,26|             placka i opłatków, którymi książę miał się dzielić z gośćmi,
 82  1,26|                panie!~- Czego? - rzekł książę, nierad, iż mu przerywają
 83  1,26|                 wszyscy, zatrwożył się książę i zwróciwszy się do kasztelana
 84  1,28|              pana z Długolasu, którego książę, dowiedziawszy się o sprawie,
 85  1,28|                nim pojedziecie - rzekł książę. - Nie damy dziecku zginąć,
 86  1,28|      uczciwości niż w innych - odrzekł książę - i jakom wam rzekł, prędzej
 87  1,28|                niego upominali - rzekł książę. - Co który gębę otworzył,
 88  1,28|           Znajdziem ją i odbijem.~Lecz książę wybuchnął nagle tłumionym
 89  1,28|           Danuta zaś ucieszyła się, że książę bierze tak do serca sprawę
 90  1,28|              Każdy na swoim zamku jako książę udzielny siedzi - i jeden
 91  1,28|             Skarżyli się i chcieli, by książę wam rozkazał de Bergowa
 92  1,28|                z niewoli wypuścić. Ale książę, dowiedziawszy się od Fourcy'
 93  1,28|            Jedźcie do Spychowa - rzekł książę - bo oni tam się zgłoszą.
 94  1,28|            została wywieziona; po czym książę wziął kostur w rękę i wyszedł,
 95  1,28|               i mnie obronił, za co mu książę dał pas i ostrogi. Widzicie!...
 96  2,2 | odpowiedzialność mi chodzi. Będzie się książę skarżył królowi polskiemu
 97  2,3 |          zdumienie i niepokój. Ani sam książe, ani nikt z dworu nie mógł
 98  2,3 |      podejrzenia stały się niemożliwe, książę tylko wpadł w gniew, w którym
 99  2,3 |             niechybnie się rozpocznie. Książę, który wiedział, jak wiele
100  2,3 |        Zachodzie.~Nie obawiał się więc książę wojny, chciał jednak wiedzieć,
101  2,3 |         człowieka, który go nosi.~Lecz książę przerwał mu gniewnie:~-
102  2,3 |       przygotowany na podobne pytanie. Książę powstał i utkwił surowy
103  2,3 |         porwaniu Jurandówny? - zapytał książę.~- Sama bezbożność i zuchwalstwo
104  2,3 |               Jużci... prawda! - rzekł książę. - Choćbyś co ukrył przed
105  2,3 |                nasze krzywdy i krew! A książę popatrzył na niego w zdumieniu:~-
106  2,3 |           bojaźń Bożą.~Usłyszawszy to, książę zdumiał się jeszcze więcej
107  2,3 |               tak tym bardziej, że sam książę wstał i zmarszczywszy brwi,
108  2,4 |          której stronie prawda - i sam książę podzielał ten niepokój.~
109  2,5 |                             Rozdział V~Książę nie sprzeciwił się pojedynkowi,
110  2,5 |              się już zupełny, przybyli książę i księżna razem z dziećmi
111  2,5 |           oczyma jego ruchy. Zląkł się książę o Zbyszka, a twarze mężów
112  2,5 |            Kara Boża! Bóg ci pomagaj!" Książę skinął kilka razy dłonią,
113  2,5 |            odpoczynek za dusze zmarłe, książę uścisnął za głowę młodego
114  2,6 |                            Rozdział VI~Książę pierwszy zabrał głos na
115  2,6 |              tak, że aż rycerz jęknął.~Książę zaś rzekł do Zbyszka:~-
116  2,6 |              się mieczem kajał - rzekł książę.~- Juści prawo prawem -
117  2,6 |             przyjechał.~- Ano! - rzekł książę - jako się od Rotgiera słyszało,
118  2,6 |             Jurandzie - rzekł łaskawie książę. - Ma wysłać mistrz dwóch
119  2,7 |            Rotgier zażądał jeszcze, by książę za krzywdy Zakonu oddał
120  2,7 |                krzywd zapominają. Ot i książę sam był we własnym kraju
121  2,7 |               oddać. W pierwszym razie książę wprawdzie o nich nie zapomni,
122  2,8 |         Odesłał z ciałem.~-Nie mógł to książę swoich pachołków wyprawić?
123  2,8 |          Cieszynie włada. Aż tu Jaśko, książę raciborski, z nienawiści
124  2,8 |            Chrzana na nich nasadził. I książę Przemko legł, a z nim razem
125  2,8 |             utracił. No, Chrzana stary książę Nosak od pana na Zampachu
126  2,8 |                zyszcze, a jego już tam książę opasał... I słusznie, bo
127  2,11|               rozciągnął, a to właśnie książę mazowiecki Henryk, ten,
128  2,15|                            Rozdział XV~Książę Janusz i księżna wyjechali
129  2,15|               niszczył, pustoszył. Sam książę przymknął wojsko ku Żmujdzi,
130  2,20|                i przyjaciel. Razem nas książę Janusz pasował i jednym
131  2,21|               odpowiedzą: ten waleczny książę - tu wskazał Zbyszka - i
132  2,29|                tam glejty! Albo to sam książę płocki, również jak i wasz
133  2,30|             dokazali także, że nawet i książę Janusz teraz na niego krzyw
134  2,30|               z przyczyny Wizny...~- A książę Janusz i księżna Anna też
135  2,30|         huknęły nagle trąby - i wszedł książę Ziemowit płocki z małżonką.~-
136  2,31|           wesół, i niezmiernie łaskaw. Książę Ziemowit począł też zaraz
137  2,31|               zwierza będą polowali, a książę Janusz posłał jednego z
138  2,31|         wszelako zawód, bo spotkał ich książę Janusz i kazał im się do
139  2,40|             nie pomoże. Da Bóg, że tam książę Witold nie będzie zamków
140  2,46|               w duszy: "Boga mi! iście książę jakoweś na zamku swoim siedzące".
141  2,49|          wysłuchawszy tych słów, król, książę Witold i panowie, którzy
142  2,50|                czynił to jako pogański książę litewski, lecz teraz, gdy