Tom,    Rozdzial

  1  1,3 | sprosności oboje żyli, gdy żaden ksiądz ślubu chrześcijańskiego
  2  1,5 |      przyszłą dziedziczkę tronu. Ksiądz biskup krakowski Wysz, który
  3  1,5 |            Pax!, pax! Niech jeno ksiądz Mikołaj z Kurowa ustąpi
  4  1,6 |     Najgorsza z nich była ta, że ksiądz biskup Piotr ochrzcił dziecko
  5  1,6 |        posępniejsze. Mówiono, że ksiądz Stanisław ze Skarbimierza,
  6  1,6 |         czego znaleźć, a chociaż ksiądz Stanisław przygotował Zbyszka
  7  1,6 |        drgnął i przeżegnał się - ksiądz zaś w tejże chwili podał
  8  1,6 |           i zaraz pisarz sądowy, ksiądz Stanisław ze Skarbimierza,
  9  1,11|  całujesz? - spytała - czy to ja ksiądz?~- Nie brońcie się! To taki
 10  1,13|        nie siedzi - przecie jest ksiądz - a ksiądz zawsze lepiej
 11  1,13|          przecie jest ksiądz - a ksiądz zawsze lepiej poradzi od
 12  1,15|         Gdym we zbroi, to ja nie ksiądz, jeno ślachcic!... A on
 13  1,21|   Nieszczęściem lekarz książęcy, ksiądz Wyszoniek z Dziewanny, nie
 14  1,22|                    Rozdział XXII~Ksiądz Wyszoniek opatrzył rany
 15  1,22|      wami będzie.~- A co powiada ksiądz Wyszoniek? - zapytał Zbyszko.~-
 16  1,22|  Wyszoniek? - zapytał Zbyszko.~- Ksiądz Wyszoniek powiada, że pokaże
 17  1,24|         posądzenie.~- Ba - rzekł ksiądz Wyszoniek - a po cóż by
 18  1,24|    sierdzity chłop - przywtórzył ksiądz Wyszoniek. - Ot i teraz,
 19  1,24|    pełnymi dymiącej kaszy, którą ksiądz Wyszoniek okładał potłuczone
 20  1,24|      truchty -odpowiedział dobry ksiądz Wyszoniek. A książę rzekł:~-
 21  1,24|         nadszedł książę, a z nim ksiądz Wyszoniek, Mrokota i kilku
 22  1,24|          mu rękę na ustach, gdyż ksiądz Wyszoniek nie pozwalał mu
 23  1,24|        Jego Męko!~- Amen - rzekł ksiądz Wyszoniek.~Książę zaś wstał,
 24  1,25|        balsamem, którego nieufny ksiądz Wyszoniek użyć jednakże
 25  1,25|          dalszą rozmowę przerwał ksiądz Wyszoniek, który wszedłszy
 26  1,25|        Zbyszko miał się lepiej i ksiądz Wyszoniek miał już prawie
 27  1,25|       płonącą belką przytłuczon. Ksiądz Kaleb, który w imieniu jego
 28  1,25|        rzekła:~- Rany boskie!... ksiądz Wyszoniek?...~- Miłościwa
 29  1,25|            nie mogę. Ba! żeby to ksiądz biskup Jakub z Kurdwanowa
 30  1,25|    odmówił - choć to surowy jest ksiądz, nie taki, jak był jego
 31  1,25|    uręczam, że nie odmówi.~Na to ksiądz Wyszoniek, który był człek
 32  1,25|      gotowe na wszystko odpusty.~Ksiądz Wyszoniek może i niezupełnie
 33  1,25|        się do księżny i rzekł:~- Ksiądz ci ja jestem, ale i książęcy
 34  1,25|      dobrze czynić nie zabronił.~Ksiądz Wyszoniek podniósł oczy
 35  1,25|          oznajmi. Natomiast miał ksiądz Wyszoniek napisać list od
 36  1,25|          jakiś czas w milczeniu, ksiądz Wyszoniek zaś wziął kielich
 37  1,25|    szybie w gotyckim tumie.~Lecz ksiądz postawił ją przy łożu Zbyszka
 38  1,25|     głowy pogrążały się w mroku. Ksiądz Wyszoniek dorzucał wówczas
 39  1,25|        studzienne! Konie poją! A ksiądz Wyszoniek spojrzał w okno,
 40  1,25|         całowały ją dworki i jak ksiądz Wyszoniek żegnał ją znakiem
 41  1,26|    przeciwnej stronie stołu stał ksiądz Wyszoniek, który miał błogosławić
 42  1,27|       się ogromne kłody sosnowe. Ksiądz Wyszoniek czuwał nad chorym,
 43  1,27|   grzanego wina w gębę - odrzekł ksiądz Wyszoniek - i poty na niego
 44  1,27|       świtania - rzekła księżna. Ksiądz Wyszoniek jął nalegać, by
 45  1,27|         nie opamiętał - objaśnił ksiądz.~ ~
 46  1,28|         posyłałem!~A wtem wrócił ksiądz Wyszoniek z listem, który
 47  1,28|   Krzyżaki ją porwały? - zapytał ksiądz Wyszoniek.~- Na mękę Bożą
 48  1,28|        jego rozkazania? - spytał ksiądz Wyszoniek.~- Chociaż to
 49  1,28|        czym ją i oddadzą - rzekł ksiądz.~- Ale lepiej by wiedzieć,
 50  1,28|     postawi.~Po czym zabrał głos ksiądz Wyszoniek.~- Był niegdyś
 51  1,28|      dworca przyjeżdżali - rzekł ksiądz.~- To ich mistrz pod sąd
 52  1,28|          Rot-gier - odpowiedział ksiądz. - Skarżyli się i chcieli,
 53  1,28|           Zaprą się! - powtórzył ksiądz Wyszoniek.~- Jak raz Jurandowi
 54  1,30|   księdzem Wyszońkiem nade mną - ksiądz Wyszoniek dał nam ślub...
 55  1,30|       podziemiu pomarło.~- A wam ksiądz co nowi?~- Ksiądz święcił
 56  1,30|          A wam ksiądz co nowi?~- Ksiądz święcił gródek i mówił też,
 57  1,30|         w nich Zbyszko, a za nim ksiądz Kaleb.~- Cóż wysłańcy? czego
 58  1,30|          nie chorzy? - ozwał się ksiądz Kaleb, który znając lepiej
 59  1,31|        Którą to wolę moją spisał ksiądz Kaleb, a pod pismem pieczęć
 60  1,31|       godzina niewiadoma - rzekł ksiądz Kaleb.~- Jużci niewiadoma -
 61  1,31|          miłował!~- Amen - rzekł ksiądz Kaleb.~Jurand zaś pochował
 62  2,4 |   pomścić śmierć Jurandową, a tu ksiądz Kaleb powiada:~"Kasztelu
 63  2,6 |    nazajutrz. De Lorche, którego ksiądz Wyszoniek rozwiązał ze ślubów
 64  2,6 |    przyjął Zbyszka i de Lorchego ksiądz Kaleb i zaraz po wieczerzy
 65  2,6 |        ów dodany był dlatego, że ksiądz Kaleb znał się tylko na
 66  2,6 |   odczytaniu dokumentu Zbyszkowi ksiądz odczytał go starszym ludziom
 67  2,6 |         mnie.~Tymczasem nadszedł ksiądz Kaleb i zaraz zasiadł do
 68  2,8 |         i wrócił, przecie czytał ksiądz Kaleb jego testament i zapowiedział
 69  2,8 |      Jurandówna, pan de Lorche i ksiądz Wyszoniek. Dziwowałem się
 70  2,11|          przyjęli gości Tolima i ksiądz Kaleb. Wieść, że pan przybył,
 71  2,11|         na łoże. Został przy nim ksiądz Kaleb, przyjaciel od dawnych
 72  2,11|  powiadacie, panie?~- Gdzie jest ksiądz Kaleb?~- U pana starszego,
 73  2,11|          dni temu, a dokąd, może ksiądz wie.~- Trzeba nam za nim! -
 74  2,11|         głosem. Po chwili wszedł ksiądz Kaleb, który sądząc, że
 75  2,11|       nie o byle coście prosili.~Ksiądz Kaleb nie odpowiedział nic,
 76  2,11|        miał nadzieję - ozwał się ksiądz Kaleb - iże Witold do Prus
 77  2,11|     jakoże to przeznać? - spytał ksiądz Kaleb.~- Żebym wiedział,
 78  2,11|           Żebym wiedział, że ten ksiądz szczytnieński wrócił już
 79  2,11|         jeno congressus - odparł ksiądz Kaleb - i kapelan dawno
 80  2,12|          której łoże stało. Lecz ksiądz Kaleb chwycił go w ramiona
 81  2,12|       mnie i rozumiesz? - spytał ksiądz Kaleb. Jurand dał znak głową,
 82  2,12|         jego umęczonej twarzy.~A ksiądz Kaleb, ujrzawszy ów ruch
 83  2,12|          trafiły na krzyż, który ksiądz Kaleb zawiesił był na dawnym
 84  2,12|       izbie Juranda został tylko ksiądz Kaleb, stary Tolima, a z
 85  2,13|       się dziwnych rzeczy, które ksiądz od kata wiedział.~- Kat
 86  2,13|       Rotgier to był jego syn, i ksiądz to potwierdził, że nigdy
 87  2,13|       schodach zasadził... Mówił ksiądz, że on niespełna rozumu
 88  2,13|  powiedzieć, co wiedział... Więc ksiądz mówił w końcu rycerzowi
 89  2,13|         obronił".~- Wiedział zaś ksiądz, dokąd ją powieźli?~- Dobrze
 90  2,14|      wieki wieków - odpowiedział ksiądz Kaleb. Jurand siedział na
 91  2,14|  Słyszycie? - spytał go wreszcie ksiądz Kaleb.~A on przechylił jeszcze
 92  2,14|      Najświętsza, litościwa...~A ksiądz Kaleb ukląkł nagle i ozwał
 93  2,14|        ale przeszkodził mu w tym ksiądz Kaleb i stary Tolima, którzy
 94  2,14|        księcia Januszowy - rzekł ksiądz Kaleb. - Może i rycerz Maćko
 95  2,14|      widzieć, oczu stradawszy? A ksiądz począł mówić na wpół do
 96  2,18|   zamordował, toby szczytnieński ksiądz nie był nam takich rzeczy
 97  2,25|     Odskoczyli więc od siebie, a ksiądz Kaleb począł znów zarzucać
 98  2,25|         z trudnością odpowiadał. Ksiądz myślał, że to z trudu. Usłyszawszy
 99  2,25|        krew w żyłach Hlawy i gdy ksiądz wstał, mógł mu już spokojnie
100  2,25|        wysłuchawszy wszystkiego, ksiądz - aby rozum jej i duszę
101  2,25|        zwyczajnie mówi - odrzekł ksiądz - ale przy łasce boskiej
102  2,25|         nie wstanie - powiedział ksiądz Kaleb.~Jakoż tak się stało.
103  2,25|          tymi pachołkowie. Tylko ksiądz Kaleb począł pytać przerywanym
104  2,25|       zwiększył się jeszcze, ale ksiądz~Kaleb, nie chcąc, by zmarniał
105  2,28|         krzyżem i w białej komży ksiądz Kaleb. Za nimi niesiono
106  2,28|    przelatującej muchy. Wreszcie ksiądz Kaleb pokropił święconą
107  2,28|         się z nim dzieje. Próżno ksiądz Kaleb przemawiał do niego,
108  2,28|       jak gdyby z kim rozmawiał. Ksiądz i Tolima rozumieli, że ze
109  2,29|        zdobył, przypuszczał więc ksiądz, że Krzyżacy, byle otrzymali
110  2,29|           rzekł na drogę Tolimie ksiądz - i weź od tamtejszego księcia
111  2,29|           Ale niebawem pożałował ksiądz Kaleb, że samego Zbyszka
112  2,29|       nie odpowiadał na pytania. Ksiądz Kaleb, który go miłował,
113  2,29|          przyjechałem.~Tymczasem ksiądz Kaleb począł narzekać.~-
114  2,29|          panie, ostańcie - rzekł ksiądz Kaleb. - A myślę, że tak
115  2,29|          nich jest, wystarczy...~Ksiądz Kaleb powtórzył Zbyszkowi
116  2,29|  polskiego do Płocka? - przerwał ksiądz Kaleb.~- Tak jest. Niech
117  2,29|       Krzyż! przednia! - zawołał ksiądz.~- Tak - potwierdził de
118  2,30|        stało?~- Nie powiadał wam ksiądz Kaleb? Zygfryd powiesił
119  2,30|          oczy.~- Nie powiadał mi ksiądz Kaleb o żadnej pannie i
120  2,34|     Judasz. Ale potem przychodzi ksiądz świecki spod Oliwy, prosi
121  2,36|     Pilnujesz go?~- Pilnuję, ale ksiądz Kaleb powiada, że i anieli
122  2,37|     Przez cały tydzień odprawiał ksiądz Kaleb nabożeństwo nad jego
123  2,38|   odpowiedział stary rycerz.~Ale ksiądz Kaleb, który był po stronie
124  2,38|      panno! - odpowiedział na to ksiądz Kaleb - obu nam z Tolimą
125  2,39|     ruszył.~Ale Jagienka, Maćko, ksiądz, Tolima oraz Czech ze swą
126  2,39|      patrzyli na odjeżdżających. Ksiądz Kaleb żegnał ich krzyżem
127  2,39|       radzi patrzyli na owe wozy ksiądz Kaleb i stary Tolima, bo,
128  2,42|     weselszy potem niż przedtem. Ksiądz Kaleb tylko mi przytwierdził.~-
129  2,49|         rzekł tajemniczym głosem ksiądz proboszcz, zbliżając się
130  2,49|      Patrzcie, patrzcie! - wołał ksiądz.~- Prawda! coś ci takiego
131  2,51|          Rozdział LI~Już właśnie ksiądz Bartosz z Kłobucka skończył
132  2,51|   Rozesłania Apostołów - odrzekł ksiądz podkanclerzy.~A król westchnął:~-
133  2,51|        królewskiej znajdował się ksiądz podkanclerzy Mikołaj i sekretarz
134  2,51|          to chwila tylko, bo gdy ksiądz podkanclerzy począł go żegnać
135  2,52|          Rozdział LI~Już właśnie ksiądz Bartosz z Kłobucka skończył
136  2,52|   Rozesłania Apostołów - odrzekł ksiądz podkanclerzy.~A król westchnął:~-
137  2,52|        królewskiej znajdował się ksiądz podkanclerzy Mikołaj i sekretarz
138  2,52|          to chwila tylko, bo gdy ksiądz podkanclerzy począł go żegnać